Op zondag schijnt de laatste tijd weleens vaker de zon. En dan durft een mens zich al eens naar die verlaagde Leieboorden te slepen. Onlangs zijn die nog bekroond met de Prijs voor de mooiste Publieke Ruimte van Vlaanderen. Hoewel, wat verder richting Bissegem, in die bocht naar het kasteel van Marke toe, vind ik de Leie er precies nog mooier bij liggen. En de ruimte is er ook voor het publiek toegankelijk.
Op zondagmiddag zijn daar evenveel cafeetjes open als in de Handboogstraat en de Broelkaai samen: geen. Maar je kunt er wel met je kont in het gras zitten. Lekker zacht. Ja, ik weet het, er staan ook wat bankjes aan die nieuwe boorden bij de Broeltorens, maar op de trappen kan ik een kussentje gebruiken. En wat drank. Anders zit je daar maar. Eerlijk, soms rij ik helemaal naar de Graslei in Gent. Zonde van het klimaat, maar daar loopt volk en kan je iets drinken terwijl je de mensen observeert. Gezelligheid heet dat. Op zondag ver te zoeken in Kortrijk. Soms lijkt het alsof de stad gesloten is. Gelukkig gaat binnenkort ‘Broelkaai 6’ open. Of binnen redelijk kort.
Op zondagmiddag zijn daar evenveel cafeetjes open als in de Handboogstraat en de Broelkaai samen: geen
Voor Sinksen belooft Axel Ronse. Het is nodig, want hoe bekroond die verlaagde Leieboorden ook zijn, op een zonnige zondagnamiddag zou je er in ‘Komen Eten’ niet mee scoren voor sfeer en gezelligheid. ‘Broelkaai 6’ dus. Spreek uit: ‘BRK6’. Daar kan je straks naar kunst gaan kijken. Ze willen in het voormalige Broelmuseum alle mogelijke uiting van creativiteit aan bod laten komen. En waarom ook niet? Wie niet waagt, niet wint. Landschappen van Roelant Savery mogen dan wel kunnen tippen aan de mooiste Leiezichten, je kunt niet elke week achteromkijken. Soms mag het eens iets anders zijn. En soms mag je iets anders proberen.
Zo kan je een triple A-locatie, zoals Ronse de plek omschrijft, in handen geven van mensen met een andere kijk op het leven en de Leie. Dat ze ons aan het denken zetten, laten voelen, laten dromen. Maar dat ze ook onze dorst lessen. Er komt een terras in de prachtige binnentuin en één aan het water. En om de zes maanden komt er een andere uitbater in het café. Om te beletten dat je er je stamcafé van maakt. Ik droom er nog altijd van dat eindelijk die Ierse Pub om de hoek van het verval gered wordt. Is het dan zo’n zondag dat de zon niet door de wolken prikt, dan flaneer ik de hele dag tussen café en cinema. Voor de sfeer en de gezelligheid. En de kunst natuurlijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier