De zoveelste steek in het hart van een sector die nu al aan het bloeden is

Lien Henneco is verantwoordelijk voor pers en promotie bij Cactus Muziekcentrum in Brugge, dat onder meer het Cactusfestival organiseert. Dat nu ook het ‘coronaproof’ zomerprogramma uitZOMERlijk geannuleerd werd door de stad, is voor haar moeilijk te begrijpen. Dus kroop ze in de pen. In eigen naam, niet in naam van Cactus.

Geen concerten dit voorjaar, geen Cactusfestival, geen MOODS! en geen Benenwerk. Dat wisten we al en dat was ook meer dan terecht. Uiterst onprettig voor mezelf en vele anderen, maar terecht. Nu mogen we uitZOMERlijk ook aan dat lijstje toevoegen en dat begrijp ik, met de beste wil van de wereld, niet. Cactusfestival annuleren was moeilijk, uitZOMERlijk annuleren is ronduit pijnlijk.

Geen overuren

Sinds 13 maart zit ik in mijn kot. Eerst telewerkend aan evenementen waarvan we op dat moment nog niet wisten of ze zouden kunnen doorgaan, daarna grotendeels technisch werkloos, en dat ondertussen al vijf maanden. Dat doet wat met een mens z’n gemoedstoestand.

Ja, het is fijn om eens een rustig jaar te hebben en geen 150 overuren op de teller te hebben staan na een drukke zomer, niet wetend hoe je dat in een druk najaar in godsnaam zal weggewerkt krijgen. Neen, het is niet fijn om vijf maanden thuis te zitten zonder enig zicht op wanneer je terug fulltime aan de slag kan en in welke omstandigheden dat zal zijn.

Ik voel me echter gesterkt in het feit dat ik niet alleen ben. Culturos worden vaak weggezet als luieriken, ‘subsidieslurpers’, veredelde hobbyisten,… Wel, nu velen van ons noodgedwongen thuis zitten, blijkt meer dan ooit: wij willen werken!

Een beetje verstrooiing

Wanneer er dan toch een kleine opening komt voor kleinschalige evenementen deze zomer, wordt er dan ook meteen weer keihard gewerkt. Mijn collega’s hebben zich dubbel geplooid om last minute iets op poten te zetten, om perspectief en zingeving te bieden aan onszelf, maar ook aan het cultuurminnend publiek dat na weken/maanden van strakke regels en negatieve berichtgeving snakt naar een beetje verstrooiing.

En daar zijn ze in geslaagd. UitZOMERlijk: 200 man in de openlucht, 1,5 meter afstand, mondmaskers, ontsmetting, geen consumpties… Allemaal conform de nu al beruchte matrix. Maar ook dit stopt nu. Corona kent z’n tweede golf. Er worden nieuwe maatregelen genomen die ons ‘sociaal leven zullen impacteren, maar de economie grotendeels zullen sparen’. De evenementensector, gesubsidieerd of niet, is volgens onze beleidsmakers duidelijk geen onderdeel van deze economie (en een voetbalmatch zonder publiek is dat trouwens wel, zo blijkt).

De evenementensector is volgens onze beleidsmakers duidelijk geen onderdeel van de economie

Neen, ik begrijp dit niet. Deze beslissing van de stad Brugge is een opgestoken middelvinger naar haar uiterst flexibele en innovatieve cultuursector. Een blijk van wantrouwen tegenover het professionalisme van diezelfde sector. Een zoveelste steek in het hart van een sector die nu al aan het bloeden is.

Ik schrijf dit, met het grootste respect voor de slachtoffers en de zorgverleners en met alle begrip voor een heleboel andere maatregelen, maar ook met de vraag: waar eindigt dit? Ik onderschat dit virus niet. De sector onderschat dit virus niet. Nog voor de federale regering de lockdown had afgekondigd waren wij dicht. Want ons gevoel zei ons: “Wat wij doen, kan nu niet.”

Veilig genieten

Met uitZOMERlijk maakten we ons sterk dat het wel kon: op een veilige manier genieten van de mooie dingen in het leven, dingen die we, naast een goede gezondheid, ook absoluut nodig hebben. Want laat het duidelijk zijn: dit is niet enkel een roep om steunmaatregelen.

Het is ook een serieuze bedenking bij het feit dat cultuurbeleving in al haar vormen, ontspanning en amusement, een groot onderdeel van ons psychisch welzijn, steevast ondergeschikt staan aan álle andere aspecten van het leven en vraagtekens bij het feit dat een hele sector, die quasi volledig werkloos thuis zit, wordt genegeerd.

Soit, exit uitZOMERlijk dus. Het heeft niet mogen zijn. Na maandenlang zwijgen, wachten, begrip tonen en ondergaan, wou ik nu toch eens m’n muil opentrekken. Voor alle duidelijkheid, met mij gaat alles goed. Ik ga terug in mijn kot, zwijgen, wachten, (een beetje minder) begrip tonen en ondergaan.

Ik zie wel wanneer ik er terug uit kan. There are worse things in life, I guess. Maar de sector is er slechter aan toe. Laat ons hopen dat er na dit alles nog sprake zal zijn van een sector.