Het was een verrassing van formaat, toen een bus van radiozender Joe halt hield op de Paandersschool in Meulebeke. Niels Destadsbader zong twee nummers, speciaal voor de jonge Eléonore en Célestine, die in februari hun moeder verloren aan borstkanker.
“Ze zijn onder de indruk, ja”, glimlacht vader Kristof Vande Walle, als rond kwart voor negen de bus van radiozender Joe halt houdt aan de Paandersschool en niet veel later Niels Destadsbader de speelplaats opstapt om een mini-optreden te geven voor Eléonore en Célestine, en bij uitbreiding dus de hele school. Voor, tijdens en na het nummer ‘Nooit alleen’, werden kusjes richting de hemel geworpen. Achter hun mondmaskers slikken heel wat ouders achter de schoolpoort en ook de leerkrachten hun tranen weg. Ook als Niels het troostende nummer Hoofd Op M’n Schouder brengt.
Het was Liesbeth Van Parys die zich had ingeschreven bij radiozender Joe, die deze week elke dag ergens in het land halt hield met een bekende artiest. “Als eerbetoon aan Anneleen”, weet ze. “Ze was grote fan, en als haar kinderen meerijden met mij, is het ook altijd meebrullen met de nummers van Niels. Ik was dan ook heel blij dat ze ons hebben gekozen.”
“Dit optreden is voor ons echt een lichtpuntje”
Anneleen Van Parys overleed begin dit jaar, in februari. Tot voor een paar jaar was er geen vuiltje aan de lucht: ze werkte op de dienst financiën bij het gemeentebestuur van Meulebeke, was gelukkig getrouwd met Kristof, die zelfstandig tuinaannemer is. En hun liefde zagen ze bezegeld met twee dochters: Eléonore en Célestine, respectievelijk 11 en 7 jaar. Maar in 2015 werd borstkanker vastgesteld bij Anneleen. Ze vocht keihard, maar in april 2016 kreeg ze te horen dat er uitzaaiingen in de hersenen waren vastgesteld. Ondanks een lange en moedige strijd, viel eind vorig jaar, vlak voor Kerstmis, het verdict dat de tumor terug was. Meer nog: dat er geen hulp meer kon baten. Annelien stierf in haar slaap, op 21 februari. Ze was omringd door vrienden en familieleden. Ze werd amper 37.
Eén van die vrienden aan haar sterfbed was Joke Beeuwsaert, die lesgeeft aan het eerste leerjaar op de Paandersschool. Op dat moment zat Célestine ook bij haar in de klas. “Een heel heftige periode”, weet ze. “En na al die negatieve berichten de afgelopen weken en maanden, zijn we heel blij met dit optreden, dat echt een lichtpuntje is. Het is een supermanier om de vakantie in te zetten.”
Na het optreden nam Niels ruim de tijd om bij te praten met Kristof en de dochters. “Blijkt dat Anneleen grote fan was, ze toonden ook een foto van ons samen”, aldus Niels. “Ik ben heel blij dat ik hier mocht zijn vandaag. Voor kinderen spelen is altijd fijn, het is een heel dankbaar publiek. Ik ben onder de indruk van hoe moedig Kristof en zijn twee dochters zijn, hoe strijdvaardig ze doorgaan… echt straf. Als je ziet dat de zusjes veel aan elkaar hebben, dan doet mij dat echt plezier.” Niet veel later gaat het alweer richting de bus. “Eigenlijk straf”, weet Niels. “Ik rij van Deerlijk naar Vilvoorde om dan met de bus naar Meulebeke te komen. Had ik dat geweten, ik was met de fiets gekomen.” (lacht)
Het optreden en de vreugde bij zijn dochters heeft Kristof zichtbaar plezier gedaan. Het afgelopen half jaar was voor hem en zijn gezin een heuse rollercoaster. “Al mag ik absoluut niet klagen. Zo is Eléonore al heel zelfstandig voor haar leeftijd en krijg ik ook van andere mensen hulp. Maar ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen. Enkel strijken en ramen wassen besteed ik uit. Het is zoeken geweest, van eten maken tot opvang voorzien. Maar we nemen dag per dag en het lukt ons aardig.”
Kristof krijgt zijn leven langzaam maar zeker weer op de rails. Zo is er ook iemand nieuws in zijn leven gekomen. “Ik had er in december op een avond een heel moeilijk, maar mooi gesprek over met Anneleen. Ze wilde dat ik verder ging met mijn leven. De belangrijkste voorwaarde was dat het zou klikken met mijn dochters. En dat is gelukkig ook zo.”
Een rouwproces doormaken is al niet simpel, laat staan in deze coronatijden. “Het was wat zoeken, zeker toen de scholen gesloten bleven. Maar het lukt. Ik ben vooral opgelucht dat Anneleen, die stierf in februari, deze coronaperiode niet bewust heeft meegemaakt. Ze heeft van iedereen afscheid kunnen nemen, en ook haar begrafenisplechtigheid – die ze zelf tot in de puntjes had uitgewerkt – kon doorgaan op de manier waarop ze het wilde. We zijn dankbaar voor elk klein lichtpuntje sindsdien, ook dit.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier