Kelly Vandierendonck had normaal eind oktober de eerste verjaardag moeten vieren van haar bistro Kali-Bar aan de jachthaven in Blankenberge. Alleen was dat buiten de coronacrisis en… de wet van Murphy gerekend. “Als er iets valt, valt het altijd op mijn hoofd.”
Kelly Vandierendonck was al vele jaren in de Blankenbergse horeca actief, toen ze vorig jaar besloot om eindelijk haar droom waar te maken en een eigen zaak te starten. Ze kreeg de kans om bistro Qvee over te nemen in de Leopoldstraat, en greep die met beide handen aan. De luisteraars van Q-Music gingen toen zelfs samen met Kelly op zoek naar een geschikte naam voor haar café. “Op 26 oktober was het eindelijk zover”, vertelt Kelly. “Het gevoel dat ik had toen ik voor het eerst mijn deur opende, was onbeschrijfelijk. Het voelde echt als een avontuur.”
“Grond zakte weg onder mijn voeten”
Ondanks de kalmere winterperiode, nam haar Kali-Bar een goeie start. “De eerste weken verliepen super, en ik dacht: ‘2020 wordt mijn jaar’. Maar dan begon ik de impact van een ‘kalmere’ periode te voelen”, aldus Kelly. “Herinner je je de voorjaarsstormen Ciara, Dennis en Ellen nog? Plots liep er geen kat meer op straat. Met carnaval werd er op het laatste nippertje beslist om het traject van de stoet te veranderen, waardoor deze niet langs mijn deur passeerde. Ook dat was een streep door mijn rekening.”
En dan moest de corona-ellende nog komen. “Ik zie hier Mance en Irma nog staan met hun komische act. Ze hadden het over een of ander virusje uit China, en mijn buik deed pijn van het lachen. Wisten we toen veel welke impact het coronaviruszou krijgen… Ondertussen liepen de donkere maanden stilaan ten einde en keek ik al vol goesting uit naar de zomer. Maar dan sloeg het plots helemaal om. Toen die eerste lockdown kwam, was ik totaal ontredderd. Het voelde alsof de grond van onder mijn voeten wegzakte. Twee weken werden uiteindelijk drie maanden. De centen die ik nog als reserve had, slonken zienderogen. Als beginnende zelfstandige had ik al mijn spaarcentjes in de zaak gestopt.”
Instortingsgevaar
Zoals iedereen, paste Kelly zich aan. “Doordat er massaal werd opgeroepen om de zomervakantie in eigen land door te brengen, zag die maanden er veelbelovend uit. Na drie maanden verplichte sluiting, moest ik er niet lang over nadenken: ik zou mijn eerste zomerseizoen zeven op zeven open zijn. Dag en nacht heb ik gewerkt, de hele zomer lang.”
“Maar dan is de miserie pas echt begonnen. Het pand bleek in slechte staat en het ene na het andere probleem stak de kop op. De voorbouw begon te verzakken, er waren problemen met de waterleidingen, de pomp van de septische put begaf het… Na drie maanden verplichte lockdown, moest ik mijn zaak nu sluiten omwille van instortingsgevaar.”
Noodkreet
Een ernstige constructiefout bleek aan de basis te liggen. “De voorbouw stond blijkbaar op een houten constructie die volledig rot was. Het verdict: afbreken en volledig opnieuw opzetten”, zucht Kelly, die intussen een advocaat onder de arm nam. “Mijn advocaat heeft de eigenaar van het handelspand nu in gebreke gesteld en een schadevergoeding gevraagd voor nalatigheid. Maar procederen kost geld. Geld dat ik niet heb: elke euro die ik verdiende, stak ik ondertussen weer in mijn zaak.”
Ze hoopt dat iemand haar noodkreet hoort en misschien kan helpen. “Want het water staat me nu echt aan de lippen. Geen idee hoe het nu verder moet, maar een faillissement wil ik proberen te vermijden. Ik heb niet alleen mijn centen, maar ook mijn hart en mijn ziel in deze zaak gestoken. Ik heb nu schrik om alles te verliezen waar ik zo hard voor gevochten heb. En ondertussen doen de wildste verhalen de ronde.” Kelly heeft dus allesbehalve reden om de verjaardag van haar zaak te vieren. “Ik had een tof concept, een goeie locatie en een supermooie zaak. Mijn droom kon niet meer stuk. Tot m’n eigen zaak plots mijn grootste nachtmerrie werd…”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier