Komiek Steven Mahieu wordt bouwvakker: “Een keuze met ballen”

Steven Mahieu verruilde zijn microfoon voor een boor. © Christophe De Muynck
Thomas Rosseel
Thomas Rosseel Journalist

De zaalpodia heeft hij ingeruild voor bouwwerven. Zijn microfoon voor een steenboor. Stand-upcomedian Steven Mahieu (42) schoof de resterende vijftig shows van zijn ‘Full Contact Tour’ integraal door naar het najaar van 2021. In de lente wil hij er weer helemaal staan. Met nieuwe try-outs. Met vernieuwde moed. “Ik wil de mensen kunnen zien. Een publiek vol mondmaskers marcheert niet. Dan moet het nu maar even niet.”

Wie is Steven Mahieu?

Steven zag het levenslicht op 7 augustus 1978 in Oostende.

Hij groeide op in Jabbeke en volgde elektromechanica in het VTI van Brugge. Na zijn studies maatschappelijk werk aan de Arteveldehogeschool bleef hij plakken in Gent.

In april 2008 eindigde hij derde in de 123 Comedy Award. Een jaar later won hij de publieks- en juryprijs op de Gaga Cup. Zijn debuutshow Mahieustueus (2011) werd bekroond met de jury- en publieksprijs op Humorologie. Zijn tweede zaalshow Maniak werd onthaald met vier sterren. Zijn derde zaalshow Zonder Filter beoordeelde de openbare omroep als ‘Mahieus beste werk’. Zijn vierde zaalshow Full Contact Tour werd in maart abrupt onderbroken door de coronacrisis.

Steven Mahieu heeft een zoon (7) en een dochter (9).


Een oude hooischuur langs de Gistelsteenweg in Jabbeke. We spotten een noeste werkman met sloophamer in de aanslag. De binnenmuren moeten eraan geloven. Onder de zweetdruppels verdwijnt een herkenbare glimlach. Steven Mahieu (42) helpt mee met de renovatie van zijn grootouders’ oude boerderij.

“Ooit lagen hier houtbalen opgeslagen. Nu maken we er een autogarage van voor mijn stiefvader. Mijn grootouders zijn beiden in de 90. Voor bompa is het dubbel om die verbouwingswerken te zien. Er hangt hier veel geschiedenis. Ook voor mij. Hier spendeerde ik een groot deel van mijn jeugd.”

In podiumarme tijden helpt de West-Vlaamse komiek hier wekelijks mee. Diezelfde handigheid gebruikt hij sinds kort ook tegen betaling. Vorige week kondigde hij namelijk aan tijdelijk in de bouw te gaan werken. De resterende shows van zijn vierde zaaltournee Full Contact stelde hij integraal uit naar het najaar van 2021.

De bouw dus, Steven. Voelt dit niet onwennig voor jou?

“Eigenlijk niet. Mijn volledige middelbaar werkte ik af in het VTI in Brugge. Mijn ouders zijn bovendien vroeg uit elkaar gegaan. Ik kreeg al snel de praktische klussen toegewezen. Er was geen andere vent meer in het huis van mijn moeder. (lacht) Ik heb dat altijd graag gedaan. Door die covid-shizzle heb ik moeten beslissen wat te doen met mijn tournee.”

“Alle maatregelen en codes veranderden de hele tijd. In september zou het cultuurseizoen in de zalen opnieuw van start gaan, maar ik voelde geen houvast. Hoe zou die tournee er verder uitzien in coronatijden? Geen idee. Ik ben perfectionistisch. Ik wil mijn job enkel onder mijn voorwaarden doen en dat betekent onder perfecte omstandigheden. Sommige mensen denken daar anders over. Zij maken er het beste van volgens de huidige situatie. Ik heb een andere keuze gemaakt.”

Met de titel van je show – Full Contact – kun je vandaag ook niet slechter zitten.

(lacht) “Ja, dat is waar. Stand-up staat en valt sowieso met sfeer en dichtheid. Het grootste struikelblok voor mij zijn de mondmaskers. Als je iemands gezicht maar voor de helft kunt zien, is die beleving helemaal anders. Zowel voor mij als voor het publiek. Mensen betalen hetzelfde geld voor een show waarin ik de top niet kan garanderen. Dan hoeft het niet voor mij. Pas op, ik blijf wel optreden, maar dan try-outs en in het kleine circuit. Mensen kunnen me nog altijd boeken voor losse optredens. Maar een show die af is, met een tournee eraan gekoppeld, wil ik op deze manier niet brengen. Voor mijn eigen carrière zeg ik: nee, het moet perfect. Lukt dat niet? Geen probleem, dan doe ik even iets anders.”

Wat als het oude normaal binnen een jaar nog niet terug is?

“Goh, ja, wat als het oude normaal nooit meer terugkeert? Dan zal ik mijn huidige mening toch enigszins moeten aanpassen. Sowieso werk ik de rest van mijn tour volgend jaar af of helemaal niet meer. Ik kan dat materiaal niet nog een jaar laten liggen. Dan komt er haar op. Mocht ik bijvoorbeeld binnen een jaar op drie vierden van de capaciteit kunnen spelen, zonder mondmaskers in de zaal, dan valt dat ook nog te overwegen. Dat is het belangrijkste aspect. Een gezicht is zo belangrijk, ook in het dagelijkse leven. Als je in de supermarkt rondloopt met een mondmasker op, dek je een zintuig af, maar het lijkt alsof de rest plots ook niet meer werkt. Mensen kijken niet meer naar elkaar. Je lacht niet meer. Er komen geen impulsen meer.”

(lees verder onder de foto)

Steven Mahieu:
Steven Mahieu: “Kinderen zijn zogezegd het probleem als je het te druk hebt. Maar eigenlijk ben je zelf het probleem.”© Christophe De Muynck

“Ik ben al naar de winkel geweest om achteraf te beseffen dat ik op geen enkel moment de persoon aan de kassa heb aangekeken. En die mens mij ook niet. Ik mocht er in mijn bloten gestaan hebben, hij zou het nooit opgemerkt hebben. Dat toont aan welke impact zo’n masker heeft op de rest van onze zintuigen en onze psyche. Een collega heeft onlangs gespeeld voor een publiek mét mondmaskers. ‘Geen idee wat de mensen ervan vonden’, zei hij achteraf. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Als er geen sneeuw ligt, kun je niet skiën, hé. Nu zijn we allemaal op borstels aan het skiën. Dat is ook met latten en bergaf, maar je kunt niets drinken en er is geen mooi landschap. Die metafoor dekt het voor mij.”

Je bent aan een opmars bezig als komiek. Voelt dit aan als een rem op je carrière?

“Mijn shows zijn inderdaad de voorbije jaren telkens populairder geworden. Full Contact was de logische verderzetting daarvan. Mijn live carrière is een resultaat van goed te zijn op het podium uiteraard. Ik heb nog maar weinig randprojecten gedaan. Dit moet dus helemaal goed zitten. Is deze onderbreking vervelend? C’est la vie, hé. We doen voort. Ik heb mezelf voorgenomen om vanaf het nieuwe jaar volop try-outs te doen op podia. Wanneer het lente is, wil ik onder de mensen terrasoptredens houden. En in het najaar van volgend jaar vliegen we er opnieuw volle bak in met de tournee.”

Er zijn kampen ontstaan in de samenleving, van mensen die de maatregelen doodernstig nemen tot mensen die er complottheorieën in zien. Waar situeer jij jezelf?

“Ik begrijp dat er verschillende kampen zijn, maar ik plaats mezelf daar niet meteen in. Ik begrijp verschillende meningen. Er zijn mensen die economisch helemaal de nek omgedraaid worden. Dan is het moeilijk om objectief te blijven. Iedereen projecteert zijn eigen leefwereld op de werkelijkheid. Ik heb mijn eigen wereld wat geherstructureerd naar de situatie. Heb ik kritiek? Natuurlijk. Vind ik dat sommige zaken niet in balans zijn? Natuurlijk. Iedereen zit te neuten over de maatregelen, maar dat is voor iedereen één groot zoekproces. De mensen die ons land leiden, kunnen het zich blijkbaar niet permitteren om te zeggen: we weten het ook niet. Dus weten ze het maar iedere week op een andere manier.” (lacht)

Jouw sector wordt ondertussen wel gepasseerd.

“Dat is zo, je voelt die economische druk. De ene sector wordt beter behandeld dan de andere. It’s all about money. Ons maatschappelijk model is daarop gebouwd. Is dat fout? Ja. Wie het luidst roept, krijgt het eerst. Alle sectoren met belangenbehartigers en een drukkingsgroep, wegen zwaarder door op het beleid. De cultuursector was totaal niet verenigd. Er is geen comité om al die mensen uit de sector te verenigen.”

“Er zijn wel wat stappen gezet, maar je kunt dat niet vergelijken met de lobby van pakweg de luchtvaartsector. Weet je, het is een zeer complexe puzzel. Ik ben niet de man die hele dagen ontevreden gaat roepen. We moeten verder. Ik heb een gezin met twee kinderen en een mooie carrière. Voor mezelf heb ik nu een keuze met ballen gemaakt. Ik trek mijn plan voor een jaar en zie jullie in september volgend jaar helemaal terug.”

Nog even over je tijdelijke nieuwe carrière. Wat doe je precies in de bouw?

“Ik werk af en toe mee bij een Gentse makker die renovaties uitvoert. Badkamers renoveren, meubels maken, het iets fijnere werk zeg maar. Muren slopen zoals hier is dat niet. Ik ben een soort freelancer. Heeft hij me nodig, dan ga ik mee. Dat is goed om verschillende redenen. Enerzijds voor wat extra centen en anderzijds om mijn focus even te verleggen. En tijdens dat werk broebelt er van alles in mijn kop.”

Haal je er inspiratie uit voor wanneer je opnieuw fulltime het podium bestormt?

“Ja, natuurlijk. Ik sta hier als een onnozelaar op muren te kloppen. Mijn hersenen kunnen ondertussen iets anders doen. (glimlacht) De beste dingen schrijf ik op, maar lang niet alles. Tachtig procent van je ideeën moet je toch vergeten. Ik vergeet ze dan liever meteen dan dat ik ze nadien zou moeten lezen en schrappen. Mijn keuze om in de bouw te werken, is vooral om mijn geest aan het werk te zetten en om structuur in mijn leven te brengen. Als er plots iets wegvalt in je leven, en je vult dat niet in, dan word je ontevreden. Dan hunker je naar hoe het voordien was. Zo werkt je kop.”

(lees verder onder de foto)

Steven Mahieu:
Steven Mahieu: “Ik wil mijn job enkel onder mijn voorwaarden doen. Dat betekent: onder perfecte omstandigheden.”© Christophe De Muynck

“Ik denk nu: use the force. Wat je wil doen, kan even niet. Doe iets anders en leef. Als je de hele dag in je kot zit, heb je op den duur als artiest ook niets meer te vertellen. Ik heb bijvoorbeeld al met enkele Polen samengewerkt. Mijn mond valt open van hun verhalen. Een gast met twee kindjes komt hier twee maanden werken om zijn huis en gezin in Polen te kunnen financieren. Hij verblijft hier al die tijd alleen op een appartement en begrijpt niemand. Daarna keert hij terug naar Polen om er een week aan zijn eigen huis te werken. Dat is pure opoffering, om zijn kinderen een leven te kunnen geven, maar hij ziet ze niet eens. Dat raakt me en doet me beseffen welke luxe ik heb als comedian.”

Je bent iemand die luid en hevig op een podium staat. Vind je nu voldoende uitlaatkleppen?

“Goh, dat schreeuwerige is ook maar een uitvergrote eigenschap. Dat is ergens wie ik ben, maar het podium is de plek waar de beast naar boven komt en helemaal losgaat. De beast is vrij rustig tegenwoordig. Hij komt pas tot leven als je hem veel te eten geeft.”

Waarom krijgt hij nu geen eten?

(denkt lang na) “Dat is een podiumpersoonlijkheid en er is momenteel geen podium. Ik loop zeker niet rond met een bepaalde frustratie die ik niet gekanaliseerd krijg, hoor. Ik ga koersen en voetballen en hou mezelf zo goed in balans. Nu besef ik nog meer dan vroeger dat ik de leukste job heb die er bestaat. Mensen hun karkas openbreken en laten lachen. Heerlijk. Ik besef ook hoe lang je moet werken als je aan 12 euro per uur werkt. Fucking hell, dat gaat traag.” (lacht)

Kom je doodop thuis na een dag fysiek labeur?

“Je geraakt je vooral bewust van spieren waarvan je het bestaan niet afwist. (lacht) Straks speel ik mijn magere zelve nog kwijt als ik te veel spieren kweek. Damn, heel mijn selling position weg.” (grijnst)

Je bent jaren terug uitgeweken naar Gent. Is het eigenlijk de bedoeling ooit terug te keren naar de West-Vlaamse heimat?

“Ik denk dat eerlijk gezegd niet. Mijn kinderen zijn Gentenaars. Ik kan ze moeilijk zomaar meenemen naar hier. Gent ligt hier op 50 kilometer van. Dat is een schete. Je moet niet van New York naar Boston, hé. Ik geloof ook niet in die grote provinciale verschillen. Ik ben een bewoner van de aardbol.” (schaterlacht)

Je kinderen zijn nu 7 en 9. Tijdens je optredens durf je al eens op ze vloeken. Maakten ze je hoofd ook tureluur tijdens de lockdown?

“Nee, want ik heb tijd in deze periode. Tijd met je kinderen zorgt ervoor dat je zelf ook aangenaam bent. Als je geen tijd hebt, lopen ze in je weg. Kinderen zijn zogezegd het probleem als je het te druk hebt. Maar eigenlijk ben je zelf het probleem. Tijdens de lockdown heb ik ze geholpen met hun lessen. Daar heb ik enorm van genoten. Ik heb altijd al tijd gemaakt voor mijn kinderen.”

“Mijn ma was er ook altijd voor mij. Ik ben een heel aanwezige vader. Je hoort van heel veel mensen dat ze spijt hebben dat ze er te weinig waren voor hun kinderen. Doe het dan gewoon, voor het te laat is. Ik heb een vorm van diep besef dat dit een heel korte periode is. Die frisheid, die fantasie, die kleinigheid en onschuld. Hun kindertijd heb ik helemaal in me opgeslorpt. De dag dat ze beginnen puberen en een rotkarakter krijgen, wordt dat ook geestig als inspiratie voor mijn shows.” (lacht)

Tot slot: rook je nog e-sigaretten?

“Nee. (lacht) Die verslaving ben ik helemaal kwijt. Was me dat een ramp, zeg. Ik ademde gewoon door dat ding, je kon dat niet eens roken noemen. Ook gewone sigaretten komen er bij mij niet meer in.”

En net nu beland je in de bouw.

“Ik zou eigenlijk sigaretten moeten beginnen rollen, dju. Dat is ook de enige manier om een pauze af te dwingen. Maar ik herval niet meer, hoor. Dat is gepasseerd.”


De échte slachtoffers van de coronacrisis

Hoe heb jij met je gezin de lockdown beleefd?

“Een beetje zoals de meeste mensen, denk ik. Je bent precies een beetje manisch depressief. De ene dag zie je alles zitten en de volgende dag weer niets. Er is geen houvast, of het moeten de virologen en wetenschappers zijn. Toen ik besliste om mijn tour uit te stellen, voelde dat aan als opluchting. Ik moest niet langer die curves in de gaten houden.”

Zijn jullie op reis geweest in de zomer?

“Ja, naar Anduze (aan de rand van de Pyreneeën, red.). Een maat heeft zich daar helemaal teruggetrokken in een bos. Hij heeft er een stukje grond met een riviertje gekocht en woont er in een boomhut. Met de kinderen hebben we in een tipi geslapen. Je kon er geen corona krijgen of het was door een eekhoorn. (lacht) Ik begrijp dat er regels moeten zijn maar gebruik je gezond verstand. Hou afstand maar wees niet té bang.

Zijn jullie al persoonlijk getroffen door het coronavirus?

“Onze familie is er tot dusver van gespaard gebleven. Mijn mama en haar broer doen volop aan mantelzorg voor mijn oma. Zij is 97. Je weet dat een eenvoudig windje volstaat om haar te verliezen. Maar mijn familie pakt dat allemaal heel rationeel aan. Op financieel vlak word ik correct gecompenseerd door de overheid. Ik ben bedrijfsleider in een vennootschap. Een vetpot is dat niet maar ik kan overleven. Mensen met een ander statuut in de cultuursector hebben reden tot klagen. Zij zijn de echte slachtoffers van deze situatie. Ik ben dankbaar.”