Emile Verstraeten: 10 jaar vaste violist van Bart Peeters: “Zijn magie kan nooit een sleur worden”

Bart Peeters start aan een reeks van acht uitverkochte optredens in de Lotto Arena in Antwerpen. Dat doet hij met zijn vaste begeleidingsband ‘De Ideale Mannen’. Tussen die perfecte heerschappen zit – hoe kan het ook anders? – uiteraard een West-Vlaming: Emile Verstraeten.

Om en bij de 900 concerten in tien jaar tijd, zo lang staat Emile Verstraeten (39) al naast Bart Peeters op het podium. Van sleur is volgens hem geen sprake, ook al volgen nu acht bijna uitverkochte Lotto-concerten op rij. “Bart kan mensen betoveren, ze los laten komen en zich vrij laten voelen. Dat vind ik nog altijd een van de mooiste dingen die er bestaan. Hoe kan dat een sleur worden? Mijn oma is doofstom, maar is toch naar een optreden gekomen. En heeft er intens van genoten, alleen al door de energie en de trillingen. Of ik denk aan een optreden in Marokko. Bart had alle nummers en bindteksten in het Frans voorbereid, ook al is hij de taal niet machtig. Het plein ontplofte en schreeuwde om meer. Omdat we geen nummers meer hadden, zijn we doorgegaan in het Nederlands. De mensen verstonden er geen snars van maar werden nog zotter. Die vibe…”

Klopt het beeld van Bart Peeters als hyperkinetische, fantasierijke losbol?

“Bart is heel spontaan en energievol op het podium – denk maar aan het concert in Dranouter waarbij hij de 15.000 toeschouwers op het podium uitnodigde -, maar absoluut iemand die zijn vak kent. Hij weet heel goed wat hij doet en werkt keihard. Hij kent ook zijn beperkingen en omringt zich met mensen die super kunnen spelen. Bart is overal. Zowel als het over de muziek gaat, als over iets persoonlijk. Ik kom uit een zware periode, en in die tijd heb ik veel steun en warmte van Bart gehad. Hij steunt je áltijd. Zijn invloed op mijn carrière is van onschatbare waarde, alleen al wat ik leerde van hem qua performen. Iedereen kent me ook als ‘iemand van Bart Peeters’. Al heeft dat ook wel zijn nadeel. Ze denken dat ik altijd bezet ben, want niet waar is.” (lacht)

Naast Bart Peeters werk je ook samen met zowat iedereen die er toe doet in de Belgische muziekscène. Is het moeilijk om van de een naar de ander over te stappen?

“Neen, en dat komt door mijn muzikale opvoeding. Thuis hoorde ik vooral gipsy swing jazz en Hongaarse zigeunermuziek. Popmuziek was bij mijn vader minder evident, zelfs ietwat verboden. Van zodra hij als lid van het Waso Quartet op tournee vertrok, luisterde ik meteen naar Michael Jackson, Prince, zelfs The Radio’s… Verboden vruchten. En die hebben me allicht – naast de onvermijdelijke Django Grapelli – het meest geïnspireerd. Dat leerde me om niet kortzichtig, heel nieuwgierig en veelzijdig te zijn. Het is ook mijn persoonlijkheid: ik sta open voor veel dingen, waardoor je ook snel veel dingen oppikt en leert.”

Wist je meteen dat je toekomst in de muziekwereld lag?

“Mijn opa speelde viool, mijn papa is beroepsmuzikant, mijn mama gaf les aan de jeugdmuziekschool. Mijn oudste herinnering is dat ik samen met mijn papa naar een optreden van haar school ging. De Suzuki-leerlingen stonden van groot naar klein op het podium voor het concert en begonnen te spelen. Ik weende en zei: papa, ik wil ook viool spelen. Ik was toen vier.”

Voor het slapengaan kreeg ik als kind geen verhaaltje voorgelezen, wel altijd het vioolconcert van Menselssohn

Een vierjarige associeer ik eerder met een elektrische gitaar of drums, instrumenten die veel lawaai maken.

“Als kind werden me geen verhaaltjes voorgelezen, maar werd voor het slapengaan altijd het vioolconcert van Menselssohn opgelegd. Viool is toch supermooi? Als kind ging ik slapen met mijn viool in mijn armen, als ware het een knuffelbeer. Al mijn violen waarmee ik als kind speelde, heb ik gespaard. Als zesjarige oefende ik na de les ook nog. Van een kwartier ging dat snel naar een uur. Dat is best veel voor een zesjarige. In de humaniora stond ik om 5.30 uur op, zodat ik nog een uur kon oefenen voor de bus naar school vertrok. En ‘s avonds oefende ik nog eens twee uur. In het conservatorium had ik mijn viool soms twaalf uur vast. Dan kan je wel iets.”

Kan je de charme van een viool onder woorden brengen?

“Je kan het overal mee naartoe nemen, spontaan uithalen en mee spelen. Je kan het in elke muziekstijl gebruiken. Als je niet kan zingen maar viool speelt, kan je tóch zingen. Dat is niet bij alle instrumenten evident. Het is ook een heel persoonlijk instrument. Geef een viool aan twee mensen, dan zal het helemaal anders klinken. Dat vind ik de max.”

Wist je altijd al dat je beroepsmuzikant zou worden?

“Ja! Toen ik zestien was, dacht ik: zou ik er wel nog mee doorgaan? Ik legde mijn viool aan de kant, maar na twee dagen werd ik er ongelukkig van. Daarna heb ik die twijfel nooit meer gehad. Wat niet wil zeggen dat het altijd gemakkelijk is geweest. Het heeft ongetwijfeld geholpen dat mijn ouders in de muziekwereld zaten. Een klassieker die veel ouders vroeger zeiden: leer eerst een écht beroep voor je muzikant zou worden. (lacht) Ik zag thuis ook wat het leven van een beroepsmuzikant inhield. Mijn papa was soms thuis maar niet veel. Ik leerde dat je hard moet werken, vaak ‘s avonds weg bent. Dat je toewijding moet hebben voor je vak, voor je passie. Toen ik twaalf dagen op pad was met Sioen in Zuid-Korea, moesten we elke dag drie concerten spelen en minstens twee interviews geven. Dat is een atletenbestaan.”

Als violist zit je in de popmuziek. Wordt er neergekeken op jou?

“In de klassieke muziek hadden ze daar vroeger moeite mee, vaak uit angst voor improvisatie. Maar ik denk dat het beter wordt, mede door de opleidingen. Ik behoor misschien tot de eerste generatie waarbij het profiel van cross-over muzikant meer wordt getolereerd.”

Hoe groot is de drang om zelf op het voorplan te staan?

“Ik denk er niet over na, het is iets dat je gewoon doet. Een natuurlijke evolutie. Hoe ouder ik word, hoe meer de nadruk komt te liggen op zelf creëren. Vroeger had ik gewoon ook niet veel te vertellen. Ik speel heel graag, muziek brengt me op veel fijne plaatsen en bij veel fijne mensen. Het podium is gewoon de plek waar ik het meest van al mezelf kan zijn. Het heeft me geholpen om veel moeilijke situaties thuis te verzachten. Een veilige plek. Voor mij speelt het geen rol welke grootte of kleinte die hebben. Het is fijn dat ik het kan doen, dat ik mensen en mezelf gelukkig kan maken.”

Je geeft ook nog les. Waarom doe je dat?

“Omdat ik het fijn vind om tussen de jonge mensen te zijn, omdat me dat scherp houdt. Zij brengen altijd muziek van nu aan. Weet je, ik ben niet zo’n grote luisteraar van muziek. Vraag me niet wat er in de top drie van de Ultratop staat. Of het moet zijn dat mijn achtjarige dochter het zou zeggen. Of een student. En ik heb zelf goeie en slechte leraars gehad. Ik heb daar veel uit geleerd. Voor mij is een goeie lesgever iemand die je je in de eerste plaats zelfstandig doet studeren, die maakt dat je het op het einde van de rit zelf kunt. Dat geldt niet alleen voor muziek, maar voor alles in het leven.”