Tien redenen waarom je Albatros moet zien

Vanaf 15 februari kan je op Canvas kijken naar de Canvasreeks Albatros van de West-Vlaamse regisseur Wannes Destoop. Eerder was de reeks al te zien op Telenet Play (More). Albatros werd geproduceerd door De Wereldvrede, dat eerder al pareltjes als Bevergem en De Dag afleverde.

Het verhaal van Albatros draait rond een groep onbekenden die op kamp gaan naar de Ardennen, met als één doel: afvallen. Alleen wordt al snel duidelijk dat er achter dat gewicht veel pijn, verdriet en trauma schuilt. De hardste confrontatie ligt dan ook niet zozeer in die met de weegschaal, maar in die met zichzelf.

Wij zagen de reeks en vonden met gemak minstens tien redenen waarom de serie meer dan het bekijken waard is, vandaag of volgend voorjaar.

1. Het gaat niet over ‘dikke’ mensen

Waar Bevergem aantoonde dat we met zijn allen een façade optrekken, legt Albatros ook nog eens pijnlijk bloot dat we allemaal maar één ding nastreven: graag gezien worden. Zwaarlijvigheid wordt hier enkel maar als kapstok gebruikt voor die onderhuidse kwetsbaarheid. En of het werkt, want het scenario steekt zo goed ineen dat vooral het verborgen verdriet confronterend is.

2. Het is sterk geschreven en straf gefilmd

De reeks ontsproot uit het hoofd van Wannes Destoop en Dominique Van Malder. De twee schreven samen aan het scenario en besloten op een gegeven moment om er nog een jaar langer aan te sleutelen. En dat heeft meer dan zijn vruchten afgeworpen. Er is ook duidelijk ook veel vakliefde in het camerawerk gestopt. Geen enkel beeld is niet doordacht of te veel. Knap werk.

3. Je kan niet wegkijken

Wie de kortfilm ‘Badpakje 46’ zag, het afstudeerproject waarmee Wannes Destoop een prijs haalde in Cannes, weet dat de regisseur de zaken durft benoemen, in woord en beeld. Ook hier zijn er flink wat fragmenten die confronterend zijn, of waar een andere regisseur kiest om de zaken wat te ‘verbloemen’. Een goeie reeks daagt ons als kijker uit, een straffe reeks gaat dat ongemakkelijk gevoel niet uit de weg.

4. Albatros legt taboes bloot

Al snel is duidelijk dat het grootste probleem van de zwaarlijvige personages niet hun gewicht is. Elk van hen draagt een soort schaamte mee: of het nu gaat om erectiestoornissen of dwangmatig liegen. Het wordt niet altijd uitgesproken, net zoals heel wat andere thema’s. In de eerste aflevering wordt onderhuids racisme op een gegeven moment heel geweldig in beeld gebracht.

5. Er zit schoonheid in elk van ons

Van elk personage valt dus iets te zeggen, of is er een hoek af. Maar eerlijk: zijn zo’n mensen in je eigen omgeving net niet de interessantste? De reeks slaagt er ook geweldig in om die ‘afwijkingen’ niet te ridiculiseren of kolderiek te portretteren, en verrast ook heel regelmatig om minstens even subtiel het talent in elk van hen bloot te leggen: zoals dat geweldig zingen van één van de personages.

6. Een straffe cast

Je kent intussen wel Dominique Van Malder, Joris Hessels en een Ruth Beeckmans omdat ze regelmatig te zien zijn op televisie. Maar zij doen ook al jaren hele straffe dingen op de theaterplanken, net als de – voor televisie dan toch – relatief onbekende gezichten als Janne Desmet, Tom Ternest, Benny Claessens, Isabelle Van Hecke en Marjan De Schutter. Eenzelfde verhaal zagen we in zekere zin ook bij Bevergem. Het toont nog maar eens wat voor talent we in huis hebben. Ook blij dat we in deze niet meteen usual suspects als Tom Audenaert, Wim Opbrouck en Stefaan Degand zien. Maar voor een eventueel vervolg? Heel graag! Gooi daar meteen ook Bert Huysentruyt, Luc Dufourmont, Flor Decleir, Eva Van Der Gucht en Joke Emmers tegenaan, ook stuk voor stuk straffe spelers. Make it happen, Wannes!

7. Vrouwen boven!

Laat ons een kat een kat noemen: het is allerminst simpel om je voor zo’n serie letterlijk en figuurlijk bloot te geven. En of we dat nu willen of niet: voor vrouwen, die geen maatje 36 hebben, is die drempel nog groter. En zonder afbreuk te doen aan de mannelijke hoofdrollen: Isabelle Van Hecke, Marjan De Schutter, Hilde Destoop, Janne Desmet en Ruth Beeckmans stelen zonder meer de show. Vooral de tweede aflevering, met het personage van Isabelle, hakt er bij momenten stevig in. Klasbakken!

8. De soundtrack

De muziek in de reeks is van de hand van Pieter Van Dessel, de componist die ook achter de knoppen zit bij Marble Sounds en eerder al de muziek maakte voor Gevoel voor Tumor. Hij werkte samen met Lennert Coorevits van Compact Disk Dummies. Het resultaat is bezwerend, intrigerend en tegelijkertijd ook rustgevend. Sonhouse tekende net als heel wat andere producties van De Wereldvrede voor de postproductie.

9. De donkere humor

Humor en zwaarlijvige mensen brengt een hele moeilijke evenwichtsoefening met zich mee. Wie de reeks (her)bekijkt zal merken dat er heel wat verborgen humor schuilt doorheen het verhaal. Albatros moet het niet hebben van de situatiehumor, maar van een vreemd soort donkere humor, dat niet altijd afgelijnd is. Denk maar aan de man die midden een puinhoop in de keuken de taart uit de koelkast haalt. Het fascinerende is dat er altijd een randje tristesse mee gepaard gaat.

10. Het is heerlijk eerlijk

‘Ca, c’est la vie’, klinkt het in de laatste aflevering. Niet elke verhaallijn krijgt een vrolijk of zelfs sluitend einde, en dat hoeft ook allerminst. Het leven van de personages is nadien ook nog complete chaos, wat een fantastische metafoor is voor het leven. We doen allemaal maar wat om graag gezien te worden. Het levensverhaal van elk personage heeft een vreemde maar vooral herkenbare kronkel, wat het écht doet aanvoelen. Of zoals ze het in Bevergem zo mooi verwoorden: zo authentiek dat het plukkevort is. Meer van dat!