Na bijna een halve eeuw knippen en kleuren hangt Marijke Casteleyn haar schaar aan de haak. De kapster uit de Engelstraat is 65 en gaat met pensioen. Voor ze sluit, zet ze nog één keer de deuren open… en blikt ze nog eens terug op 47 jaar met de handen in het haar.
Waar neem je het best een interview af met een kapper? In de kappersstoel, uiteraard. Dat is voor de schrijver van dit stukje (en vooral voor zijn coiffure) mooi meegenomen, maar ook voor Marijke zelf is het bijzonder. Normaal luistert ze heel graag naar haar klanten als ze aan het werk is, maar nu moet er dus verteld worden… Over hoe het allemaal begon, bijvoorbeeld.
“Eigenlijk wou ik kokkin worden”, verklapt ze. “Als kind kookte ik al graag en toen onze vader vroeg wat ik wou leren was de keuze dus gauw gemaakt. Ik was 12 en mocht op internaat naar Spermalie in Brugge… Maar euh, dat was geen succes. Waarom ga je niet voor kapper, vroeg mijn vader dan maar. En dat zag ik wel zitten. Ik dus een jaar later weer op internaat, naar Sint-Jozef in Tielt.”
Thuis oefenen
Vijf jaar lang leerde Marijke daar de stiel, terwijl ze ondertussen thuis kon oefenen op haar zes broers en haar zus. Op haar 18de had ze haar diploma en mocht ze meteen blijven knippen in de Koekelarestraat. In het ouderlijk huis opende ze in 1975 haar eerste salon. “Of toch nadat ik ontvoogd was. Want in die tijd mocht je voor je 21ste eigenlijk niet starten als zelfstandige. Ik had van in het begin heel veel klanten. De jeugd kwam massaal en moeder moest mij een handje toesteken. Zelfs de zondagvoormiddag kwamen mensen langs om hun haar te laten knippen.”
Op een dag kwam ook Bernard Desimpel daar in de kappersstoel zitten. De klant werd haar man en samen begonnen ze eind 1982 een nieuw hoofdstuk op de Markt. “Zes jaar lang had ik daar een kapsalon. Maar met de kinderen Hannah en Lander werd het er wat te klein… We verhuisden naar de Engelstraat waar ook plaats was voor onze Lawrence.”
Trakteren
34 jaar later maakte ze op oudejaarsavond haar laatste klanten mooi en luisterde ze nog een keer naar hun boeiende verhalen. “Dat is wat ik al die tijd gedaan heb en waarom ik van dit beroep hou: mensen mooi én tegelijk ook blij maken. Ik was daar zelfs verslaafd aan…”
“Ik zet zaterdag nog één keer mijn deuren open om afscheid te nemen”
Man Bernard is nog altijd aan de slag als kinesist, maar voor Marijke is het tijd voor vrijheid. “En voor de kinderen, de kleinkinderen Marthe, Seppe en Leon, de vrienden en ons tweeën. We gaan graag op stap, ook met de ligfiets, en daar zal nu wel tijd voor zijn.”
Maar op zaterdag 7 januari zet Marijke nog een laatste keer de deuren van haar kapsalon open. “Iedereen mag langskomen. Van 10 tot 18 uur trakteer ik er graag met een drankje en een hapje.” En daarna mag de schaar na 47 jaar trouwe dienst definitief aan de haak. En ook mijn coiffure vindt dat wel een beetje jammer…
(BC/foto GC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
