West-Vlaams koppel redt Gentse stadsbioscoop Sphinx van ondergang: “Nu hebben we al onze dromen verwezenlijkt”

West-Vlaams techondernemer Bruno Lowagie en zijn vrouw Ingeborg Willaert kochten de Gentse cinema Sphinx op om die te redden van de ondergang. © Christophe De Muynck
Tom Gheeraert
Tom Gheeraert Medewerker KW

Techondernemer Bruno Lowagie ontwikkelde met iText mee de pdf-technologie. Met de miljoenen die hij samen met zijn vrouw Ingeborg Willaert verdiende aan de verkoop van iText, kochten ze de Gentse cinema Sphinx om die te redden van de ondergang. “We zijn echte filmzotten”, zegt Bruno, die de liefde voor de film meekreeg van zijn vroegere leerkracht in het Ieperse College.

Bruno Lowagie was pas 12 jaar toen hij in 1982 zijn eerste computer kreeg. Toch studeerde hij na zijn collegejaren in Ieper voor burgerlijk ingenieur bouwkunde in Gent, waar hij zijn vrouw Ingeborg Willaert uit Westrozebeke leerde kennen. Het was ook tijdens zijn job aan de universiteit van Gent dat hij de basis legde voor zijn latere softwarebedrijf iText. “Ik moest de software herschrijven om de punten in te brengen voor de studenten en wilde dat er zonder menselijke tussenkomst een pdf gegenereerd werd met gegevens uit een database. Vandaag is dat heel gewoon. Als je iets online koopt, krijg je meteen je factuur in pdf-vorm. Toen ik iText maakte, bestond dat nog niet.”

Software

De eerste acht jaar verdienden Bruno en Ingeborg geen cent met hun innovatieve software. “Ik maakte het open source. Iedereen die wilde, mocht het gratis gebruiken op voorwaarde dat ze eventuele verbeteringen ook deelden met mij”, vervolgt Bruno. “Maar het werd zodanig populair dat ik geen tijd meer had om mijn gewone werk nog te doen. Dus hebben we in januari 2008 ons eerste bedrijf opgericht. In februari kregen we echter te horen dat onze zoon kanker had waardoor we dat jaar meer in het ziekenhuis waren dan dat we konden werken.”

“Vanaf 2009 hadden we onze eerste inkomsten, maar toen we in 2012 klommen naar een omzet van 3,1 miljoen euro, vroegen we ons af: willen we dit voor de rest van ons leven doen? Wat als we ons bedrijf zouden verkopen? Dat leidde tot de verkoop van drie kwart van de aandelen aan het Zuid-Koreaanse bedrijf Hancom. In 2018 ontstond er echter ruzie. We stapten naar de rechtbank en troffen een minnelijke schikking. In maart 2020 verkochten we de rest van de aandelen. Nu is het bedrijf in handen van drie investeringsmaatschappijen uit de invloedssfeer van Peter Thiel, een van die Silicon Valley-miljardairs die PayPall oprichtte.”

Vastgoed

Na de verkoop van iText bleven Bruno en Ingeborg niet bij de pakken zitten. “Ingeborg hield zich vanaf 2016 al bezig met vastgoed. We kochten en renoveerden bijvoorbeeld een huis in Ieper. Een groter project was een oude boksclub in Sint-Amandsberg waar we een tafeltenniszaal van maakten. Onze jongste zoon was competitiespeler. Hij wil een jeugdwerking opstarten en de volgende Jean-Michel Saive afleveren. In 2019 had ik het voornemen om minstens één schrijfwedstrijd te winnen. Het werden er uiteindelijk drie. Ik schreef ook het verhaal van iText neer. Eerst in het Nederlands onder de titel Gebeten, later in het Engels. Dat is dan EntrepreNERD geworden dat in juli dit jaar verscheen.”

Met de aankoop van de Gentse arthousecinema Sphinx schrijven Bruno en Ingeborg een nieuw hoofdstuk in hun opmerkelijke ondernemerscarrière. “We gaan al jarenlang naar het Filmfestival van Gent. Later is daar nog SXSW in Texas bijgekomen. Dan gaan we naar een 50-tal films kijken in twee weken tijd. Je moet al een beetje een filmzot zijn om dat te doen”, lacht Bruno. “In Gent staat de Studioskoop al jaren te koop omdat de huidige eigenaar met pensioen wil. We hebben eerst met hem gepraat, maar hij houdt de boot af.

“Wij zien Sphinx als een kunstwerk, dat maak je niet om veel geld te verdienen.”
“Wij zien Sphinx als een kunstwerk, dat maak je niet om veel geld te verdienen.” © Christophe De Muynck

Het idee zat dus al in ons hoofd toen we afgelopen zomer in de kranten een noodoproep lazen van de Sphinx dat de eigenaar het gebouw wou verkopen maar moeilijk een koper vond die gek genoeg was om daar cinema te houden. Het zou immers veel lucratiever zijn om op die locatie – op de Korenmarkt in hartje Gent – iets heel commercieels te steken zoals winkels of een hotel. In september sloten we een akkoord. We zullen eerst financieel participeren, maar omdat het mijn passie is, zou ik graag ook de stiel eens leren. Misschien gaan we eens mee naar het Filmfestival in Cannes om te kijken hoe filmdistributie werkt. Vanuit mijn ervaring als ondernemer kan ik misschien bepaalde dingen anders doen, of innovaties introduceren.”

Ieperse College

Bruno’s passie voor film dateert van zijn kindertijd, waarbij een leraar uit het Ieperse College een vitale rol speelde. “Romain Vinckier gaf wiskunde en was een van de drijvende krachten achter Jefi, dat iedere woensdag jeugdfilms vertoonde. Daar is mijn liefde voor film ontstaan. Romain was ook iemand die elk jaar naar het Filmfestival kwam om films voor Filmuniversiteit Ieper te kiezen. Hij selecteerde dezelfde films die we ook in de Sphinx willen brengen. Hij was dé persoon die dat naar Ieper bracht. Ik durf te wedden dat hij trots geweest zou zijn op onze aankoop van de Sphinx als hij nog geleefd had.”

Gezonde stress

De aankoop van Sphinx illustreert de zorgeloosheid waarmee Bruno nu door het leven wandelt. “Toen ik 18 was, had ik bepaalde dromen en ik heb die al allemaal verwezenlijkt. Alles wat er nu nog bijkomt, is bonus. Soms vragen mensen: Is dat niet raar, dat iemand uit de IT nu in de film gaat? Ik vind het juist normaal. Been there, done that in de IT. Ik wil nu eens iets anders doen. Ik zie Sphinx als een kunstwerk. Dat maak je niet om veel geld te verdienen. We zijn ook investeerders en associate producers van de film Zeevonk met onder andere Sebastien Dewaele die in september in Oostende werd gedraaid. Ik wil kijken of ik zelf creatief aan film kan werken. Ik heb nu al een paar kortverhalen en boeken gepubliceerd. Waarom zou ik niet eens een scenario schrijven?”

“Het leuke is dat de enige stress die ik nu nog heb, de stress is die ik mezelf geef. Vroeger was het vaak van moeten, toen onze zoon in het ziekenhuis lag, bijvoorbeeld. Er zijn ook een paar momenten geweest in de geschiedenis van het bedrijf waar het erop of eronder was. Dat is ongezonde stress, maar zonder stress kun je niets verwezenlijken. Op een strand luieren, dat ligt niet in mijn aard. Ik zoek altijd genoeg gezonde stress op om iets te kunnen realiseren. En als je over voldoende financiële middelen beschikt, kun je dat ook zonder risico doen.”