Afgelopen weekend vond in de Cactus Club in Brugge de eerste van drie West-Vlaamse preselecties van Sound Track plaats. Zoals presentator Jordy Vermote aangaf is dit “geen muziekwedstrijd zoals we gewoon zijn.” In navolging van Westtalent gaat het om een gloednieuw podium- en kansenparcours voor artiesten met talent en ambitie die aan de eindmeet op een jaar lang exposure, speelkansen en begeleiding mogen rekenen. Na een preselectie presenteerden zich in Die Scone acht acts aan het publiek.
George Dylan had de ondankbare dank te openen, voor een paar tientallen aanwezigen. Lange tijd trad de jonge Bruggeling in zijn eentje voor het voetlicht, maar sinds enige tijd heeft hij een band rond zich geschaard. Dylan – uiteraard geen familie van Bob – kan bogen op een expressieve stem en songs met uitbarstingen. Maar toch vragen we ons af of zijn nummers door ze meer volume mee te geven net niet aan directheid inboeten? Wat is er trouwens mis met die goede, oude singer-songwriter?
Het al evenzeer Brugse Ratmosphere bestaat uit Brecht en diens drie jaar oudere broer Robin Serruys. Brecht drumt en stuurt synths aan, zodat de songs op een elektronische bedding kunnen rusten. Robin zingt en speelt gitaar. Met songs als ‘Intrusion’, ‘Iconoclast’ en de bijzonder knappe nieuwe single ‘Thight Corner’ koppelde dit duo op een indrukwekkende manier experiment aan catchiness, maar misschien kan hun repertoire nog meer uit de verf komen bij een uitbreiding van hun instrumentarium? Of net niet? Zij – en niemand anders – blijven het voor het zeggen hebben, uiteraard.
Van passioneel tot poëtisch
Met family beaches – met kleine letters – alias Simon Kremar zag de Brugse preselectie van Sound Track zowaar een heuse elektronische artiest op het podium verschijnen. Door middel van een keyboard stuurt hij synthesizers en piano’s aan, waarbij hij met pads en controllers drumpatronen toevoegt. Wat hij hiermee uit zijn tafel toverde, was top. Communicatief was Kremar niet, maar niettemin boorde hij een breed palet aan emoties aan, van broos tot boos, van passioneel tot poëtisch. Eindigen deed hij met een soort pianoconcerto, waarbij de zee op de achtergrond tussen eb en vloed leek te kiezen. Sterk werk. Misschien nog visuals toevoegen?
De vier jonkies van BUDGET TRASH – met hoofdletters -haalden in de lente van vorig jaar de finale van Humo’s Rock Rally, maar ze timmeren al langer aan de weg. Door veel te spelen en regelmatig op te treden, lijken ze steeds meer naar een eigen sound te evolueren. Die wordt nog steeds aangestuurd door fuzzy gitaren, maar globaal schurken ze vandaag dichter bij new wave dan bij punk aan. Een beetje Whispering Sons on speed. Ook echo’s van John Squire, gitarist van The Stone Roses, zagen wij in het klankbeeld opdoemen. Een visioen?
Het drietal dat samen VENTILATEUR – met kapitalen – vormt, maakte een ijzersterke indruk. Met gitaar, bas en drums fabriceren ze een geluid dat binnen de driehoek rock, fusion en jazz pendelt. Toch steekt enige hang naar virtuositeit het funky karakter van hun instrumentaal materiaal niet in de weg. De tempowissels deden ons een beetje naar het patronenspel van Barcelona en Manchester City verlangen. Laat VENTILATEUR echter eerst nog wat rijpen, om daarna een pracht een van een debuut-cd op pakweg W.E.R.F Records uit te brengen.
Muzikale vertaling van een vuistslag
In de Cactus Club viel op Sound-Track ook van hiphop te genieten. Rapper Wouter ‘Connard‘ Lierman opende met een indrukwekkende ode aan ‘8.000 Brugge stad’. Hij is één van de zes leden van Grafgravers, één van de West-Vlaamse hiphop-posses die er het meest toe doet. Samen met medelid RobinOed, DJ Tweet en een guest appearance van MC Ramina zette hij een op West-Vlaamse leest geschoeide set neer, recht uit het hart, met hier en daar een flard Engels: “What goes up/must come down.” Met ‘t Hof van Commerce en Brihang op kop is dit segment binnen de provinciale muziekscene al behoorlijk bezet en vooralsnog mist Connard originaliteit om zich daar tussen te wurmen.
Uit een heel ander muzikaal vaatje tapte The Purplemachine. Hun door psychedelica aangestuurde garagerock, opgetuigd met een toefje stoner, klonk als de muzikale vertaling van een vuistslag. Alsof ‘Fun House’ van The Stooges nog gemaakt moest worden of de eerste langspelers van Black Sabbath. Eigen aan dit genre hadden deze kustjongens live af te rekenen met het spook genaamd eenvormigheid, maar The Purplemachine sloeg wellicht het grootste vat energie van de hele avond aan.
Met Tuk Tuk Thailand, dat ook al een tijdje meedraait, kregen we alwèèr een ander pak voor onze muzikale broek. Alison Salens was zonder concurrentie de beste vocaliste van de avond: ze was dan ook de enige. Los hiervan kun je niet anders dan instemmen: ze heeft een stem als een klok. Salens kon echter niet verhullen dat het dit viertal, dat barst van intenties om zich ver van de begane paden te begeven, aan pakkende songs ontbreekt. Hun triphop meets synthpop, waar af en toe een trompet overheen ging, mist (nog steeds) een duidelijke muzikale koers, maar misschien oordeelt de jury of u – het publiek – helemaal anders?
Op vrijdag 4 oktober volgt de tweede preselectie van Sound-Track in Muziekclub 4AD, een dag later is De Kreun in Kortrijk the place to be. Op beide avonden treden opnieuw acht acts aan. Op zaterdag 12 december volgt de provinciale finale in Zaal De Zwerver in Leffinge. Daar zal de jury bekendmaken welke drie West-Vlaamse acts volgend jaar doorstoten naar het ambitieuze kansenparcours van Sound Track dat op Vlaams niveau aangestuurd zal worden.
(SVV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier