“Dit is mijn artistieke plicht”

Ook de Pittemse kunstenaar, muzikant, schrijver en ‘duivel-doet-al’ Luc Vandromme werd door corona in hoge mate beperkt in zijn bewegingsvrijheid. Hij ging echter niet bij de pakken neerzitten. De crisis gaf hem integendeel inspiratie voor diverse projecten. En volgend jaar verschijnt zijn nieuwste boek, dat wel erg tegen de realiteit aanschurkt.

“Ik ben van mening dat elke generatie haar eigen oorlog mee te maken heeft”, steekt Luc van wal. “Ik heb mijn grootouders altijd horen vertellen over de Eerste Wereldoorlog, waardoor ik mij in de Grote Oorlog ben gaan verdiepen. Mijn ouders vertelden over de Tweede Wereldoorlog en hoe ze in schuilkelders moesten kruipen. Nu is het onze beurt om onze oorlog mee te maken. Alleen is het een medische oorlog, waarin we elk onze eigen individuele schuilkelder moet creëren om te schuilen voor het virus. Ook in deze oorlog is een belangrijke taak weggelegd voor de verpleegkundigen, die ook nu op het slagveld werken.”

Sergeant aan de zijlijn

“Vanuit mijn job als stagebegeleider van leerlingen in de zorg in een aantal Oostendse scholen, ben ik een soort van sergeant, die vanaf de zijlijn moet toekijken omdat ik zelf een gevaar vorm. De hele situatie zorgt voor een dubbel gevoel. Enerzijds is de lockdown goed om verspreiding tegen te gaan, maar anderzijds zorgt die ervoor dat het welbevinden van de mensen erop achteruit gaat, iets wat zeker niet mag onderschat worden.”

“De coronacrisis heeft bij mij een storm aan emoties en gevoelens losgemaakt en heeft een soort van ‘artistieke verplichting’ doen groeien. Ik zie het als mijn taak als kunstenaar om deze unieke tijd voor de buitenwereld en mezelf vast te leggen in beelden en metaforen.”

Dromen in het nieuwe normaal

“Wie mij kent, weet dat het getal honderd voor mij een speciale betekenis heeft en mijn eerste project begin maart was dan ook ‘100 dagen allé hup weg, gij ongezonde covid!’ Op honderd foto’s, genomen op een brede waaier aan locaties, bevecht ik als toreador met een rode lap de dolle stier van het coronavirus.”

“Toen begin juni de versoepelingen kwamen, was het tijd voor een nieuwe project: ‘100 dagen dromen in het nieuwe normaal’ waarin ik in honderd ‘dubbele foto’s’ droom en mij ook afvraag wat de toekomst nu zal zijn. Toen de maatregelen weer strenger werden, begon ik aan ‘100 dagen sorry, nog even niet welkom’, waarbij de honderd omheiningen en afsluitingen een metafoor vormen voor de letterlijke barrières die we rond ons moeten opwerpen. Recent ben ik begonnen aan ‘100 dagen laydown by the lockdown’, waarbij ik mij op de foto’s letterlijk neerleg bij de situatie.”

“Al die foto’s vragen uiteraard heel wat locaties. Aangezien ook wij door corona beperkt waren in onze ontspanningsmogelijkheden, heb ik de voorbije maanden tussen de 1.300 en 1.500 kilometer gewandeld, overal te lande, en had dus gelegenheden genoeg om creatief aan de slag te gaan.”

“Uiteraard heb ik ook op ander vlakken niet stilgezeten. Zo heb ik samen met mijn vrouw Trui met het project ‘Welkom in het land van de Bourgondiërs’ deelgenomen aan de tentoonstelling OOOH in Z33, het Huis voor Actuele Kunst in Hasselt, en heb ik een reeks schilderijen gemaakt onder de titel ‘Mijn migrerende medelandgenoten’.”

Pandemie in 2222

“De coronacrisis heeft voor mij ook nog een andere betekenis. Ik ben in 2016 begonnen aan een nieuw boek, dat eind vorig jaar afgewerkt werd en dat ‘Omwille van de soort’ als titel meekreeg. Het speelt zich af in het jaar 2222 en draait volledig rond een wereldwijde pandemie die de mensheid bedreigt. De hoofdpersoon is Triinu, een meisje dat als straf tien jaar lang in bevroren toestand in een Noord-Europese grot gelegen heeft en op wonderbaarlijke wijze deze straf overleeft. Wanneer ze buitenkomt, treft ze een wereld in chaos aan, waar de dood overal rondwaart. Na heel wat zoekwerk komt ze erachter welke macht verantwoordelijk is voor de chaos: De Farma, een duistere organisatie die de wereld controleert. In het boek komen alle facetten van de maatschappij en de mensheid aan bod: hulpverlening, politiek, economie en ecologie. Triinu merkt ook dat, hoe goed we het ook met elkaar menen, idealen en menselijke waarden vaak in de verdrukking raken, wanneer economische en persoonlijke belangen om de hoek komen kijken. Toen begin dit jaar de coronapandemie uitbrak, zag ik in de daaropvolgende maanden veel uit mijn boek werkelijkheid worden. Ondanks de verleiding kan ik met de hand op het hart verzekeren dat ik aan het oorspronkelijke boek niets meer veranderd heb. Ik hoop dat het volgend jaar in de boekenwinkels ligt.” (JG)