Isabelle Van Hecke schittert in Albatros: “Jezelf zo op beeld zien is confronterend, ja”

Isabelle als Martine met de alpaca Johnny: "De opnames bracht een echt kampgevoel met zich mee." (Foto Eva Vlonk/De Wereldvrede)
Bert Vanden Berghe

Actrice Isabelle Van Hecke speelt al sinds jaar en dag theater, en steelt ook op tv de show. Momenteel is ze te zien in het fantastische Albatros, de reeks die nu loopt op Telenet Play (More) en volgend voorjaar op Canvas. “Ik heb gebleit als een klein kind toen de opnames erop zaten.”

Albatros, geregisseerd door Waregemnaar Wannes Destoop, draait rond een groep onbekenden die op kamp trekt naar de Ardennen, met als hoofddoel het gevecht met de weegschaal aan te gaan. Alleen wordt het steeds meer een gevecht met hun eigen demonen. Productiehuis De Wereldvrede ondersteunde eerder al Bevergem, een serie die aantoonde dat we ons allemaal verschuilen achter een façade. In Albatros wordt een ander pijnpunt blootgelegd: dat we diep vanbinnen eigenlijk alleen maar graag gezien willen worden. Geen beter personage waarin dat zo herkenbaar wordt blootgelegd als bij Martine, pragmatisch en schitterend vertolkt door Isabelle Van Hecke, die roots heeft in Wevelgem. Een tikkeltje naïef, dan weer berekend en onderhuids ongelooflijk kwetsbaar. TV-kijkers kunnen ze herkennen van Bevergem, De 16, De Luizenmoeder en recent nog De Twaalf.

Gevraagd worden voor zo’n reeks is tegelijkertijd een compliment en toch ook niet.

(lacht) “Ik ken Wannes al een tijdje, en ik was ook meteen mee in het verhaal. Het gaat ook niet over ‘dik zijn’, dat was al duidelijk nog voor ik het scenario las. Mijn personage is op zoek naar liefde, en het ontbreekt haar zwaar aan zelfvertrouwen. Ze zorgt veel liever voor een ander dan voor zichzelf.”

Martine is een heel gelaagd iemand, wat niet altijd simpel is om te spelen veronderstel ik?

“Nee. Het heeft even geduurd voor ik haar in de vingers had. Maar op de set zat het goed, al was het belangrijk om die grens te bewaken. Want Martine is een kneusje, maar je wil er ook geen bleitende seut van maken.”

Het zou eigenlijk geen issue of vraag mogen zijn, maar hoe voelde het om jezelf letterlijk en figuurlijk bloot te

geven?

“Dat is niet simpel, nee. Natuurlijk is dat confronterend om jezelf zo te zien op een scherm. Maar naakt is voor mij ook máár naakt. Ik lig daar niet wakker van, zeker niet als het heel mooi past in het verhaal.”

De cast van Albatros geeft zich letterlijk en figuurlijk bloot. (Foto Eva Vlonk/De Wereldvrede)
De cast van Albatros geeft zich letterlijk en figuurlijk bloot. (Foto Eva Vlonk/De Wereldvrede)

Het is inderdaad nooit gratuit, maar een heel mooi middel om die kwetsbaarheid te tonen. Hoe zit het met je eigen zelfbeeld?

“Dat is beter geworden met ouder te worden. Ik kan het meer loslaten. Veel vrienden zeggen me ook vaak dat ik niet dik ben, maar dat belet niet dat je je wel dik kan voélen. In mijn jeugd was ik ook onzeker, en dan vraag ik me af: was dat wel echt nodig? Als jonge actrice zie je dat je niet dat zogezegd perfecte maatje hebt, maar eigenlijk is dat ook niet belangrijk. Deze reeks toont dat als geen ander aan: het maakt niet uit hoe je eruitziet, maar wie je bent. Fantastisch is dat. Ik zie het nu wel bij tieners rondom mij. Ze vinden zichzelf dik, terwijl ze een maatje 36 of 38 hebben. Dat is erg voor hen en totaal onnodig. Sociale media speelt daar zeker een grote rol in. Vroeger zagen wij een mooi figuur op de cover van een boekske staan, maar nu gebeurt dat altijd online. Echt beter is het er niet op geworden, nee.”

Hoe viel dat mee op de set? Was er ook schroom onderling?

“Integendeel zelfs. Er werd heel snel, heel veel en heel hard gelachen. We waren op ons gemak, omdat we bij wijze van spreken in hetzelfde schuitje zaten. Soms was het ijskoud, zaten de omstandigheden niet altijd mee en van die kleren werd je ook al niet bepaald vrolijk. (lacht) In de weekends was ik stikkapot. Maar je kreeg wel een heel warm gevoel, het voelde echt aan als een kamp. Ik heb gebleit als een klein kind toen de opnames erop zaten en ik naar huis reed. Je weet dat dit een unieke ervaring is geweest, iets wat je niet snel meer opnieuw gaat meemaken.”

“Ik lig niet wakker van naaktscènes, zeker als het mooi past in het verhaal”

Wat hoop je dat deze serie nu bereikt?

“Ik vind het net als bij Bevergem heel moeilijk om te voorspellen wat het publiek ervan gaat vinden. Maar ik hoop niet alleen dat ze kijken, maar ook blijven kijken en zo de gelaagdheid van elk personage kunnen ontdekken.”

Ook voor jou is de crisis waarschijnlijk een opdoffer, wat stond er de komende maanden op het programma?

“Deze zomer zat aardig vol met het draaien van een nieuwe reeks, maar dat is dus even uitgesteld. Ook een andere reeks werd nu verschoven. Ik hoop vooral dat het voor iedereen zo snel mogelijk weer opklaart. Zelf wil ik de combinatie van theater en televisie heel graag blijven doen.”

Albatros is vanaf nu te zien op Telenet Play (More) en volgend voorjaar op Canvas.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier