Vandaag verschijnt ‘Claustrum’, de tweede langverwachte roman van schrijver Pol Dehullu uit Oostende. Het was zijn goeie vriend en leermeester Pieter Aspe die hem aanspoorde om de stap te zetten. Opvallend: Pol was in een vorig leven nog parochiepriester. “Al in de kerk probeerde ik mensen te begeesteren.”
In Claustrum beleven de Oostendenaren woelige tijden. Er is een hittegolf, een insectenplaag, een aanslag en een uitzonderlijk zware storm. Vanuit politieke hoek zinderen de intriges van een extreemrechtse politicus na, wat een impact heeft op de burgemeester. Ook de lokale priester heeft het allesbehalve makkelijk. Hij wordt gevraagd om de herbestemming van twee kloosters te begeleiden, maar ook daar steken radicalisering en hysterie de kop op…
Pol Dehullu heeft opnieuw een pittige roman klaar. “Een thriller zou ik het niet zozeer noemen. Het is vooral een spannend verhaal, met zelfs een vleugje humor. Het type boek waarvan je niet kan wachten om het te lezen aan het zwembad op vakantie.”
Toegankelijk
Als we de 55-jarige Oostendse schrijver met roots in Loppem spreken, komt hij net terug van een etentje met de dochter van Pieter Aspe. Pol heeft naar eigen zeggen heel wat te danken aan de Brugse schrijver die twee jaar geleden overleed. “Als jonge gast zat ik in een jongerenvereniging die gidste in de Brugse kerken. Op een gegeven moment liep ik Pieter tegen het lijf, die toen net begonnen was als conciërge in de Heilig-Bloedkapel. Ik zag hem verkeerdelijk aan voor de zoon van de koster, wat hij grappig vond. We werden al snel vrienden. Tien jaar later pakte hij uit met zijn eerste boek. Ik ging naar zijn boekvoorstellingen, hij kwam naar mijn priesterwijding. Toen sommigen beweerden dat Pieter pretentieus was geworden door zijn groot succes als auteur, ben ik langs geweest bij hem thuis. Hij bewees meteen het tegendeel. Op zijn vraag ging ik soms mee naar de Boekenbeurs, wat ik altijd geweldig vond. Hilarisch wat hij soms neerschreef in de boeken van zijn fans. Hij kende veel van zijn lezers persoonlijk en onderhield er ook een goed contact mee. Vaak werd hij aangesproken op een terrasje want we dronken allebei graag enkele Omers en hij was altijd heel toegankelijk. Die contacten kwamen overigens goed van pas, als research of inspiratie voor bepaalde personages.”
Aspe woonde ook een paar eucharistievieringen bij en was steevast lovend over de pragmatische aanpak van Dehullu. “Je moet een boek schrijven, zei hij. Het klopt dat ik graag mensen begeesterde, met persoonlijke verhalen, dan eerder te preken over het geloof of dogma’s. Ik merkte dat ik daardoor mensen zag in de kerk die er anders nooit kwamen. Ik las wel graag en schreef korte verhalen, maar een roman schrijven was nog niet in mij opgekomen.”
Zelfvertrouwen
Dehullu was tot vijf jaar geleden parochiepriester, maar nam in 2018 wegens gezondheidsredenen afscheid van zijn parochianen in Snellegem, Varsenare en Zerkegem. Na 14 jaar als pastoor besloot hij zijn leven over een andere boeg te gooien. “Ik kreeg al vrij snel een telefoontje van Pieter met de opmerking dat ik nu vast wél tijd had om te schrijven.” Dat Pol een brede waaier van onderwerpen aankan, zoals Claustrum ook bewijst, heeft hij naar eigen zeggen te danken aan zijn periode vóór zijn priesterwijding. “Ik had al tien jaar gewerkt als bediende en kende wel wat van de wereld. Het is een ander verhaal als je op je 18de binnenstapt in het seminarie, waar je letterlijk en figuurlijk achter gesloten deuren leeft.”
Glimlach
Aspe haalde Dehullu aan boord en publiceerde het boek Pontifex via de uitgeverij die hij had opgericht met Marec. “Ik heb heel lang gedacht dat ze op het laatste moment zouden bellen om het af te blazen. Ik was al blij geweest als er een deel verkocht zou worden, maar vanaf dag één kwam er al een tweede druk en bleek het enthousiasme bij de lezers bijzonder groot. Oorspronkelijk zou er snel een tweede boek volgen, maar door corona, het ontbreken van een deadline en de dood van Pieter bleef het maar duren. Ik ben heel blij dat uitgeverij Manteau op mij afgestapt is met de vraag om nog een boek te schrijven. Ze gaven mij ook het nodige zelfvertrouwen. Ik heb echt plezier gevonden in het schrijven. Alleen al de gedachte dat lezers er straks van zullen genieten, bezorgt me een glimlach op het gezicht. Ik ben dan ook heel benieuwd wat het boek straks gaat doen. Maar misschien wel het leukste zijn de vele contacten of kansen die je pad kruisen. Zo klopte Theater Aan Zee al bij mij aan. En ik kreeg ook al een uitnodiging om een bezoek te brengen aan de marinebasis. Ik kon daar toen niet op ingaan, maar toen ik later diezelfde officier tegen het lijf liep, heeft dat me wel inspiratie bezorgd voor een belangrijk deel van het plot. Voor een eventueel derde boek zou ik graag terugkeren naar Brugge.”
Maar wie hoopt dat er een Aspe 2.0 is opgestaan of er een comeback van Van In komt, is eraan voor de moeite. “Tussen de plooien zie je wel dat we een aantal elementen delen: een vleugje maatschappijkritiek, wat historische weetjes en persoonlijke bedenkingen. Maar er zijn al genoeg Aspe-klonen. Ik wil mijn eigen weg gaan en ik ben dankbaar dat ik dat kan doen. Een politieverhaal met een commissaris in de hoofdrol is niet aan mij besteed, dat ligt niet in mijn interesseveld. Ik zou wél willen tekenen voor het aantal lezers dat Pieter heeft bereikt.” (grijnst)
‘Claustrum’ van Pol Dehullu is uitgegeven bij Manteau.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
