Lieselotte Six wint na fotowedstrijd nu ook poëziewedstrijd: “Eigenlijk doe ik maar wat”

Lieselotte Six is door de gemeente Langemark-Poelkapelle tweemaal bekroond: voor een foto die ze maakte en voor een gedicht dat ze schreef. “Ik doe maar wat”, reageert ze bescheiden. Maar haar gedicht staat voortaan wel in alle trouwboekjes van de gemeente. “Ja, dat raakt me.”

“Mijn partner is afkomstig van Roeselare en ik van Woesten”, vertelt de 38-jarige Lieselotte. “We zijn destijds in Langemark komen wonen omdat dat ongeveer in het midden lag tussen onze vroegere werkplekken. Eerst woonden we in de Boezingestraat, aan de verkeerslichten, nu al acht jaar in de Groenestraat. Voor en achter ons huis ligt open ruimte. Het is hier heerlijk wonen. En voor de kinderen Linus (6) en Ilja (10) is het een groot speelveld. Trouwens, Langemark is echt een kindvriendelijke gemeente.”

Authenticiteit

Een foto- én een gedichtenwedstrijd winnen, dat kan alleen maar een creatieveling? “Ik heb gewoon meegedaan”, zegt Lieselotte bescheiden. “Ik realiseer me soms de impact van de dingen niet. Ik heb veel interesses en doe graag van alles.”

“Mijn gedicht zal in de trouwboekjes staan. In officiële documenten. Dat raakt me”

Bijvoorbeeld een blog bijhouden. Dat doet ze al tien jaar. “’shoutyourheartout’ gaat over alles in mijn leven wat me raakt of bezighoudt. Sinds kort heb ik nog een andere blog: ‘annelyse’, die handelt over minimalisme, een manier van leven. Ik streef naar authenticiteit. Als ik mijn teksten van tien jaar terug herlees, zou ik dat nu anders formuleren. Maar het is wat is. Ik laat het staan zoals het toen is geschreven. Wat ik heel tof vind, is als mensen moeilijke thema’s op een speelse manier kunnen verwoorden. Dat probeer ik ook, maar er is nog een weg te gaan.”

Twintig versies

Voor het winnende liefdesgedicht ‘Tandwiel’ – dat hieronder te lezen is – vertrok Lieselotte van haar eigen leven. “Het start bij iemand die ik kende, met in het begin het speelse en aftastende, wat later evolueert in een goede levenscadans, om je ten slotte thuis veilig en geborgen te voelen.”

“Tussen stukjes proza schrijven en een gedicht is er wel een wereld van verschil. Ik experimenteer graag, maar het is uiteindelijk mijn vriendin die mijn stok achter de deur was, die me overtuigde om mee te doen en door te zetten. In tegenstelling tot de prozateksten op mijn blogs heb ik wel twintig versies van het gedicht gemaakt, voor ik het op mijn blog zette. Ik heb niet zo’n last met de confrontatie met de buitenwereld, bij publicatie van mijn schrijfsels. Ik doe maar wat . Maar toen ik het mailtje kreeg van de gemeente met de melding dat ik gewonnen had, heeft dat me wel geraakt: mijn gedicht zal nu in de trouwboekjes staan, in officiële documenten.”

De ochtenddraak

Naast schrijven, is wandelen een belangrijke hobby. En aan die hobby dankt Lieselotte die andere prijs, van de fotowedstrijd ‘Langemark-Poelkapelle Naturelle’, met de gemeente als thema. “Tijdens de eerste lockdown hebben we enorm veel gewandeld. Vaak was ik ook alleen op stap, ‘s morgens in alle vroegte. Zo is de foto waarmee ik gewonnen heb om zes uur genomen, met mijn gsm. Voor de wedstrijd had ik een dertigtal foto’s geselecteerd. Mijn onderwerpen waren niet allemaal serieus, hoor: er zaten ook foto’s tussen van pieren in Poelkapelle of van het bufferbekken in de Melkweg. En dan win ik zowaar de eerste prijs, met ‘De draak verliest zich in het ochtendgloren’. Dat had ik echt nooit verwacht.” (pco)