Tot en met vorig seizoen gaf het Cultuurcentrum Brugge door middel van de concertreeks ‘Daverend/Unplugged’ kansen aan (Groot-)Brugse artiesten en bands om live op te treden in Cultuurzaal Daverlo, gelegen in de Brugse deelgemeente Assebroek.
“Om het onderscheid tussen lokale bands en (inter)nationale bands kleiner te maken (lokale bands kunnen evengoed tot zelfs beter zijn dan andere (inter)nationale bands) namen we de ‘Daverend/Unplugged’-bands mee in het reguliere muziekprogramma van Daverlo. Eigenlijk heeft de concertreeks dus eigenlijk geen naam meer”, zegt Olivier Van Acker, medewerker van het Cultuurcentrum Brugge.
“We bouwen dus een moderne muziekprogrammering uit in Daverlo en maken geen onderscheid meer tussen Brugotta-bands en andere (inter)nationale bands. Ze krijgen dezelfde kansen en worden op dezelfde manier aan het publiek voorgesteld. Daarnaast pakken we uit met Brugotta Club. Dat is de naam voor een bijzondere avond waarop we (een) Brugse artiest(en) vragen om een avondvullend programma voor ons samen te stellen. Dit seizoen staan er twee soortgelijke avonden geprogrammeerd: Forward Fever (zaterdag 7 november) en Kries Roose (zaterdag 10 april 2021).” Het volledige schema vind je hier.
The Christian Club
Op de eerste concertavond beet The Christian Club, het pseudoniem van de jonge Luca Missiaen, de spits af, een jonge man met zijn gitaar en zijn expressieve stem. Het bleek een wonderlijke combinatie omdat de songs van de Sint-Andriesnaar sneden als scheermesjes.
In nummers als ‘Black Roses’, ‘Panic Attack’ en ‘Shutting down’ liet hij merken dat hij in zijn leven zich al meermaals aan de liefde bezeerd heeft. De ankers die hij naar de godin Venus had uitgegooid, hadden hem zelfs met paniekaanvallen opgezadeld. In nauwelijks een half uur ontpopte The Christian Club zich tot een grote belofte. En dat met mistroostig, maar zeer trefzeker songmateriaal.
Chocolate Jesus
Jan-Sebastiaan Degeyter, de frontman van Chocolate Jesus, ruilde zijn Bruge roots (“Hier heb ik leren gitaarspelen”) dan weer in voor een stek in Gent. Samen met percussionist-drummer Robbe Kieckens bouwden ze een set op die in dienst stond van hun zorgvuldig geconstrueerde songmateriaal.
Kieckens leefde zich meer dan eens voluit uit op zijn conga’s, terwijl Degeyter zich ook aan een zotternij waagde: in de voetsporen van John Cage zaliger prepareerde hij zijn gitaar op zo’n manier dat ze als een duimpiano en kalimba klonk. Met zijn tweeën brachten ze ook een instrumental, maar als Degeyter zijn keel openzette, kwam er ook gif uit zoals in the songline Every one is wrapped in lies and love.
Hij diepte ook een bizarre reiservaring op. Toen hij in een afgelegen gebied van Marokko hoognodig een toilet nodig had, probeerde hij een bus te halen, maar dat lukte net niet. Hoe het verder liep, liet hij in het ongewisse. Slotsom: een aardig, maar ook een ietsje te egaal klinkend concert dat de brug tussen melodieus en melancholisch makkelijk maakte.
Vincent Pierins
Headliner van de avond was de vijfkoppige groep rond Erik Van den Broeck alias The Monotrol Kid uit Kapelle-Op-Den-Bos, die mij vanop mijn zitje tussen het publiek uiterlijk aan Wim Helsen deed denken, al viel dat misschien net zo goed toe te schrijven aan het thuis laten liggen van mijn (lees)bril.
Met de nieuwe cd Exhale in de achterzak speelden deze oudere jongeren songs die zowel aan The Jayhawks, Wilco én The War on Drugs refereerden. Het geheel klonk voldragen en volwassen en werd nagenoeg vlekkeloos gespeeld.
Van den Broecks bindteksten klonken me bijtijds te lollig, al kan dat ook aan mijn stemming gelegen hebben die alweer op onweer stond. Toch verheugde het me dat Vincent Pierins, basklasse uit Torhout die hand- en spandiensten verleende aan het album Exhale, op twee nummers van The Monotrol Kid een guest appearance maakte. Zelfs in een terecht afgedwongen bisnummer.
En op die wijs kon ik niet anders dan constateren dat deze eerste, uitgebreide coronaproof muziekavond meer dan de moeite waard was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier