Luc Augustyn (73) is al liefst 65 jaar spelend lid bij Koninklijke Fanfare Sint-Joris. “De fanfare speelde boven mijn wiegje, het kon niet anders of ik zou me aansluiten bij het muziekkorps”, lacht Luc, die al die jaren saxofoon speelde en nog bijlange niet denkt aan stoppen. “Zolang de gezondheid én mijn mond het nog aankunnen, doe ik door”, zegt hij vastberaden.
Luc Augustyn (73) woont met zijn echtgenote Christiane Vanparys in Assebroek, maar heeft al zijn hele leven een bijzondere band met Koekelare, het dorp waar hij geboren en getogen is. Ook Christiane is trouwens van dichtbij, zij is afkomstig van op de grens van Leke met De Mokker. Het echtpaar, dat allebei werkte in het onderwijs, verhuisde na het huwelijk naar Brugge en later naar deelgemeente Assebroek.
Luc wordt dit weekend gevierd door zijn fanfare Sint-Joris, omdat hij liefst 65 jaar muzikant is. Als we een beetje kunnen tellen, is Luc op zijn achtste bij het korps gegaan. “Klopt, al was de toegelaten leeftijd destijds 12 jaar. Maar ik ben geboren in Ons Huis, de plaats in de Dorpsstraat waar onze fanfare tot op vandaag nog repeteert. Mijn moeder Maria Dekeyser zei altijd dat het niet anders kon dan dat ik ook bij het muziek zou gaan, al in mijn wiegje luisterde ik naar de fanfare die ik boven mij hoorde spelen. Een paar jaar later deed ik de trommelaars na en sloeg ik met lepels op een houten stoel”, keert Luc zeventig jaar terug in de tijd.
“Toenmalig dirigent Gerard Baert uit Lichtervelde gaf notenleer een uur voor de repetitie. De muziekschool bestond toen namelijk nog niet. Toen ik 8 was, vroeg hij of ik erbij kwam zitten en zo geschiedde. Een jaar later duwde hij al een saxofoon in mijn hand, het instrument dat ik al 65 jaar bespeel en dat ook mijn vader Marcel bespeelde. In geen tijd speelde ik al enkele liedjes.”
Zo’n acht jaar geleden verruilde Luc de sax alt voor een sax bariton. “Ik was toen 65 jaar en ik ondervond dat het moeilijker was om mijn mond voldoende op te spannen om de sax alt te blijven bespelen. De ‘bek’ van de bariton is groter, waardoor ik die moeilijkheden met spanning niet heb. En ik zal dat instrument blijven bespelen zolang mijn gezondheid én mond het aankunnen.”
“Toen ik 60 jaar muzikant was, werd ook mijn neef Paul Stellamans in de bloemetjes gezet voor diezelfde reden, maar hij heeft vorig jaar beslist om ermee te stoppen. Had hij nog een jaartje doorgedaan, dan konden we nu samen gevierd worden. Maar ik heb uiteraard alle respect voor zijn beslissing!”
Luc komt uit een muzikale familie. “Ik had twee oudere zussen, Suzanne en Anne-Marie, maar in die tijd was er absoluut geen sprake van dat er meisjes mochten aansluiten bij de fanfare. Zij hadden nochtans wel muzikale aanleg en konden goed zingen en dansen. Voor mijn jongere zus, wijlen Christine, werd die regel destijds doorbroken”, glimlacht Luc. “Dat was een revolutie, ontketend door toenmalig dirigent Jozef Coghe. Zelfs de onderpastoor kwam reclameren! Maar Christine kon erg goed spelen en dus had de dirigent haar gevraagd. Ze was de eerste vrouwelijke muzikante in de fanfare en later is ze ook nog chef-majorette geworden, iets wat ze ook met glans deed.”
Trouw aan Koekelare
Hoe het komt dat hij nooit een fanfare gezocht heeft dichter bij huis? “Ik ben inderdaad altijd ruim drie kwartier onder weg naar Koekelare en dan moet ik ook nog eens terug. Gelukkig gaat Christiane altijd mee. Maar ik repeteer niet wekelijks, dus dat valt al bij al wel mee. Marcheren doe ik trouwens ook niet meer.”
“Ik heb er wel eens aan gedacht om een korps te zoeken dichter bij huis, maar het is er nooit van gekomen. En ik wou me al zeker niet verdelen over twee fanfares. In mei 1971, het jaar waarin we getrouwd zijn, werd onze fanfare Sint-Joris gepromoveerd naar de ere-afdeling. Dat is de op één na hoogste afdeling na de superieure. Niet niets dus. Mijn vader, die in het bestuur zat, zei toen: Je kunt nu toch niet wegblijven? En dat heb ik toen ook niet gedaan en ik ben nooit meer weggegaan. Ook onze zonen Dieter en Peter hebben een tijdje bij Sint-Joris gespeeld, maar zijn daarmee gestopt. Niet omdat ze geen goeie muzikanten waren, integendeel zelfs, maar vooral door de afstand en ze hadden ook minder voeling met Koekelare.”
Of echtgenote Christiane ook muzikaal begaafd is? “Zeker, zij is nog dirigente geweest van het jongerenkoor in Assebroek, terwijl ik dirigent was van het ‘gewone’ koor”, besluit Luc.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier