Sportanker Lies Vandenberghe: “Dat mensen me herkennen op straat is een compliment”
Ze is de eerste vrouw ooit die het sportnieuws aan de VTM-kijker vertelt. Maar noem haar alsjeblieft geen voorbeeld. Lies Vandenberghe (29) staat met beide voeten, veel goesting en een brede glimlach in het leven. En hoewel ze het gezellige Ruddervoorde inruilde voor het stedelijke Antwerpen-Berchem, klopt haar hart nog altijd in ‘t West-Vlaams. “Nu kan het niet door de job, maar ooit keren we terug.”
Het is zondagochtend, in een zomers en zwoel Ruddervoorde. Lies Vandenberghe (29) ontvangt ons bij haar nicht Fien thuis, in een pittoresk hoevetje midden in een oase van groen. Haar kaken doen nog pijn van het lachen. De laatste vreugdetranen zijn nog maar net opgedroogd. Dat ze gisterenavond genoten heeft van het galopperen over het strand van Oostduinkerke hoeft ze niet eens meer te zeggen. Je kan het zo aan haar zien.
“Paardrijden doen we al heel ons leven, vroeger in manege Groenhove in Torhout. Fien had een eigen paard, ik een pony. Dat was écht de tijd van ons leven. Ik kan het niet uitleggen, maar eens ik op een paard zit, lijk ik al de rest te vergeten. Zeker aan de zee, daar kan ik ontsnappen. Geen gsm op zak, met de gids Stijn van manege Ter Duinen door de duinen. In die twee uur voel je de stress zo wegglijden. Zalig!”
Is Antwerpen je thuis? Of ligt thuis toch nog altijd in Ruddervoorde?
“Grappig dat je dat vraagt. (lacht) Ik had het er gisterenavond nog over met Fien. Ik woon nu vier jaar in Antwerpen, en het heeft toch een tijdje geduurd voor ik bij het bordje ‘Antwerpen’ dacht: ik rij naar huis. Maarten (Breckx, sportjournalist en -anker bij VTM Nieuws maar vooral de man van Lies, red.) lachte er vaak mee Vind je het hier niet leuk?, vroeg hij me vaak al plagend. Antwerpen is een heel andere wereld dan West-Vlaanderen. De taal zeker, maar ook de mentaliteit.”
Op welke manier?
“In Ruddervoorde kent iedereen iedereen en spreekt iedereen ook tegen elkaar. In Antwerpen niet.”
Men zegt nochtans altijd dat West-Vlamingen heel gesloten zijn.
“Neen, dat vind ik echt niet. Geloof me, ik ken de Antwerpenaren ondertussen. (lacht) Ze praten misschien wel meer over hun emoties. Dat is voor West-Vlamingen nog altijd een beetje not done. Binnenvetters. Toch nog altijd, ja. Al is dat aan het veranderen, zeker bij de jongere generatie.”
Zie je jezelf nog terugkeren, samen met Maarten en je zoontje Georges?
“Oh, ja! We praten daar vaak over. Maarten komt ook supergraag naar West-Vlaanderen. Hij vindt dat volkse fantastisch. De rust ook. En de omgeving. De lucht is hier gewoon gezonder. Dat vinden we belangrijk, zeker sinds Georges er is. De enige reden waarom het voorlopig niet haalbaar is, is onze job. We werken allebei in Antwerpen, we kunnen nu met de fiets naar het werk. Elke dag in die file staan? Neen, bedankt. Maar ooit keren we terug.”
“Heel mijn familie woont hier ook, hé. Mijn ouders, mijn zus, mijn broer en mijn petekindje Luca, mijn nichten met wie ik superclose ben, moemoe Yvonne… Alle mensen die mij erg dierbaar zijn. Het is heel natuurlijk dat je vaak naar hen teruggrijpt. Moemoe is er nu 84, maar zo jong van geest. Echt niet normaal. Vooroordelen of taboes kent ze niet, ze vergeeft iedereen alles en je kan met alles bij haar terecht. Zij ziet het goede in elke mens. Ik vind dat een prachtige eigenschap. Ik ben letterlijk naast en bij haar opgegroeid. Wekelijks naar haar terugkeren, heb ik gewoon nodig.”
“Een foto met Duvel… Zou ik dat wel posten?”
Clickbaitsites, facebookcommentaren en tweets: sinds haar tv-debuut krijgt Lies er al maar vaker mee te maken. “Een paar weken geleden had ik een interview gegeven aan Story, in het kader van Moederdag. Plots, enkele dagen later, ontstaan er allemaal clickbaits op Facebook. Er wordt één quote uit het artikel gehaald die met een totaal misleidende titel op sociale media wordt verspreid. Die site is zogezegd een nieuwssite vol BV-nieuws, maar eigenlijk is dat een site vol reclame.”
“Er stond bijvoorbeeld Sportanker Lies Vandenberghe: “Dit is echt een zware klap voor mij”. Wat was de zware klap? Dat ik mijn familie niet kon zien tijdens de coronacrisis. Dan komen daar tientallen reacties onder Oh meiske toch, zo klagen; BV’s moeten niet denken dat ze meer zijn dan een ander; ‘t is voor iedereen hetzelfde… Dat was voor mij de eerste keer dat ik daarmee in aanraking kwam. Bij de radio had ik nooit haters.”
“Ik vind dat niet leuk om te lezen, er zijn nu sowieso mensen die dat geloven. Ik was echt kwaad en stuurde meteen naar de persdienst van DPG Media of ze daar iets konden tegen doen. Blijkbaar gebeurt dat ontzettend vaak en staan zij daar machteloos tegen. Ik ben nu wel voorzichtiger geworden. Ook op eigen sociale media, met foto’s die ik deel. Onlangs dronk ik op een vrije avond eens een goed biertje, een Duvel. Ik had die gekregen van een vriendin en wilde daar iets over posten op Instagram. Maarten zei me toen: Zou je dat wel doen? Voor je het weet, lijk je een reclamefolder voor bier of denken mensen: ‘dat is het sportanker dat altijd Duvels drinkt’, lachte hij. Dus ja, ik sta daar nu wel meer bij stil.”
Je bent begonnen als stagiaire en reporter-videojournalist bij Royalty, later als online-redacteur, eindredacteur en via Qmusic nu als schermgezicht. Wat doe je het liefst?
“Radio is sowieso het zwaarste, denk ik. Wij hadden om het halfuur een deadline. Je doet je eigen eindredactie en je moet alles inlezen. Ook die shiften zijn pittig en leggen veel druk op je sociaal leven. Eigenlijk leef je, zeker bij zo’n ochtendshow, in een constante jetlag. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen als Wim Oosterlinck of Sam De Bruyn die dat al jaren doen. Mijn lijf was na een jaar echt op. Nu ik zichtbaarder geworden ben, merk ik wel dat je enorm moet pieken op die twee momenten, om 13 en om 19 uur. Er ligt op dat vlak nu meer druk op me. Je hebt ook een groter bereik met VTM Nieuws.”
“Ik ben wel blij dat ik weer écht tussen het nieuws zit. Bij de radio zit je meer in entertainment. Nu voel ik die sfeer van een nieuwsredactie weer. Die passie, zeker op een sportredactie, is fenomenaal. Dat werkt aanstekelijk, waardoor ik het de laatste twee maanden nog leuker ben gaan vinden.”
Zie je jezelf nog terugkeren naar radio?
“Ik zou daar wel voor open staan, maar ik ben heel blij dat ik nu tv mag doen. Uiteindelijk heb ik ook televisiejournalistiek gestudeerd. Ik ben heel blij dat ik deze kans heb gekregen. Ik wilde absoluut die screentest doen, ook al waren er wat twijfels bij de bazen. Het feit dat ik Maarten zijn vrouw ben, speelt natuurlijk wel. Men vreesde dat ik altijd die perceptie tegen zou hebben. Ik wist dat ze iemand zochten en ik wilde gewoon weten of ik het zou kunnen of niet. Pakte ik niet op beeld, so be it. Maar dan wist ik tenminste waar ik stond.”
Stel dat we hier binnen een jaar opnieuw in de tuin van je nicht zitten: waar hoop je dan te staan?
“Ik hoop dat ik nog meer kan chillen in mijn job, dat ik het me nog meer eigen kan maken. Het blijft natuurlijk altijd een beetje spannend, en misschien is dat wel nodig. Gezonde nervositeit.”
“We willen ook een tweede kindje, maar dat moeten we toch een beetje plannen. (lacht) En ik hoop dat we een huis vinden tegen dan. Nu wonen we op een superleuk appartement, maar we merken dat een huis met een tuin, zeker voor Georges, wel beter zou zijn. Dat is in Antwerpen ontzettend moeilijk. Laat ons hopen dat we tegen volgende zomer zo’n stekje kunnen vinden. En dan kunnen we in onze tuin gaan zitten.” (lacht)
Het kerkje van Ruddervoorde
Lies en Maarten gaven in september 2018 elkaar hun jawoord in het kleine kerkje van Ruddervoorde. “Dat was echt zo’n warme, gezellige dag. Het leek alsof heel het dorp er was. (lacht) Maarten wilde dat ook en zegt vandaag nog dat hij zo blij is dat we in West-Vlaanderen zijn getrouwd. In Berchem zou dat helemaal anders zijn geweest. Eigenlijk zit er wel een West-Vlaming verstopt in Maarten. Hij kan ondertussen ook redelijk goed West-Vlaams, hij begrijpt het toch. Al is er af en toe toch een woord dat hij niet begrijpt. Tèrten of tjolen bijvoorbeeld. Dan herhaalt hij dat, maar zo een beetje vernederlandst. Wat is tert-en? Hilarisch!”
Hoe heeft de geboorte van Georges je leven veranderd?
“Volledig, absoluut. Woensdag (3 juni, red.) wordt hij één jaar. Door de komst van Georges heb ik vooral leren relativeren. Je eerste kind verandert je blik. Zijn geboorte heeft voor mij persoonlijk veel meer veranderd dan de stap van radio naar televisie, zeker weten. Ik was al live, ik vertelde het nieuws al aan mensen, ik schreef mijn eigen teksten. Het enige nieuwe zijn die camera’s. In het begin is dat wat stressen, maar ook dat went wel. Je mag gewoon niet denken dat er tussen de 700.000 en 1 miljoen mensen naar je zitten te kijken.” (lacht)
Het laatste jaar is het wel hard gegaan voor je. Snak je naar een pauze?
“Ja, toch wel. Ik verlang echt naar onze reis naar Zwitserland. Maarten en ik, een week gaan hiken in de bergen. Georges blijft dan bij mijn ouders, want wandelen met een baby van 12 kilo op de rug lijkt me niet meteen doenbaar. (lacht) Dit wordt misschien wel de laatste reis met ons tweetjes voor lange tijd.”
“Ik ben al niet meer op reis geweest sinds augustus vorig jaar. Ik was bevallen in juni, drie maanden later begon ik bij de ochtendshow op Qmusic en nog voor ik eind maart als anker begon, liep ik al even mee op de sportredactie van VTM Nieuws. Na de ochtendshow reed ik naar de nieuwsdienst in Antwerpen. Dat waren best wel hectische dagen, een crazy ritme. Dus ik verlang echt wel naar die reis.” (lacht)
“Het ziet er ook naar uit dat de zomer toch best wel druk zal worden op sportief vlak. In de grote competities wordt toch opnieuw gevoetbald. En dan de koers normaal nog. We gaan nog sport zien hoor!”
“Ik zie mezelf niet als een voorbeeld, maar natuurlijk hoop ik dat er veel vrouwen bij komen op sportredacties”
Je bent begonnen als sportanker op een moment dat alles stilviel. Heb je gevloekt toen?
“Het moeilijkste was mezelf schminken. (glimlacht) Het was inderdaad niet de meest evidente start. Er was ook niet veel volk op de redactie bij wie je even terechtkon voor een tweede opinie. Ik werd er alleszins wel meteen in gegooid. Langs de andere kant was dat misschien voor mij niet slecht. Ik ben al jaren bezig met algemeen nieuws, achter de schermen en voor de radio. Als sportanker kan ik er nu wat in rollen met breder sportnieuws.”
“Wat misschien wel opvalt: op de sportredactie van VTM Nieuws ben ik de enige vrouw. Bij Het Laatste Nieuws heb je wel Valerie Hardie, als reporter. Met twee dus, tussen bijna vijftig mannen.”
Vind je dat jammer?
“Ergens wel, ja. Maar ik zie het niet helemaal als negatief. Ken je Hugo Camps? Hij schreef de dag na mijn debuut een column over vrouwelijke sportankers. Vrouwen in de sportjournalistiek, why not?, schreef hij. Ik denk net als hem dat je in een nieuwsbulletin zeker een vrouwelijke touch kan zien. De accenten liggen anders, de aanpak soms ook. Meer aandacht voor vrouwelijke sporten, meer aandacht voor persoonlijke verhalen. Niet dat ik dat bewust doe, integendeel.”
“Ik krijg vaak de vraag of ik zó veel over sport weet. Bijlange niet zo veel als Maarten bijvoorbeeld. (lacht) Hij is echt gepassioneerd, hij ademt sport. Het is ook niet mijn ambitie om expert te worden. Dat laat ik over aan anderen. Maar wat ik wel altijd doe, is nieuwsverhalen vertellen. Dat doe ik graag, en kan ik ook goed, denk ik.”
Zie je jezelf als een voorbeeld voor jonge vrouwen in de sportjournalistiek?
“Hmm, ik heb daar nog niet zo over nagedacht. Niet echt. Dat is niet mijn bedoeling alleszins. Ik hoop natuurlijk dat er de komende jaren veel vrouwen bij komen. Maar misschien schrikt het wel een beetje af. De sportwereld is, draai of keer het hoe je wil, nog altijd een mannenwereld. Maar zoals ik zei, vrouwen kunnen het heel anders aanpakken. Mannen gaan vaak heel technisch in op wat er gebeurt en kunnen daar over blijven doorbomen. Terwijl je perfect het persoonlijke, het menselijke, het verhalende kan belichten. Het hoeft niet zo technisch of moeilijk te zijn. Integendeel.”
Is het een voordeel dat jij en je man dezelfde job uitoefenen?
“Ik vind van wel. Maarten en ik zijn elkaars klankbord. Ik heb dat ook nodig. Iemand die eerlijk en kritisch opbouwend is. Moemoe bijvoorbeeld is veel te lief. Alles wat ik doe of zeg, is goed voor haar. (lacht luid) Bij Maarten, maar ook bij Fien ligt dat anders. Zij zeggen wat ze denken, puur om me te helpen. Het is best een harde wereld, maar bij Maarten kan ik wel terecht met vragen. Hij geeft me concrete tips, helpt me te relativeren, legt de juiste focus. En omgekeerd ook. Ik kan hem daar ook in helpen. We begrijpen elkaar meteen.”
“Er waren initieel wel wat twijfels en ongerustheid. Of we elkaar niet té veel zouden zien bijvoorbeeld. En wat de kijkers zouden denken. Maar het loopt eigenlijk echt vlot. We zijn allebei overtuigd en ik denk dat we wel bewijzen dat het kan. We werken nooit echt samen, we wisselen elkaar letterlijk af. En we hebben naast het werk net meer tijd voor elkaar. Toen ik de ochtendshow deed, lag ik om 19.45 uur in mijn bed. Maarten was toen nog niet eens thuis. Wij hebben trouwens nooit anders geweten dan dat we collega’s waren. Ik heb hem letterlijk leren kennen op de redactie, tijdens het werk dan nog.” (lacht)
Door je job ben je wel in de status van ‘bekende Vlaming’ gerold. Hoe sta je daar tegenover?
“Ik vind niet dat Maarten en ik bekende Vlamingen zijn. Bij BV’s denk ik aan acteurs of zangers… Mensen die het nodig hebben om in de media te komen, die zichtbaar moeten blijven. Wij zijn gestart als journalisten, allebei achter de schermen. Wij zijn daar in gegroeid. We doen eigenlijk gewoon onze job en toevallig is dat voor het medium televisie. Ik kon even goed voor de krant schrijven of radio blijven maken.”
“Maarten en ik hebben nooit anders geweten dan dat we collega’s zijn”
Is het ‘een noodzakelijk kwaad’?
“Misschien wel, ja. Maar ik zie het anderzijds wel als een compliment als mensen me bijvoorbeeld herkennen op straat. Als mensen je vragen Ben jij niet die van het Nieuws?, betekent dat dat ze kijken en kunnen waarderen wat je doet. Niet dat dat veel gebeurt, hoor. (lacht) Maarten heeft dat vaker, al komt dat waarschijnlijk ook voor een stuk door zijn looks. Met die grijze lokken val je natuurlijk sneller op. Op Pukkelpop twee jaar geleden was dat wel zot. Die hele namiddag kwamen mensen hem vragen om mee op de foto te gaan. Ik weet nog goed hoe Tine, mijn nicht, er een sport van maakte om zoveel mogelijk fanfoto’s te photobomben door op de achtergrond in beeld te springen. Hilarisch om te zien eigenlijk.” (lacht)
“Een foto met Duvel… Zou ik dat wel posten?”
Clickbaitsites, facebookcommentaren en tweets: sinds haar tv-debuut krijgt Lies er al maar vaker mee te maken. “Een paar weken geleden had ik een interview gegeven aan Story, in het kader van Moederdag. Plots, enkele dagen later, ontstaan er allemaal clickbaits op Facebook. Er wordt één quote uit het artikel gehaald die met een totaal misleidende titel op sociale media wordt verspreid. Die site is zogezegd een nieuwssite vol BV-nieuws, maar eigenlijk is dat een site vol reclame.”
“Er stond bijvoorbeeld Sportanker Lies Vandenberghe: “Dit is echt een zware klap voor mij”. Wat was de zware klap? Dat ik mijn familie niet kon zien tijdens de coronacrisis. Dan komen daar tientallen reacties onder Oh meiske toch, zo klagen; BV’s moeten niet denken dat ze meer zijn dan een ander; ‘t is voor iedereen hetzelfde… Dat was voor mij de eerste keer dat ik daarmee in aanraking kwam. Bij de radio had ik nooit haters.”
“Ik vind dat niet leuk om te lezen, er zijn nu sowieso mensen die dat geloven. Ik was echt kwaad en stuurde meteen naar de persdienst van DPG Media of ze daar iets konden tegen doen. Blijkbaar gebeurt dat ontzettend vaak en staan zij daar machteloos tegen. Ik ben nu wel voorzichtiger geworden. Ook op eigen sociale media, met foto’s die ik deel. Onlangs dronk ik op een vrije avond eens een goed biertje, een Duvel. Ik had die gekregen van een vriendin en wilde daar iets over posten op Instagram. Maarten zei me toen: Zou je dat wel doen? Voor je het weet, lijk je een reclamefolder voor bier of denken mensen: ‘dat is het sportanker dat altijd Duvels drinkt’, lachte hij. Dus ja, ik sta daar nu wel meer bij stil.”
Je bent begonnen als stagiaire en reporter-videojournalist bij Royalty, later als online-redacteur, eindredacteur en via Qmusic nu als schermgezicht. Wat doe je het liefst?
“Radio is sowieso het zwaarste, denk ik. Wij hadden om het halfuur een deadline. Je doet je eigen eindredactie en je moet alles inlezen. Ook die shiften zijn pittig en leggen veel druk op je sociaal leven. Eigenlijk leef je, zeker bij zo’n ochtendshow, in een constante jetlag. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen als Wim Oosterlinck of Sam De Bruyn die dat al jaren doen. Mijn lijf was na een jaar echt op. Nu ik zichtbaarder geworden ben, merk ik wel dat je enorm moet pieken op die twee momenten, om 13 en om 19 uur. Er ligt op dat vlak nu meer druk op me. Je hebt ook een groter bereik met VTM Nieuws.”
“Ik ben wel blij dat ik weer écht tussen het nieuws zit. Bij de radio zit je meer in entertainment. Nu voel ik die sfeer van een nieuwsredactie weer. Die passie, zeker op een sportredactie, is fenomenaal. Dat werkt aanstekelijk, waardoor ik het de laatste twee maanden nog leuker ben gaan vinden.”
Zie je jezelf nog terugkeren naar radio?
“Ik zou daar wel voor open staan, maar ik ben heel blij dat ik nu tv mag doen. Uiteindelijk heb ik ook televisiejournalistiek gestudeerd. Ik ben heel blij dat ik deze kans heb gekregen. Ik wilde absoluut die screentest doen, ook al waren er wat twijfels bij de bazen. Het feit dat ik Maarten zijn vrouw ben, speelt natuurlijk wel. Men vreesde dat ik altijd die perceptie tegen zou hebben. Ik wist dat ze iemand zochten en ik wilde gewoon weten of ik het zou kunnen of niet. Pakte ik niet op beeld, so be it. Maar dan wist ik tenminste waar ik stond.”
Stel dat we hier binnen een jaar opnieuw in de tuin van je nicht zitten: waar hoop je dan te staan?
“Ik hoop dat ik nog meer kan chillen in mijn job, dat ik het me nog meer eigen kan maken. Het blijft natuurlijk altijd een beetje spannend, en misschien is dat wel nodig. Gezonde nervositeit.”
“We willen ook een tweede kindje, maar dat moeten we toch een beetje plannen. (lacht) En ik hoop dat we een huis vinden tegen dan. Nu wonen we op een superleuk appartement, maar we merken dat een huis met een tuin, zeker voor Georges, wel beter zou zijn. Dat is in Antwerpen ontzettend moeilijk. Laat ons hopen dat we tegen volgende zomer zo’n stekje kunnen vinden. En dan kunnen we in onze tuin gaan zitten.” (lacht)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier