Nico Wille is met Lythika aan tweede roman toe: “Schrijven nooit een straf”

Wie schrijft, die blijft. Dat denkt Nico Wille (47) bij het ter perse gaan van zijn tweede roman. Nico leeft voor het schrijven.

“Het is niet alleen een fantastisch tijdverdrijf, voor mij betekent het neerpennen van impressies en observaties gewoon een must, het is een soort therapie waaraan ik nu niet meer kan ontsnappen”, aldus de auteur.

Verfijnen van stiel

Nico Wille: “Schrijven was voor mij nooit een straf. Wanneer we op school een opstel dienden te schrijven, was dit voor veel leerlingen een echte kwelling. Voor mij betekende zulks een heerlijk moment waarbij ik mijn inspiratie de vrije loop kon laten. Later wilde ik mij verdiepen in het verfijnen van de schrijfdiscipline. Ik volgde dan de ‘literaire’ creaties aan de Tieltse academie. In 2013 werd ik in Gent tijdens de Schrijfdag beloond met een prijs en een publicatie door de Azerty Factory, een online kansenplatform voor debuterend schrijftalent. Op die manier kwam ik in contact met Katrijn Van Bouwel die weg bleek te zijn van mijn manier van schrijven.”

Bekende contacten

“Door de schrijfmomenten die daarop volgden in Antwerpen leerde ik Joy Anna Thielemans, Tom Lanoye, Sanne Nuyens, David J. Petersen en Tina Maerevoet beter kennen“, zegt Nico. “Ondertussen had ik een stapel eigen werk dat vooral bestond uit kortverhalen en een roman die echter nooit gepubliceerd werden. De Rosse Boom, Het Oog van de Qaqortop, FVDV waren er enkele titels van.”

Schrijfvrienden

In 2018, op aandringen van de schrijfvrienden, bracht hij dan de roman ‘Melissa’ uit. Hierin maakt de lezer kennis met de lotgevallen van schrijver Lucas. Wanneer deze Melissa leert kennen, gaan de poppen echt aan het dansen en belandt het stel in een behekst avontuur.

Is ‘Melissa’ eerder een erotische thriller te noemen, dan bewandelen we een totaal ander pad in ‘Lythika’. Dit is ook een fictief verhaal maar nu doorspekt met autobiografische elementen. “Ik probeer hierin de angsten uit het verleden te overwinnen door mezelf in een andere wereld onder te dompelen, die van Lythika”, legt Nico uit.

Schrijven is een therapeutisch proces voor me waarin ik alle nare ervaringen uit het verleden van me af kan zetten

“Schrijven is mijn levensadem. Het is een therapeutisch proces voor me waarin ik alle nare ervaringen uit het verleden van me af kan zetten. Precies door het schrijven, bekijk in nu de wereld op een andere manier. Mijn observaties zijn scherper geworden.” In ‘Lythika’ voert hij Wilco ten tonele. Tijdens een nocturne wandeling redt hij Catriona, een angsttherapeute die uiteindelijk Wilco proeven zal opleggen in een imaginaire wereld.

Wilco komt dus in een droomwereld terecht waarin hij de gedaante van een weerwolf aanneemt. Een noodzakelijke stap in het genezingsproces om bevrijd te worden van al zijn psychoses.

‘Lythica’ telt 308 pagina’s. De voorkaft werd getekend door Marc Van Hemelen uit Gent, een kunstenaar die Nico ontmoette tijdens de Schrijfdag in Gent in 2018. (LB)