Vorig jaar schokte Delphine Lecompte Vlaanderen met haar spitante uitspraken over pedofilie, dit jaar veroorzaakt ze herrie in Nederland. “Ik ben een aandachtshoer, maar ook een kluizenaar die obsessief met poëzie bezig is”, glimlacht de Brugse schrijfster.
Delphine Lecompte (44) is verhuisd van de Jan Miraelstraat naar de Jan Boninstraat in Brugge: “Ik kon een arbeidershuisje in de urinoirstraat aankopen. Mijn vroegere buurman, cipier, chauffeur, muze en baken – de 90 jaar oude kruisboogschutter – past af en toe nog op mijn hondjes Zohra en Bernard. Binnenkort komt hondentijdschrift Woef mij interviewen!”
Publiekslieveling
Sinds haar deelname aan De (Aller)Slimste Mens is de Brugse dichteres een Bekende Vlaming geworden. “Vroeger kwamen er twaalf mensen naar mijn literaire voordrachten, ik was een obscure West-Vlaamse dichteres. Nu zijn het er tien keer zoveel, want ik was eensklaps de publiekslieveling op tv!”, bekent Delphine Lecompte met een lichte blos.
“Van mijn auteursrechten kan ik niet leven, ik heb die lezingen nodig. Sommige Vlaamse schrijvers vinden mijn tv-optredens vulgair en plat opportunisme, vermoed ik. Maar ik deed het omdat Erik Van Looy zo sympathiek is, ik ben trouwens altijd mezelf gebleven op tv. Altijd integer, ietwat sukkelachtig, bedeesd en onbeholpen.”
Dancing with the stars
“Overigens hebben ze mij gevraagd om ook deel te nemen aan het Rad van Fortuin en Dancing with the Stars. Daarvoor heb ik beleefd gepast. Ik heb de indruk dat er snobisme en kleinzieligheid heerst in het culturele wereldje. Ook Herman Brusselmans, nochtans een stilistisch vernieuwer, wordt neergesabeld wegens zijn vele tv-optredens.”
“De literatuur is een klein incestueus pretentieus pompeus wereldje. Een bastion van konkelfoezende kruiperige kleinburgerlijkheid. De echte rauwe pure blasfemische schrijvers en dappere controversiële avontuurlijke kunstenaars bevinden zich nog steeds in de marge. Daarom vind ik het niet erg dat ik er niet bij hoor, ik spuug op het literaire establishment. Ik ben een rebel, een anarchist en een misfit in hart en nieren.”
Bodyguards
Zelf raakte Delphine vorig jaar in het oog van een mediastorm, toen ze in een column voor Humo schreef dat er in ieder van ons een pedofiel huist. “Ik kreeg nadien politiebescherming, toen ik als de Brugse museumdichter een voordracht moest geven. Nu heb ik gelukkig geen bodyguards meer nodig. Het zit in mij om het op te nemen voor paria’s, ik huiver voor hypocriete, bloeddorstige, moreel dubieuze pedojagers en de hardvochtige, genadeloze meute die moordenaars wil lynchen. Maar ik heb nooit kinderverkrachters verdedigd.”
“Ik hanteer een baldadige literaire stijl, in een poging om taboes te doorbreken. Velen nemen het mij kwalijk dat ik Bart De Pauw verdedigd heb. Ik vond dat die te hard aangepakt werd en ik wil een woeste, weerbarstige kunstenares zijn. Het is niet mijn ambitie om door tvkijkend Vlaanderen doodgeknuffeld te worden.”
Preutsheid
Dit jaar kreeg Delphine Lecompte al twee keer bagger over haar hoofd, omdat ze voor controverse zorgde met opiniestukjes in De Volkskrant: “Ik erger mij aan teergevoeligheid en preutsheid. De aanleiding was de heisa over de angstcultuur die er heerste bij medewerkers van uitgeverij Prometheus, omdat de directeur autoritair is.”
“Daarnaast werd ik van transfobie beschuldigd, omdat ik balorig schreef dat ik in mijn jeugd liever een jongetje was geweest en er in de jaren ‘80 gelukkig nog geen trend van geslachtsveranderingen bestond. (zucht). Met die woorden ontken ik uiteraard niet dat er mensen zijn die diep ongelukkig zijn met hun sekse en daarom hun toevlucht nemen tot een operatie.”
“Ons recht op vrije meningsuiting is in gevaar. Ik sluit mij niet op in mijn cocon, maar probeer te communiceren met mensen die andere gedachten hebben. Zelfs ranzige racisten! Ik wil er niet flauw over doen, ik provoceer graag. Net als mijn idolen Serge Gainsbourg en Johan Anthierens, die hun onorthodoxe ideeën zo bloemrijk verwoordden. Ik hou niet van dogmatische, humorloze, puriteinse pezewevers die er heilig van overtuigd zijn dat ze het bij het rechte eind hebben.”
Engagement
“Ik ben geen intellectueel, maar heb een roekeloos engagement: ik neem het op voor de verschoppelingen, de kansarme alcoholistische zondebokken, de mooie, pure, weerloze gehavende zielen waar de maatschappij zo op neerkijkt. Daarom heet mijn prozaboek ‘Beschermvrouwe van de verschoppelingen’ (deel 3 is net uit bij de Bezige Bij).”
“Het is autofictie: uitvergrote verhalen uit mijn jeugd. Ik publiceer een brief aan mijn held Guido Gezelle! Ook mijn ervaring in de psychiatrie is een dankbaar onderwerp. Ik koketteer er niet mee, maar ik ben niet beschaamd om toe te geven dat ik met mijn demonen worstel, vaak ontredderd ben en angsten heb.”
“Twee jaar geleden liet ik mij opnemen bij de Zwarte Zusters voor een ontwenningskuur. De kameraadschap bij mijn medepatiënten deed deugd. In de psychiatrie vallen alle maskers weg: het doet er niet toe wie je bent. Makelaar, dichter, bietenboer, touwslager of alpacafokker”, besluit Delphine Lecompte.
Wie is Delphine Lecompte?
Privé
42 jaar geleden geboren in Gent, opgegroeid bij haar grootouders in De Panne. Kleindochter van dokter Lecompte. Woont al 25 jaar in Brugge.
Carrière
Werkte in de zuivelafdeling van Carrefour Sint-Kruis, was zorgkundige in wzc Ten Boomgaarde. Debuteerde als dichteres in 2009 met ‘De dieren in mij’. Is sinds 2012 voltijds schrijfster. Bij de Bezig Bij is net het derde deel van verhalenbundel ‘Beschermvrouwe van de Verschoppelingen’ uit.
Hobby’s
Geen. Volledig toegewijd aan literaire experimenten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
