Op zaterdagmiddag 2 juli sloten Bart en Sabrina Defour-Delaere voorgoed de winkeldeur af van hun slagerij in de Doelstraat 176 op de Naaipander in Ingelmunster. Sinds 1979 werkte Bart mee in de ouderlijke slagerij. Vanaf 1990 namen Bart en Sabrina de zaak volledig over.
Ingelmunster telt een slagerij minder, die al in 1930 werd gesticht door Karel Lodewijk Defour op de hoek van de Doel- en de Naaipanderstraat. Op deze locatie stond er niet enkel een boerderij, maar was er ook een café én een slagerij. In 1959 nam Emiel, de zoon van Karel, de zaak over. Hij bleef daar werken en verhuisde in 1964 met zijn zaak naar de overzijde van de straat.
Geen opvolgers
De enige zoon, Bart, studeerde in het Sint-Jozefscollege in Izegem. Hij dacht er niet aan om zijn vader op te volgen. Eerst zou hij boekhouder worden, maar uiteindelijk zag hij het toch niet zitten om iedere dag achter een bureau plaats te nemen. Toen hij aan zijn ouders zei dat hij toch in de ouderlijke slagerij zou komen werken, was zijn vader de gelukkigste man ter wereld.
In 1979 begon Bart mee te werken met zijn vader. Elf jaar later namen Bart en zijn vrouw Sabrina Delaere uit Emelgem de zaak volledig over. Bart is 61 jaar, Sabrina 58. Ze hebben geen opvolgers, waardoor ze besloten te stoppen, om zo toch nog een periode te kunnen genieten van het leven. Op zaterdagmiddag 2 juli rinkelde de winkelbel voor de allerlaatste keer. In de voormiddag mocht het vast cliënteel nog een dagschotel komen afhalen.
’t Veldeke
Bart en Sabrina runden niet enkel een goed draaiende slagerij, ze waren ook heel creatief. Rond 1990 kwam Bart met zijn gastronomische barbecue aan huis. Dat deed hij vele jaren.
Toen ze een nieuwbouw zetten op zo’n kilometer van de slagerij en hoorden dat er mensen op zoek waren naar een zaaltje besloten ze hun living te gebruiken als zaaltje. Ze volgden lessen voor restauranthouder bij Syntra in Kortrijk. Het echtpaar had veel werk. Iedereen vond voor een feestje de weg naar ’t Veldeke, met de imposante tuin waarin menig bezoeker familiefoto’s nam.
Voor Bart en Sabrina was het constant werken en dat eiste ook op gezondheidsvlak zijn tol. Vijf jaar geleden kreeg Bart een zware burn-out, waardoor hij het rustiger aan moest doen. Het was een eerste signaal dat hij wat minder hooi op z’n vork moest nemen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want hij bracht ook iedere dag dagschotels aan huis bij talrijke klanten.
Dagschotels
“Dat begon tijdens een verlofperiode. Het OCMW ging dan niet rond. Iemand vroeg naar een dagschotel, dan nog één, daarna nog één en voor ik het wist had ik tientallen mensen die een dagschotel aanschaften. Ik bracht die aan huis. We deden dat toch zo’n 20 jaar.”
“Op zaterdagmiddag 2 juli ben ik daar ook mee gestopt. Het is spijtig voor het oudere cliënteel, maar ja… doen we het nog voor één iemand, dan blijven de vragen maar komen en kunnen we nooit uitbollen”, zegt Bart, die nog heel wat vleeswaren ambachtelijk klaarmaakte, met dank aan de recepten van zijn grootvader en vader.
Zijn ringworsten, hoofdvlees, bloedworst, paté en tijdens de winter de alombekende hutsepot, zijn vleeswaren waar de mensen van heinde en verre voor langskwamen. “Ons cliënteel kwam niet enkel van de Naaipander, maar ook uit Izegem, Lendelede, Meulebeke, Tielt tot zelfs Kortrijk”, stipt Sabrina aan, die ook zei dat het beroep veranderde van slager naar kok.
Voetbal
Bart en Sabrina wilden in alle stilte afscheid nemen, maar donderdag 30 juni werden ze verrast door de poetsvrouw en de buren. In de namiddag – toen ze na de siësta hun rolluik opnieuw openden – hingen er ballonnen aan de voorgevel. De poetsvrouw zorgde voor taart en net voor het sluitingsuur kwamen de naaste buren langs met bloemen, wenskaarten en flessen drank.
“Dat deed zo’n deugd”, bekent Bart. “Voor ons zal het nu ook even raar doen. We zijn van plan om enkele maanden niets te doen. Gewoon te genieten van iedere dag. Vroeger was ik actief in de plaatselijke voetbal. Ik speelde zelfs 350 wedstrijden bij de eerste ploeg. Maar door het werk verdween het sociaal leven naar de achtergrond. Ik zie het wel zitten om nu weer, samen met mijn vrouw, naar de voetbal te gaan kijken.”
Sabrina houdt van knutselen, breien en naaien. “Misschien doe ik in de toekomst vrijwilligerswerk om niet in een zwart gat te vallen. Voorlopig hebben we nog geen plannen. Bart en ik zien wel wat er op ons afkomt.” Bart besluit: “Weet je wat ik wel al weet? Dat Sabrina en ik nu ook op zoek moeten naar een nieuwe slager.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
