De meeste Europeanen weten nog perfect waar ze waren toen ze de eerste euromunten en -briefjes in handen kregen. Maar heeft iemand zich ooit afgevraagd wie de bedenker is van de naam ‘euro’? Dat blijkt Oostendenaar Germain Pirlot te zijn. Hij was het die in 1995 een voorstel indiende om de Europese eenheidsmunt de naam ‘euro’ te geven.
Oostendenaar Germain Pirlo blijft er allemaal heel rustig bij. Hij kreeg al telefoon van verschillende Waalse en Vlaamse kranten. “Om de roem is het mij nooit te doen geweest”, reageert Germain heel bescheiden. “Heel lang voor er van de euro sprake was, circuleerde de naam ‘ECU’. Ik vond dat te veel naar het Frans opgaan en daarom dacht ik aan ‘euro’. Wat klinkt neutraler dan dat?”
Tijdens de nacht van 31 december 2001 en 1 januari 2002 werd de euro officieel de eenheidsmunt van twaalf landen die op dat moment lid waren van de Europese Unie. Het was meteen de grootste monetaire omwisselingsoperatie aller tijden. Tot eind februari 2002 kon je zowel in euro als in Belgische Frank betalen. Op 1 maart verdween de Belgische Frank definitief van het toneel en was alleen de euro nog de munt waarmee je in ons land kon betalen.
Ropas
Om naar het verhaal van Germain terug te keren, moeten we terug in de tijd. “In 1995 verscheen er in de krant ‘Le Monde’ een interview met de toenmalige voorzitter van de Europese Commissie, Jacques Santer”, legt Germain uit. “Na het lezen van het interview besloot ik hem een brief te schrijven. Daarin gaf ik de man aan dat de burgers van alle lidstaten zich moeten kunnen vinden in de naamkeuze die men voor de toekomstige Europese eenheidsmunt zou maken. In die brief deed ik Santer een voorstel om de eenheidsmunt euro te noemen en verder onder te verdelen in ‘ropas’. Het moet ongeveer een maand later zijn dat ik een brief terug ontving met daarin een bedanking voor mijn suggestie. Het zou zeker meegenomen worden in het debat rond het dossier.”
Germains suggestie werd uiteindelijk aangenomen en sinds 2002 betalen we in euro. Zijn andere suggestie om de munt onder te verdelen in ‘ropas’ werd uiteindelijk niet weerhouden. Dat werd logischerwijs ‘eurocent’.
Germain Pirlot is een gepensioneerd leerkracht Frans en Geschiedenis en is oorspronkelijk afkomstig uit het Waalse dorpje Sart-Custinne. “Ik werkte in de Ardennen in het onderwijs, maar gedurende een jaar kon ik in het onderwijs niet terecht”, duidt Germain. “In mijn studententijd had ik nog in een restaurant gewerkt en het was mijn oude baas die mij vroeg of ik niet bij hem wou komen werken in De Haan, waar hij eigenaar was van hotel Astoria. Ik besloot op zijn vraag in te gaan in afwachting van een job in het onderwijs en zo kwam ik aan de kust terecht. Toen er een plaats in de Franse afdeling van het Zeepreventorium vrijkwam, heb ik die kans gegrepen. Ik ben er gebleven tot mijn pensioen in 1997.”
Miljoenen mensen
Ondertussen woont de man al bijna 50 jaar in Oostende, waarvan al heel wat jaren in een bescheiden huis in de Steenbakkerstraat. “Niemand wist dat ik de man was die de euro naam gaf”, lacht Germain. “En eigenlijk wou ik dat ook zo houden. Nu ik in alle kranten en op televisie verschijn, zijn de mensen in de straat verbaasd dat ik in hun straat woon. Opeens kent iedereen mij.”
Germain is heel bescheiden, ondanks het feit dat hij aan de basis lag van de naam die door miljoenen mensen in Europa dagelijks wordt gebruikt. Mensen die het wel wisten, denken vaak dat ik er zakken geld mee verdiend heb, maar niets is minder waar”, verklapt de man. “Die bedankingsbrief is het enige wat ik voor het ‘uitvinden’ van de naam kreeg. Daar was het mij ook helemaal niet om te doen. Weet je dat ik er nog maar heel weinig over gesproken heb? Eigenlijk zie ik mezelf niet echt als de uitvinder van de euro. Ik ben alleen de man die de naam gesuggereerd heeft, meer niet. Ik ben een gewone werkmens die ondertussen al even gepensioneerd is.”
Winterslaap
Ondertussen staat de telefoon bij Germain de laatste dagen roodgloeiend. Jaren werd er van mij niet gesproken”, zegt hij lachend. “Nu de euro precies 20 jaar geleden werd ingevoerd wil iedereen mij opeens spreken. Ik begrijp zelfs niet waarom. Maar kijk, ze zullen hun reden wel hebben, net als jullie krant. Precies of iedereen zat 20 jaar lang in een winterslaap en opeens schieten ze allemaal wakker. Ik antwoord met plezier op alle vragen die mijn richting afgevuurd worden, maar nu mag de storm rond mijn persoon wel gaan liggen. Ik wil me na de hele coronaperiode opnieuw concentreren op mijn hobby’s: tai-chi en karate. Ik heb een zwarte gordel in karate. Ik ben dan wel 78 jaar, maar nog lang niet afgeschreven. Binnenkort hoop ik terug les te kunnen geven aan heel wat kinderen bij Budo Karate”, besluit Germain Pirlot.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
