Weinigen die zo’n palmares hebben als Ghislain Everaert (76). Frieten bakt hij al sinds 1966, sinds 1982 in Athletico op de Waalvest in Menen. Na 57 jaar houdt Ghislain er samen met echtgenote Anita (82) mee op. Het restaurant sluit, maar dochter Annemieke blijft de frituur openhouden.
De geur van verse frietjes komt je al tegemoet op de parking van de Waalvest. Den Athletico is nog niet open, maar Ghislain is wel druk in de weer met het voorbakken. Hij is er intussen 76, maar hij kan het niet laten. Ghislain houdt er nu wel mee op, samen met zijn echtgenote Anita Lybeer. Zij is er 82 en helpt nog altijd met de administratie.
Frituur blijft
De keuken van restaurant Athletico zal voortaan gesloten blijven. “Mijn dochter Annemieke, die ook in de zaak zit, zal de frituur wel blijven openhouden, dat is toch een voordeel. Maar de keuken doen we niet meer open. We zijn op een leeftijd gekomen dat het eens mag stoppen. Bovendien is het een ramp geworden om goed personeel te vinden. We zijn nog altijd op zoek naar helpende handen voor de frituur”, vertelt Ghislain.
Hij en Anita blijven bezig. Hij kijkt voor de koelkast, zij gaat vlug de kassa halen. De stiel zit er bij hen ingebakken. “Ik heb vroeger altijd gezegd dat ik nooit op zaterdag en zondag zou werken, maar zie me hier zitten”, glimlacht Anita.
Van loodgieter tot friturist
Ook voor Ghislain was het een onverwachte carrière. “Ik ben eigenlijk loodgieter, maar in het leger bakte ik vaak frieten. Daar heb ik de stiel geleerd”, klinkt het. “In 1966 opende ik mijn eerste frituur en restaurant, in het pand waar nu restaurant Guynemer zit. Je betaalde toen nog 12 frank voor een groot pak friet, een kleintje kostte er 7. Lookworsten en frikandellen, veel meer keuze had je niet. Een dagschotel? Daarvoor telde je amper een euro neer.”
Na zo’n tien jaar opende hij een frituur in Bellegem, niet zo ver van waar Bellegems Friethuisje nu is, éénn in Esen en eentje in Dottenijs. “Ik droomde er altijd van om weer naar Menen te komen”, zegt hij. “In 1982 zag ik dan dat toenmalig café De Loskaai te koop kwam, daar startten we toen met Athletico.”
“Een palmares van 57 jaar, er zijn er toch niet veel die dat kunnen zeggen, he”
Het koppel denkt met plezier terug aan de gouden jaren. “We waren zeven op zeven open, vaak tot één uur ’s nachts. Op momenten werkten we met tien man. Nooit gedacht dat we met de coronacrisis en energiecrisis zouden geconfronteerd worden. Dat is toch wat een afscheid in mineur. Ik zal de mensen wel missen, en zij ons ook, maar ik krijg alleen begripvolle reacties. Een palmares van 57 jaar, er zijn er toch niet veel die dat kunnen zeggen, he.” (JD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
