Het verhaal achter de neuspiercing van Johan Verstreken: “Ik ben precies nu pas aan het puberen”

© PETER MAENHOUDT
Hannes Hosten

Ophef op Facebook over de nieuwe profielfoto van Johan Verstreken (55). Die brave Johan had plots een neuspiercing! Het ‘nieuws’ haalde kranten en lokte hevige reacties uit: van ‘waauw!’ en ‘cool’ tot ‘marginaal’ en ‘krapuleus’. “Niets is wat het lijkt”, lacht de ex-politicus en ex-tv-presentator. “Die piercing was een zotte bui van twee jaar geleden, die amper twee dagen duurde. Maar ik ben niet in een vakje te duwen. En het kietelt om daar een boek over te schrijven.”

“Wat mijn moeder vindt van die piercingfoto? Verschrikkelijk!”, bekent Johan Verstreken. “En al zeker als ik er met journalisten over ga praten. Nee, ze heeft eigenlijk niet graag dat ik nog interviews geef. Ik heb een schat van een moeder, hé. Ze wil me beschermen. Er zijn ook mensen die denken dat ik met de pers praat om weer in de belangstelling te komen. Maar eerlijk: ik heb al heel dikwijls de boot afgehouden. Dit interview doe ik gewoon omdat ik de ademruimte heb en omdat er geen andere journalisten informeerden naar de ware toedracht achter die piercing.”

Het is dus uitzonderlijk dat we Johan nog eens uitgebreid kunnen spreken. ‘Uitgebreid’ is wel het juiste woord. Deze spraakwaterval zit met duizend-en-één dingen in zijn hoofd en springt constant van de ene herinnering naar het andere idee. Nog meer dan vroeger zelfs, en dat heeft met zijn gezondheidsproblemen te maken. Een kleine drie jaar geleden werd de Oostendenaar getroffen door een darmbloeding. “Sindsdien ben ik soms mijn draad kwijt als ik aan het praten ben. Ze zeggen soms dat je darmen je tweede geheugen zijn, hé? Maar het zal verbeteren, zegt de dokter.”

Sexy en cool

“Twee jaar terug vroegen twee collega’s van andere politieke partijen me om mee te gaan naar de Pride in Amsterdam”, begint Johan het piercingverhaal. “Het is geen optocht, de deelnemers varen er op boten op de Amsterdamse Grachten. Ik wandelde er met enkele vrienden uit de media en we passeerden een piercingshop. ‘Echt iets voor jou!’, vond mijn gezelschap. Eerst gierde ik het uit van het lachen. Maar dan zeiden ze: steek dat er gewoon in en haal het er de volgende dag weer uit. Even later tikte een man me op de schouder en vroeg of hij me mocht piercen. Ik vond het een schoon ventje en hij had ook zo’n neusring. En hij stond er best mooi mee, sexy en cool. Toch zei ik nog van neen.”

Ik kan er niet tegen dat mensen ten onrechte belachelijk worden gemaakt

“Mijn gezelschap porde me verder aan en ik dacht: waarom niet? Je leeft maar één keer. En er zijn toch ergere dingen dan dat? Was ik zot op dat moment? Neen, ik was bloednuchter. Maar soms heb ik het gevoel dat ik nu pas aan het puberen ben. Ik heb nooit een puberteit gehad. Na de scheiding van mijn ouders was ik de man in huis. Verantwoordelijkheidszin en zo… Toen heb ik die ring laten plaatsen, in een zotte bui. Ik was het echt niet van plan. Het deed geen pijn en ging heel snel. En na twee dagen was hij er weer uit. Maar ik voelde me er veel zelfzekerder door. Ik beklaag me zeker niet dat ik het gedaan heb.”

Braaf imago

“En nu zocht ik een zomerse foto om op mijn Facebook te zetten. Ik vond niets, tot ik plots op dat beeld met neuspiercing stootte. Dat ik dit ooit heb gedurfd, dacht ik. De mensen zouden dat eens moeten weten! En toen zei ik bij mezelf: stop Johan! De mensen mogen dat weten. Dat is hun probleem. Wees wie je wil zijn! Ik heb een braaf imago, maar het is niet omdat je met een ander uiterlijk door het leven gaat, dat je innerlijk verandert. Mensen evolueren. En ik heb nu eenmaal verschillende kantjes. Wie zo negatief reageert op zo’n Facebookfoto, moet wel een verbitterd en verzuurd iemand zijn. Die mensen zitten met een probleem, niet ik. Dus zeg ik, net als de vroegere Franse president Mitterand: Et alors?”

Het verhaal achter de neuspiercing van Johan Verstreken:
© PETER MAENHOUDT

“Al mijn hele leven ben ik net iets anders dan de anderen”, zegt Johan. “Maar ik kan er niet tegen dat mensen ten onrechte belachelijk worden gemaakt. Ik neem het al mijn hele leven op voor de underdog. Destijds al op school, toen een leerling en een leraar werden uitgelachen om hun vrouwelijke maniertjes. So what, zei ik dan. Stop toch eens met hen te plagen! Kinderen kunnen hard zijn voor elkaar. Maar ikzelf ben nooit gepest geweest. Of het is sinds ik aan politiek doe. Door harde kritiek op sociale media.”

Nieuw boek?

“Ik was enkele weken geleden op de Gentse Feesten. Eigenlijk sta ik niet graag in de mensenmassa, maar enkele vrienden overtuigden me om eens mee te gaan. Ik zag daar iemand staan dansen tegen een boom. Hij had wat gedronken, dat was duidelijk. Toen hij ook nog zijn t-shirt uittrok, hoorde ik direct de commentaar: ‘die vieze, vuile homo’. Dat raakt mij. Ik zag dat die man ook gekwetst was, maar hij reageerde zoals ik zou doen: met een kushandje en de woorden: i love you. Zelf vind ik mensen die net dat tikkeltje anders zijn, best wel boeiend. Ik wil hun verhaal kennen. Zo ging ik ook met die man praten”, herinnert Johan zich.

“Ik zal niet het hele verhaal doen, maar het was erg aangrijpend. Dat en de bagger die ik over me heen kreeg vanwege die piercingfoto, gaf me ineens zoveel ideeën… Ik zette me aan de laptop en had in de kortste keren twee hoofdstukken klaar voor een nieuw boek. Ik weet nog niet of het er komt, maar ik heb enorm veel goesting om het te schrijven. Er is nu de ademruimte en ik heb zo veel inspiratie… Allemaal waargebeurde verhalen uit de afgelopen jaren, over mensen die ik ontmoet heb, die allemaal een beetje anders waren. Om dan uiteindelijk tot mijn eigen verhaal te komen. En met tolerantie als rode draad.”

Nog steeds alleen

“Een boek uitgeven, je verdient er niets aan hoor. Maar ik heb wel gemerkt aan mijn vorige boek (Met gesloten vuisten, waarin hij over zijn moeilijke jeugd schreef en zich outte als homo, red.) dat de lezers er iets aan hadden. Nog altijd word ik regelmatig aangesproken door mensen die worstelen met hun geaardheid. Zelf heb ik jaren niet geweten dat ik op mannen val. Als kind dacht ik, wellicht door de zware vechtscheiding van mijn ouders, dat een relatie niets voor mij was. Als zevenjarige zei ik al dat ik nooit ging trouwen, dat dat alleen maar miserie was. Hard werken en iets bereiken in het leven, dat was mijn doelstelling. En ik denk dat ik erin geslaagd ben.”

Het verhaal achter de neuspiercing van Johan Verstreken:
© PETER MAENHOUDT

“Maar vandaag voelt het wel aan als een gemis”, bekent Johan. “Je wordt een dagje ouder en het zou fijn zijn iemand te hebben als je thuiskomt. Aan de andere kant ben ik wel op mijn vrijheid gesteld. Ik heb nooit met iemand samen geleefd, behalve eens heel kort. Misschien komt het er nog van, misschien ook niet. Misschien onder de vorm van een LAT-relatie… Ik heb het afgelopen jaar wel iets gevoeld voor iemand, maar het moet wederkerig zijn. En hoe ouder je wordt, hoe kieskeuriger. Of ik op dit moment iemand heb? Ach… Schrijf maar: kleine zucht.”

Faalangst

“Voor mijn ziekte was ik veel meer stressbestendig. Ik kamp nu ook meer met faalangst en onzekerheid. Stress is een dooddoener voor mij. Collega’s die onderling uren discussieerden over pietluttigheden die in tien minuten afgehandeld kunnen zijn… Ik kreeg er buikloop en andere pijnen van. Het zal twee tot zes jaar duren voor je weer de oude bent, hebben de dokters mij gezegd. Maar als je een darmbloeding krijgt eens je op tram vijf zit, kan het ook zijn dat het blijft en dat je ermee moet leren leven.”

Ik ben een sociaal beest en moet nu, om mezelf te beschermen, iets asocialer worden

“De dokters hebben me gezegd dat ik ander werk moest zoeken. Dat is de reden waarom ik bij de verkiezingen niet meer ben opgekomen. Ik mag voorlopig niet werken en de voorbije jaren mocht ik eigenlijk ook niet gewerkt hebben. Ik pleegde roofbouw op mijn lichaam, al mijn hele leven. Maar ik ben verkozen door de mensen, wou mijn job zo goed mogelijk doen. De laatste jaren vond ik zelfs dat ik mijn job een beetje verwaarloosde als ik eens een zondagnamiddag thuis was. Voordien was ik nooit eens een namiddag thuis. Ik heb altijd dubbelfulltime gewerkt.”

Sociaal beest

“Ik ben een sociaal beest en moet nu, om mezelf te beschermen, ietsje asocialer worden. Dat gaat tegen mijn natuur in. Het is niet makkelijk om dat evenwicht te vinden. Ik voel me echt wel gekortwiekt in wat ik wil doen. Anderzijds: toen ik startte met politiek in Oostende, heb ik altijd gezegd dat ik het maximum tien jaar zou doen. Ik ben alles samen 19 jaar beroepspoliticus geweest. Mijn dokter vindt dat ik het te lang heb gedaan, maar ik beklaag het me niet. Ik zou wel nog iets anders willen doen. Ik heb een heleboel ideeën en ik voel me nog jong van hart. Om mezelf te beschermen, zal ik eerst wat schrappen in mijn ideeën.”

“Ik weet al: de bekendheid zal blijven. Ook al is het al 20 jaar geleden dat ik op de televisie presenteerde, nog dagelijks word ik door mensen herkend. Als ik terugblik, ben ik wel tevreden met wat ik bereikt heb. Televisie en politiek, ik heb het allebei even graag gedaan. Het zijn twee boeiende werelden, die voor veel mensen bijna onbereikbaar zijn. Nu wil ik nog iets anders doen, iets wat maatschappelijk betrokken is, maar ik weet nog niet wat. Als ik mag van mijn dokter tenminste, want recent nog kreeg ik ferm op mijn donder. Maar ik kan niet stil zitten. Ik geef mezelf nog een drietal maanden om te beslissen wat ik wil doen. Ja, ik ben een tevreden mens. Maar ook nog zoekende.”

“Er zouden meer gays aan politiek moeten doen”

Het verhaal achter de neuspiercing van Johan Verstreken:
© PETER MAENHOUDT

“Ik mis de politiek totaal niet”, zegt Johan Verstreken. “Eigenlijk wou ik vijf jaar geleden al stoppen, maar toen zeiden ze in Brussel: we hebben je nog nodig. Maar ik heb altijd gezegd dat ik niet tot mijn pensioen aan politiek zou doen. Ik kan door één deur met mensen van alle partijen, ook de extreme. Ik ben een vrij goede diplomaat. Daardoor hebben de Verenigde Naties me enkele keren met opdrachten naar het buitenland gestuurd: eens naar Koeweit, naar Mozambique, naar de Filipijnen… om te onderhandelen, waardoor ze er nu dingen aan het invoeren zijn die wij hier in Vlaanderen hebben. Vooral rond gezondheidszorg en onderwijs. Maar er zijn weinig mensen die dat weten.”

“Ik ben geen grijze muis zonder mening. Ik heb absoluut wel een mening. Maar mensen met een verschillende mening moeten luisteren naar elkaar, leren van elkaar en zo tot een goede beslissing komen. Hoe meer camera’s er in de buurt zijn, hoe meer er aan haantjesgedrag wordt gedaan. Daar kon ik moeilijk mee om. Het zijn vooral de mannen die haantjesgedrag vertonen. Sommige vrouwen ook hoor. Er zijn er die zich echt gedragen als een bitch. Maar ik heb het nog gezegd: er zouden meer gay-mannen en vrouwen aan politiek moeten doen. Daarom ben ik wel een beetje blij dat ik gestopt ben met politiek: je moet constant online zijn en live reageren. Je wint verkiezingen met zwartwit-tegenstellingen. Er wordt zoveel haat gecreëerd. Zeg je mening toch op een respectvolle manier! Uiteindelijk moet je altijd water bij de wijn doen en tot compromissen komen.”

(HH)