Nesten verrast jaar na dood met kinderboek: “Eerste exemplaar kon hij nog inkijken”

Twee opa’s die samen een boek maken. Voor hun kleinkinderen. En ieder ander kleinkind die het lezen of horen wil. Schrijver Filip Canfyn (60) en kunstenaar-karikaturist Rik ‘Nesten’ Delneste, in oktober vorig jaar op 71-jarige leeftijd gestorven, brachten in BigKipSlim hun kunnen samen. Het resultaat is een heerlijk, eerlijk verhaal.

Wie in Café West-Vlaanderen rondom zich kijkt, ziet hem overal. Op en aan de muren, in kaders, op hoeden of gewoon op het raam. Nesten is in zijn Kuurne nog lang niet vergeten. “Ik weet nog goed hoe het pleintje hier voor het gemeentehuis volliep voor de wake in de week na zijn overlijden”, vertelt Filip Canfyn. “Nesten ging een vorm van afgoderij nooit aanvaard hebben. Dat weet ik zeker. Een man van het volk. Altijd geweest. Maar het is onvoorstelbaar. Ik heb dat nog niet vaak gezien, hoe een gemeente iemand zo kan omarmen.”

Elk woord over Nesten wordt gewikt en gewogen, maar elk woord wordt uitgesproken met een bijzonder respect voor de kunstenaar én man die Rik Delneste was. Filip Canfyn, geboren Bruggeling, maar ondertussen al even Kortrijkzaan, ‘deelt’ twee kleinkinderen met Nesten.

“Ik kan alleen maar dromen dat ik in mijn opa-zijn op Nesten lijk” – Schrijver Filip Canfyn

“Eigenlijk zijn we maar een jaar of vijf, zes samen in een soort van familieverband, maar ik kende hem al eerder. Hij heeft mijn kinderen elk drie keer getekend en ik heb ook een portret van mezelf van zijn hand. Maar goed. Zijn zoon Gommaar is samen met Lies, de dochter van mijn vrouw Carine. Ik heb ondertussen zes kleinkinderen: Julie en Vasco, dan de drie meisjes Juliette, Marie en Anna en sinds 3 augustus de kleine Viktor. Die zes onder elkaar, dat is heerlijk hé.”

De familiedagen van Filip en Nesten waren altijd prettig. “We konden het goed met elkaar vinden. En als we elkaar zagen, was er in ‘t beste of in ‘t slechtste geval een feestje. Ik heb het voorrecht gehad hem als familieman echt te leren kennen. Nesten als opa, dat was een beetje stout. Een zalige opa hé. Een anarchistische opa wel, zonder daarbij brokken te maken. ‘Doe je goeste, maar niet ten koste van iets of iemand.’ Net zoals kindjes dat willen, denk ik. Mensen zeggen vaak: de lusten zijn voor de grootouders, de lasten voor de ouders. Nesten was daar een absolute meester in. ‘t Was geestig, ja. Altijd. Zelfs tijdens zijn laatste dagen. Ik kan alleen maar dromen dat ik in mijn opa-zijn op hem lijk. Als je mag sterven, fier als vader en fier als grootvader, omdat je kinderen fier zijn op jou. Dan heb je het verdomme op de juiste manier gedaan.”

Hond, varken en kip

BigKipSlim vertelt het verhaal van een hond Slim, een varken Big en een kip Kip die in twee tuinen naast elkaar in het Ei wonen. Een verhaal over de angst voor de dood, de vlucht naar het onbekende en de hulp die je bij elkaar kan vinden. “Gebaseerd op waargebeurde feiten“, knipoogt Filip. “De fond van het verhaal is waar. Natuurlijk kunnen dieren niet met elkaar praten, maar wat er zich voordoet, is echt gebeurd.” Hij schreef het verhaal jaren geleden, maar deed er niets mee. Het was er, het lag er. Tot hij Nesten en diens vrouw Marie-Jo beter leerde kennen.

“Marie-Jo leest graag, had ze me eens gezegd. ‘t Was een jaar voor Nesten stierf toen ik haar vertelde dat ik nog iets had liggen. ‘Lees dat eens’, zei ik haar. ”t Is misschien iets voor de kleinkinderen.’ Marie-Jo las dat verhaal en zegt tegen Nesten: ‘Da’s schoon. Ge zou daar beter eens tekeningen bij maken.’ En op een bepaald moment krijg ik, via mijn schoonzoon Gommaar, die tekeningen. Ik had wel eens horen waaien dat ie daar mee bezig was, maar toen ik het resultaat zag vroeg ik Gommaar meteen om een boekje te maken.”

Ik denk dat het boek goed is, om te lezen én om te horen

Uiteindelijk was het amper twee weken voor Nesten zijn dood af. Het eerste exemplaar heeft hij nog kunnen inkijken. “Ik heb de rest van die beperkte oplage verdeeld in de familie. De helft aan mijn kant, de helft aan zijn kant. Voor de kleinkinderen.”

In februari komt Allias, de hond van Filip en een van de hoofdrolspelers in het boekje, op 17,5-jarige leeftijd te overlijden. “Toen heb ik beslist om iets meer te doen met het verhaal, met de tekeningen en met het boekje. Ik nam mijn telefoon en belde naar Johan Vergote, van Bibliodroom. Dat is nog een echte boekenmens, zoals je ze niet al te vaak meer tegenkomt. Ik heb er wel nog lang aan geschaafd. Mijn vrouw zei dat het een beetje te wreed was. Het stuk waarin wordt beschreven hoe dieren kapotgereden worden door auto’s en vrachtwagens op de snelweg is wat zoeter gemaakt bijvoorbeeld.” (lacht)

Voor Levensloop

“Ik denk dat het boek goed is, om te lezen én om te horen. Dat merk ik aan de reacties. Ook van de kleinkinderen zelf. Dan krijg je via WhatsApp fotootjes door van die gastjes met hun boekje. Aan de staat van de kaft kan je al herkennen van wie welk exemplaar is.” (glimlacht)

Even wordt het stil. “Nesten vervaagt weliswaar bij de jongste kleinkinderen maar niet bij Julie en zeker niet bij Vasco, die hem het langst van alle kleinkinderen gekend heeft. Die heeft al gezegd: ‘ik wou dat mijn andere opa nog leefde.’ Hij heeft alleszins de creativiteit van Nesten, hij lijkt wel de rustige versie van zijn opa.”

“We hebben er bewust voor gekozen om niet ‘de laatste tekeningen van…’ als slagzin te gebruiken, want dat zijn ze niet. Hij is blijven tekenen, zelfs toen hij eigenlijk te ziek was om te tekenen. Het belangrijkste voor mij is de opbrengst voor Levensloop. Ik zou zo graag Gommaar en Leonie een cheque van 10.000 of 12.000 euro willen zien schenken. Dat verhaal en die tekeningetjes voor iets belangrijks. Daarvoor doe ik het. Voor hen, voor de kleinkinderen. En voor hem, voor Nesten.”