Dries Marchand stelt van 1 tot 30 september tentoon in de bib. “Mijn werken gaan over de Holodomor in Oekraïne en de genocide door uithongering onder Stalins beleid”, zegt hij.
Dries Marchand (48) uit de Boterweg 49 is de partner van Mieke Mulier en de vader van Geike (gestorven bij de geboorte), Myrthe en Leonie. Hij werkt als psychiatrisch verpleegkundige in Woon- en Zorgcentrum De Pottelberg in Kortrijk.
Moma-museum
“Kunst en alternatieve, duistere muziek boeien me al enige tijd. De aanzet om zelf iets met kunst te gaan doen was een bezoek aan het Moma-museum in New York, waar ik een prachtig werk van Wolfgang Tillmans zag. Terug thuis kocht ik een schilderdoek en verf, maar besefte al snel dat ik helemaal niets afwist van schildertechnieken. Daarom schreef ik me in aan de toenmalige Kunstacademie van Izegem, waar ik tussen 15- à 16-jarigen in de klas zat. Een lerares raadde toen aan me in te schrijven voor de opleiding tekentechnieken. Dat deed ik, en nu zit ik ondertussen al in mijn 7de jaar.”
De eerste twee jaar hield Dries zich vooral bezig met schilderopdrachten die hij kreeg in de academie. “Vanaf het derde jaar deed ik meer mijn eigen ding, en maakte ik eigen creaties. Ik luister naar mijn buikgevoel. Duistere figuren, gedrochten, de imperfecte mens… Of zoals ik ze soms noem: mensen met een hoek af!”
Tsjernobyl
Dries zoekt meestal eerst allerlei beelden op in boeken, flyers, affiches, of via contacten. “Ik vond inspiratie bij de Tsjernobyl-ramp. Die donkere, grauwe beelden vind ik heel boeiend. Maar ook de hongersnood in Oekraïne is een gebeurtenis waar ik inspiratie uit heb gehaald. De boventitel van de expo luidt trouwens:Holodomor Revisited – starvation and famine in Ukraine. Holodomor is de genocide die zich eind de jaren twintig en begin de jaren dertig voordeed en waarbij miljoenen mensen onder Stalins beleid door uithongering het leven lieten. De schilderijen, de tekeningen en de beelden die ik maak zijn nooit een letterlijke kopie van de foto’s die ik opzocht, maar zijn een eigen interpretatie van hoe ik naar die foto kijk.”
Geen zwartkijker
Zelf is Dries naar onze mening geen zwartkijker. “Integendeel! Ik werk bij mensen met dementie, en word dus dagelijks geconfronteerd met de hardheid van het aftakelingsproces. Toch besef ik dat het leven heel mooi kan zijn”, besluit Dries, die lid is van de Izegemse Kunstenaars. Hij stelde dit jaar al enkele keren tentoon in onder andere groepstentoonstellingen in galerij ‘Muramur’ in Gentbrugge en in De Roterij in Harelbeke. (IB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
