Architect Tim Wielfaert: “Schaalvergroting is ook in onze wereld erg belangrijk”

Tim Wielfaert. © HDV
Redactie KW

Het architectenbureau van Tim Wielfaert (46) staat met de vernieuwing van winkelcentrum Het Pand voor zijn grootste uitdaging tot nog toe. “Dit is het speciaalste en ook meest complexe project dat we ooit moesten aanpakken”, zegt Wielfaert. “Meestal heb je als architect één bouwheer. Strikt genomen is dat in dit geval ook zo maar er zijn ook 33 handelaars uit het Pand bij betrokken. Bovendien kijkt heel Waregem hier op toe.”

Door Freddy Vermoere

Tim is de zoon van Paul Wielfaert (74), die in 1968 in zijn dooie eentje als architect van start ging in Waregem. Geleidelijk aan kwamen er nog collega’s bij en onder de vleugels van Tim is Wielfaert Architecten uitgegroeid tot een middelgroot kantoor met 20 architecten.

Het Pand 2.0, waar de stad 15 miljoen in pompt, moet opengaan rond Waregem Koerse van 2022. Wat is de meest ingrijpende verandering?

“De drie nieuwe toegangen zullen Het Pand alleszins drastisch anders maken. Aan de Markt komt een oplichtend oriëntatiepunt met een winkel. Verder is er een monumentale trap met groengevel aan de Meersstraat en een groene inkom met nieuwe handelsruimtes aan de esplanade. De toegang via de Meersstraat wordt veel belangrijker dan nu het geval is. Steeds meer shoppers parkeren zich aan Waregem Expo en komen zo via de Meersstraat naar Het Pand. Ook voetgangers of fietsers nemen die route vaak naar de winkelgalerij. Er komt trouwens een nieuwe groene parkeerhaven aan de Meersstraat van 179 plaatsen in de plaats van de 135 die er nu zijn.”

Ook het middenplein staat voor een belangrijke vernieuwing?

“Inderdaad. Zo komt er op het plein een modulair speelterrein zodat kinderen er zich kunnen uitleven. Ook stijgt het aantal horecazaken er van twee naar drie met een pastabar als nieuwigheid. Het wordt dus een belangrijk knooppunt met veel ruimte voor terrassen. ‘t Peerdeke moet wel wijken om de monumentale trap aan de kant van de Meersstraat te kunnen aanleggen. Dat lag een beetje moeilijk voor de uitbaters, maar hun nieuwe stek zal even interessant zijn. Het karakter van Het Pand in zijn geheel blijft behouden, maar zal er toch helemaal anders uitzien.”

Vond je het Pand zoals het was een complete miskleun?

“Het is een typisch project uit de jaren 70. Het uitzicht is lelijk en doet wat denken aan wat vroeger het Oostblok genoemd werd met die betonnen prefabgebouwen die dan ook nog eens allemaal overschilderd zijn. Toch was het concept eigenlijk wel goed met parkeergelegenheid op verdieping -1, winkels op de begane grond en kantoren op de bovenverdiepingen. Het enige wat ontbreekt is het woonverhaal en daardoor leeft Het Pand te weinig na 19 uur.”

Wielfaert Architecten wordt jaar na jaar groter. Staat er voor jou een limiet op die groei?

“Neen, ik zou op termijn zelfs graag het grootste architectenbureau van België willen runnen. Ik ben ambitieus en wil dat niet wegsteken, maar het gaat om veel meer dan louter prestige. Wil je anno 2019 interessante projecten binnenhalen, moet je inzetten op groei. Schaalvergroting is ook in onze wereld erg belangrijk geworden. De jongste jaren hebben we met Waterfront (het project in opbouw aan de Zuiderlaan met twee woontorens, een hotel, kantoren en winkels, red.) en Het Pand twee mooie opdrachten binnengehaald. Dat we een middelgroot bureau geworden zijn, was daarbij zeker een belangrijke troef.”

Hoeveel architecten moeten er nog bijkomen om het grootste bureau van ons land te worden?

“Veel… Het bureau Samyn & Partners uit Ukkel is nu het grootste kantoor met 200 architecten. B2Ai (vroeger Buro II, red.) is een ander groot bureau dat in Brussel en Roeselare zit. Daar werken 120 architecten. Zelf wil ik de komende jaren verder inzetten op ons kantoor in Antwerpen. Ik staar me ook niet blind op die groei, hoor. Een goede sfeer vind ik even belangrijk. Ik denk wel te kunnen stellen dat de relaties in ons kantoor erg vriendschappelijk zijn. We gaan ook al eens samen naar een feestje. Het is geen toeval dat er bij ons weinig verloop is.”

Je vader Paul Wielfaert is gestart in een tijd dat er van schaalvergroting nog geen sprake was.

“Dat waren inderdaad andere tijden. Ik ben me daar goed van bewust en ook van het feit dat ik heb kunnen verder borduren op hoe hij het kantoor heeft uitgebouwd.”

In 2005 kwam jij aan het hoofd te staan. Kon je vader zijn geesteskind makkelijk loslaten?

“Tot mijn verbazing bleek hij daar weinig last van te hebben. Hij bleef meewerken als architect, maar heeft me echt laten doen. Ik had daar veel respect voor en had dat niet verwacht want als kind zijn we toch streng opgevoed en was mijn pa ook wel veeleisend. Ik denk wel dat hij trots is op hoe ik het bureau verder heb uitgebouwd. Al zal hij dat tegen mij nooit zeggen, hoor. Mijn vader is nog altijd een man van weinig woorden.”

Is je vader, inmiddels 74, nu nog als architect betrokken bij het bureau?

“Hij komt nog regelmatig langs om te kijken wat hier nog allemaal gebeurt. Echt meewerken als architect doet hij niet meer. Wel voert hij nog wel eens een kleine opdracht uit. Zo gaat hij wel eens de plannen voor een project indienen.”

Zit er in jou ook een politicus verscholen zoals je vader die vele jaren geleden gemeenteraadslid was voor Volksunie?

“Neen, ik ben wel trots dat ik Vlaming ben, maar daar stopt het voor mij. In de politiek ga je mij nooit zien. Ik heb veel respect voor wie het wel doet, maar het is niets voor mij. Het zou ook niet samengaan met mijn ambities om mijn kantoor verder te laten groeien. Nu werk ik samen met burgemeesters van alle mogelijke politieke kleuren. Ik vind het belangrijk dat ik met iedereen kan blijven samenwerken en een engagement in de politiek zou dat zeker bemoeilijken.”

Droomde je er als kind al van om architect te worden?

“Zeker niet. Als tienjarige had ik bijvoorbeeld niet eens een passie voor tekenen. Meer nog, toen ik een jaar of 16 was, speelde ik zelfs met het idee om dokter te worden. Ik ben toen ooit eens naar de universiteit van Leuven gegaan om er enkele lessen mee te volgen in de opleiding geneeskunde. Mijn vader pushte me ook niet echt. Pas in mijn laatste jaren van het secundair onderwijs geraakte ik ervan overtuigd dat een opleiding architectuur iets voor mij zou zijn. Ik heb inmiddels zelf twee zonen van 14 en 16 en ik stel met plezier vast dat mijn oudste graag tekent. Ik hoop dus dat ik hem hier over een jaar of tien ook mag verwelkomen in ons bureau. Al vindt mijn vrouw dat hij beter een ander beroep zou kiezen, één met minder stress en minder lange werkdagen dan bij mij het geval is.” (lacht)

Jouw vrouw is de dochter van een politieke vluchteling uit Iran. Doet dit je anders kijken naar de samenleving?

“Hm, ik ben altijd ruimdenkend geweest. Voor mij maakt het niet uit welke kleur iemand heeft. Ik had ooit een architecte in dienst die een hoofddoek droeg. Dat was geen punt voor mij. Het enige wat telde, was dat ze haar werk goed deed. Wel vind ik dat mensen die naar hier komen, zich moeten integreren en de taal leren. Als er me iets zorgen baart, dan is dat het religieuze fundamentalisme. Dat moet hard bestreden worden.”

Jouw zus is getrouwd met Ann Wauters, de bekende basketbalspeelster. Word je daar veel op aangesproken?

“Ja dat gebeurt toch regelmatig. Ik ben blij dat mijn zus heel gelukkig is in haar huwelijk met Ann. Mooi vind ik het ook dat ze er allebei van bij de start open voor uitgekomen zijn dat ze een relatie hadden met mekaar. Het zou niet mogen dat mensen geremd moeten zijn over hun relatie.”

Privé

Tim Wielfaert (46) is getrouwd met Nadia Raheem (43). Ze hebben samen twee kinderen: Finn (16) en James (14). Ze wonen nu in de Hellestraat in Tiegem.

Studies

Tim heeft schoolgelopen in het Heilig Hartcollege in Waregem. Daarna heeft hij voor architect gestudeerd aan het Hoger Architectuurinstituut Henry van de Velde in Antwerpen. Daarna studeerde hij ook architectuur in de Dundee-University in Schotland.

Loopbaan

Na zijn studies ging hij vrijwel onmiddellijk aan de slag als architect bij zijn vader Paul Wielfaert. In 2005 heeft hij een eigen vennootschap gesticht en alles overgenomen en kreeg hij de leiding over het architectenbureau waarin zijn vader ook meewerkte. Van vier architecten groeide het bureau tot 20 nu en draagt het nu de naam Wielfaert Architecten. Het bureau bevindt zich aan de Nokerestraat 9 in Waregem.

De tips van Tim

Favoriet restaurant

“Restaurant Robuust. Je kunt er heel lekker eten. Het is ook niet ver van mijn kantoor. Dat laat me ook toe om er al eens met een klant te gaan eten. Met het bureau hier gaan we twee keer per jaar uit eten en vaak is dat toch ook in Robuust.”

Favoriet café

“Geen twijfel mogelijk, dat is De Klauwaert en daar zit ook een verhaal aan vast. Indertijd ging ik met mijn vader al eens mee naar De Klauwaert als hij er een vergadering had van de Volksunie. Dus kende ik het café als klein kind al een beetje. Later heb ik er in mijn studentenjaren lange tijd als kelner gewerkt. Ik heb er nog de tijd van Wieze meegemaakt, van Prudent Bettens, zijn zoon Kristof en nu ook van Valerie en Marijke. Nu ga ik er nog altijd graag, maar dan meestal met de vrienden van de wielertoeristenclub De Klauwaert waarvan ik deel uit maak. Op zaterdagnamiddag gaan we fietsen en daarna belanden we altijd in De Klauwaert. Ik wil took Bar Hermanos vermelden. Mijn neef, Jenne Wielfaert, houdt die open. Hij is een hele aangename sociale jonge kerel die vlot omgaat met de klanten. Het is al een tijd geleden dat ik er nog ben geweest. Ik zal daar nog eens werk van moeten maken.”

Favoriete winkel

Dat is Dell Sport. Dat zijn hele vriendelijke mensen en ze hebben goede sportkledij. Kurt Delesie en zijn zus houden dat open. Kurt speelde ooit bij Essevee Waregem.”

Favoriete vereniging

“Los van onze wielertoeristenclub is dat Racing Waregem. Mijn jongste zoon James speelt daar en hij doet dat ook goed. Ik ga bij elke thuismatch supporteren. Ik heb weinig vrije tijd, maar dat en het fietsen wil ik toch voor geen geld van de wereld missen. De Rassing is ook een echte familieclub.”

Reistip

“Dat is de Provence. Ik ben er als kind jaar na jaar naar toegegaan met mijn ouders en ik heb daar een eeuwigdurende liefde voor die streek aan overgehouden. Meestal strijken we ook in dezelfde streek in de Provence neer. Vaak is dat het Luberon-gebergte en meer bepaald dan het dorp Gordes. Ook met de wielertoeristen gaan we wel eens fietsen in de Provence en rijden we de Mont Ventoux op.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier