Nuance. Dat missen we. Dat zei Martin Heylen ons enkele dagen geleden. We kunnen hem geen ongelijk geven.
De uitspraken van de gouverneur beheersen de krantenpagina’s de afgelopen dagen en meteen duiken overal brulboeien en moraalridders op, aan allebei de kanten. Eerlijk? We waren erbij toen de gouverneur de bewuste uitspraak voor het eerst deed, achter gesloten deuren, en alhoewel het een controversieel standpunt is, besefte hij wel degelijk de impact daarvan. Want die bewuste zin moet gezien worden in een heel brede context.
Zijn echte doel – en nee, dat is niet mensen laten verhongeren – is het beheersbaar houden van de situatie. Want het is niet zo dat hij, en in één lijn onze provincie, geen vluchtelingen wil opvangen of oppert dat het ‘not in my backyard’ mag, maar dat het structureel moet aangepakt worden. Daarbij moet hij zich zorgen maken over de komende maanden. Als de zomer er aan komt, dan gaan vanuit het zuiden ongetwijfeld nog meer vluchtelingen de oversteek wagen. Geen kat die weet hoe groot die doorstroming zal zijn.
Maar vorige maand alleen al werden door de politiemensen 3.840 overuren gepresteerd en dat om mensen op te pakken en weer vrij te laten. Dweilen met de kraan open, heet zoiets. Agenten raken ontmoedigd en wat meer is: ze hebben nu al meer dan hun handen vol. Straks komen 430.000 tweedeverblijvers én alles samen zo’n 6,7 miljoen dagjestoeristen afgezakt naar de kust. Ook dat moet beheersbaar blijven. Met de terreurdreiging vorig jaar zal de politie straks ongetwijfeld nog te horen krijgen dat ze de grote massa extra in de gaten moeten houden. Akkoord, op mensen kan je geen factuur plakken en terecht. Het gaat over ménsen. Maar ook de gouverneur beseft als geen ander dat het in de hand moet worden gehouden tot er op politiek niveau duidelijke structurele maatregelen genomen worden. En dat gaat veel verder dan het gemeentelijk of provinciaal vlak, maar zit vooral vast op Europees niveau. Moeten we kwaad zijn op de gouverneur omdat hij aan de boom schudt, of omdat we zelf verdwalen in het bos, waar we de bomen niet meer zien?
De komende weken krijgen we drie reeksen te zien in primetime die de hele problematiek rond vreemdelingen, vluchtelingen en asielzoekers van een andere kant durven belichten. Martin Heylen uit Oostende verdiepte zich in Sijsele, terwijl Eric Goens – ook al een mens van ‘t zèètje – eind deze maand uitpakt met de andere kant van het verhaal in Molenbeek. Maar nog meer kijken we uit naar de reeks van Kat Steppe, afkomstig uit Menen en al jaren vertrouwelinge voor manlief Frank Vander linden en beste vriend Jeroen Meus. Vanavond brengt zij ‘Een kwestie van geluk’, waarin ze diep in de wijken kijkt van Borgerhout en Noord-Antwerpen, om vast te stellen dat iedereen éigenlijk maar hetzelfde wil. Het verhaal van Leona, als kind van anderhalf letterlijk op straat gezet, of de eenzame Afghaan die via werk aansluiting en voeling wil zoeken met een gemeenschap die hem eigenlijk maar half wil… Kat heeft die eerste aflevering maar liefst 118 (!) keer bewerkt, tot een filmisch pareltje waar ongewone beelden, hartverwarmende verhalen en subtiele humor zelden zo mooi in beeld werden gebracht. Kijk gerust naar Temptation Island vanavond en erger u aan het gebrek aan perceptie en gezond verstand, of kijk naar ‘Een kwestie van geluk’. Want het wordt tijd dat we iets doén, of dat nu eten geven is of niet.
Televisie en radio
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier