Woestzoeker doorbreekt taboe rond kinderarmoede met in Theater Antigone

In Woestzoeker spelen Sophie Warnant en Dries Notelteirs twee kinderen die elkaar vinden in eenzelfde situatie. © GF
Peter Van Herzeele
Peter Van Herzeele Medewerker KW

Op woensdag 17 oktober brengt Theater Antigone de première van ‘Woestzoeker’, een bitterzoete voorstelling over sociale ongelijkheid en kinderarmoede. In deze productie van Theater Antigone en Theater Artemis spelen Sophie Warnant en Dries Notelteirs de hoofdrollen.

Na het hyperkinetische Bekdichtzitstil (2014) schreven Raven Ruëll en Jan Sobrie opnieuw een lofzang op het roekeloze en losbandige kind dat anders is. Met Woestzoeker maken ze een bitterzoete, van de pot gerukte voorstelling, over een groeiende sociale ongelijkheid en kinderarmoede. Ze trekken ten strijde tegen een vijand waarvan iedereen zegt dat hij niet te kloppen is.

Woestzoeker wil een heersend taboe in het onderwijs doorbreken: armoede. “Alle kinderen ravotten de hele dag door tot op het moment waarop je een Fristi mag drinken. Bij ons bleef een enkel klasgenootje hardnekkig doorspelen. Zijn ouders konden hem geen zakgeld geven. We spreken dan nog maar over een belachelijk klein bedrag. 20 frank toen ik klein was”, aldus Jan.

“We leven in een systeem waaraan een prijskaartje hangt. Zo ook op school. Ouders moeten de kosten van de sportdag of een uitstap ophoesten, een blokfluit kopen, er is internet nodig en een computer voor de taken. Om dat te bolwerken moeten minderbedeelde ouders allerlei bijbaantjes nemen”, duidt Raven. “Er rust een enorme druk op directeurs om hun school als een winstgevend bedrijf te runnen. Sommige mensen hebben het al moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Het onderwijs zou soms wat menselijker moeten zijn.”

Woestzoeker is een stuk over een aantal jonge, woeste zoekers die tegen de stroom in zwemmen. Hoofdrolspelers zijn Sophie Warnant en Dries Notelteirs.

Ging je als kind al tegen de stroom in?

Dries:Rebelleren heb ik nooit gedaan. Ik was een brave scholier die zelfs graag naar school ging. Ik haatte het om thuis te moeten blijven omdat ik niks wilde missen van de avonturen die mijn vrienden beleefden.”

Sophie: “Van mij hadden ze op school niet zoveel last. Ik was een dromerig meisje dat in haar eigen wereld leefde. Ik was een brave leerling, maar ik zat altijd met mijn gedachten ergens anders.”

Wie is je personage en waar haalde je inspiratie voor de rol?

Sophie: “Ik speel een meisje dat op school moet blijven zitten en uit een minder gegoed milieu komt. Daarvoor probeer ik een klasgenootje uit mijn eigen schooltijd voor de geest te halen. Door geldgebrek nam ze altijd op school een douche. Ik herinner me zelfs dat ze een heel eigen stemgeluid had. Die details zijn voor mij belangrijk. Ik wil ze mij eigen maken om dan mijn eigen rol te kunnen spelen. Dat vind ik belangrijk want er is toch altijd de schrik dat je van je jonge personage een karikatuur gaat maken. Het is maar een dunne lijn tussen een goed gespeeld kind en een overdrijving.”

Dries: “Mijn personage vertoeft eerst in de betere middens tot zijn ouders het plotsklaps minder breed hebben. Hij blijft dus wel een kereltje dat een iPod in zijn zak heeft en hemdjes of polo’s draagt. Om dat gastje te gaan spelen kijk ik rond. Wat is er bijvoorbeeld nu hip bij de jeugd? Ik observeer spelende kinderen.”

Had de school een invloed op je persoonlijkheid?

Dries: “Op het RITCS heb ik geleerd dat een speler uit alles spel kan maken. Zelfs al begrijp je niks van je omgeving, dan is ook dat ‘niet weten’ al iets, een of ander begin. Net zoals ook een kind met alles speelt en zijn verbeelding voedt met ‘niets’.”

Sophie:Bij mij was de Chiro belangrijk. We maakten er altijd kleine shows. Mijn theaterpassie werd daar aangewakkerd.”

Waarom vind je het belangrijk aan deze voorstelling mee te werken?

Sophie: “Omdat het probleem zo concreet is en we het toch de wereld niet uit helpen. Elite kiest voor een eliteschool. Arme kinderen dwingen we in een minder goede positie. Kinderen krijgen geen kans, ze zijn gepredestineerd. Daardoor ben je je als kind ook niet bewust van die problematiek. Tot je 18 jaar leef je in een soort voorgekauwde wereld, niet in het werkelijke verhaal. Na hun 18 zetten veel mensen hun leven verder in datzelfde, verkeerde perspectief.”

Dries: “Het is onvoorstelbaar hoe het onderwijs de verborgen, sociale ongelijkheid in stand houdt of zelfs versterkt. Bovendien zijn veel mensen ervan overtuigd dat je oogst wat je zaait. Niet slagen op school is dus je eigen schuld, terwijl we kinderen zo snel opgeven en bij een eerste tegenslag onmiddellijk gaan heroriënteren. We moeten die gevoelige thematiek bespreekbaar maken.”

Woestzoeker is op tekst van Raven Ruëll en Jan Sobrie. De regie is van Raven Ruëll, de scenografie van Giovani Vanhoenacker en het geluidsontwerp van Niels Vanherpe.

Te zien in Theater Antigone op 17, 18, 19 en 20 oktober om 19.30 uur. Kaarten kosten 13 euro en kunnen gereserveerd worden via www.antigone.be.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier