Enkele weken geleden, op vrijdag 4 september, gaven Eline Brys (27) en de Australiër Matthew Segger (38) elkaar hun jawoord in Waregem. Ondertussen zijn ze al terug in Osnabrück in Duitsland, waar ze samenwonen. Wat bracht hen op het idee om toch in Waregem te trouwen? De Krant van West-Vlaanderen zocht het uit.
“Waregem is de stad waarin ik geboren en opgegroeid ben en waar mijn ouders nog steeds wonen. Zelf wonen we al sinds 2017 in Osnabrück in Duitsland, maar aangezien we beiden geen Duitsers zijn, hebben we ervoor gekozen om terug te keren naar mijn geboorteplaats om te trouwen”, vertelt Eline Brys. Dat was niet evident tijdens deze coronapandemie.
“Op de dag van de trouw hebben we de hele coronagedachte volledig van ons af kunnen zetten. In het stadhuis moesten we uiteraard de maskers opzetten bij het binnen- en buitenkomen, maar voor de rest hebben we zonder zorgen coronaveilig kunnen vieren. Het was in elk geval een enorme opluchting na weken van bang afwachten of ons huwelijk wel zou kunnen plaatsvinden, vooral doordat we niet in België wonen en de grenzen een hele tijd gesloten waren… Als alles goed gaat, houden we in 2021 nog een groot feest, en dat ook op 4 september, maar dit keer in Nederland, een uurtje van Osnabrück.”
Operahuis in elke stad
“De voornaamste reden waarom we in Duitsland zijn neergestreken, is omdat het land veel meer jobs in de cultuursector heeft. We zijn allebei namelijk al van kindsbeen af bezig met muziek. Zo speel ik piano sinds ik vijf jaar ben en Matthew speelt tuba sinds hij 15 is.”
“Elke grote stad heeft hier een eigen operahuis en dus ook een vast orkest. Matthew speelt tuba hier in Osnabrück sinds 2009 en ik ben solorepetitorin sinds 2017. Mijn job bestaat erin met de zangers de nieuwe opera’s in te studeren, repetities te spelen waar het orkest nog niet aanwezig is, en af en toe piano, klavecimbel of celesta tijdens concerten te spelen.”
We zijn allebei al van kindsbeen af bezig met muziek – Eline Brys
“Hier in Duitsland valt het qua coronabesmettingen bovendien nog mee. Volgens mijn papa ligt het aan de grotere ‘gemeenschapszin’ van Duitsers. Zo zal je hier heel snel van iemand te horen krijgen dat je je masker moet aandoen of afstand houden.”
“Op de opera heeft het echter wel een groot effect gehad, vooral dan voor mijn man Matthew, die een instrument speelt dat meestal in stukken met een grote bezetting komt en door het gebrek aan plaats met de grote afstanden tussen de spelers nu zelden aan bod komt.”
(Lees verder onder het fragment uit het laatste optreden van Eline voor corona, begin maart, met de Australische sopraan Erika Simons)
“Maanden thuiszitten, vond ik dan ook ongewoon, maar gelukkig heb ik een piano hier in ons appartement en de repetities met de zangers zijn relatief snel – met de nodige hygiënemaatregelen – weer op gang gekomen. Sinds eind augustus mochten we weer voorstellingen voor beperkt publiek spelen en dat is zo gebleven tot op heden, maar aangezien de cijfers ook hier omhooggaan, wordt dat binnenkort misschien weer anders, jammer genoeg…” (Ondertussen zijn in Duitsland de voorstellingen ook opgeschort tot eind november, red.)
“In het begin van de pandemie vonden we het heel fijn om zoveel tijd met mekaar te kunnen doorbrengen. Zo zijn we toen meer dan twee maanden lang elke dag een lange wandeling in de natuur gaan doen. Daar hebben we heel erg van genoten. Intussen is het normale leven terug aan het opstarten en zijn die wandelingen geen dagelijkse kost meer, maar toch hebben we nog steeds veel tijd voor elkaar en dat is fijn.”
“Mentaal vinden we het beiden, zoals heel veel andere mensen, wel lastig om met het hele gebeuren om te gaan, in de zin dat de toekomst er zo onzeker uitziet. Want er zijn ondertussen ook veel producties en concerten in de opera in het water gevallen. Ook mijn pianosolo in het Concertgebouw in Brugge werd helaas geannuleerd.
Financieel vangnet
“Erg spijtig allemaal, maar we mogen in onze handjes wrijven op financieel vlak hier, aangezien het Duitse systeem met ‘Kurzarbeit’ ons nog bijna volledig ons maandloon uitbetaalt. Daarnaast heeft het Concertgebouw in Brugge mij een annuleringsvergoeding gestort, echt chic!”
“Normaal gezien keren we zo’n drie à vier keer per jaar naar Waregem terug, maar nu met corona is het natuurlijk moeilijk en blijft het voorlopig afwachten wanneer we de volgende keer mijn ouders en vrienden zullen bezoeken.”
“Aangezien Matthew zijn vaste job hier heeft, en het er voor mij ook rooskleurig uitziet momenteel door mijn contractverlenging, zijn we bovendien niet direct van plan om uit Osnabrück weg te trekken. Ik denk dat ik voor ons beiden mag spreken als ik zeg dat Osnabrück misschien niet direct de stad is waar we ons oud zien worden, maar voorlopig hebben we het hier naar onze zin en wie weet trekken we ooit naar Australië als de vele regen ons hier te veel wordt.” (lacht)
(GDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier