De vrouw achter Moeder Aarde exposeert: “Als je iets graag doet, dan kost het geen moeite”

Ann Deman was moeder van vier kinderen en als licentiate toegepaste economische wetenschappen in het bedrijfsleven aan de slag toen het haar op een dag te veel werd. Ze snakte naar iets anders, naar meer en schreef zich in aan de academie om er te boetseren. Enkele jaren later werd ze de maker van een beeld dat aan de oevers van Leie oprees en er in geen tijd uitgroeide tot een symbool van de stad. Intussen is Ann Deman 49, voltijds kunstenares en krijgt ze met ‘Journey’ in Broeltoren Noord voor het eerst een eigen tentoonstelling van haar werk. Werk, dat net als zij, enorm evolueerde.

“Er zijn nog altijd veel mensen die niet weten dat ik de vrouw ben die achter dat beeld zit”, zegt ze over Moeder Aarde, de glooiende landschappen die samen een krachtige vrouw vormen die voeling heeft met de aarde. Een vrouw aan wie veel leven is ontsproten. Voor bepaalde mensen is Ann nog altijd de vrouw uit de zakenwereld, of de moeder van vier kinderen. En dan volgt daaruit dat ze geen kunstenares kan zijn. “Ja, ik heb ook altijd zelf aan de schoolpoorten gestaan, hé. Ze kennen me als mama van mijn kinderen. Nee, mensen weten niet altijd waar je mee bezig bent. Ook al heb ik er vaak wel smoezelig bijgelopen, met een morsige broek.”

De rust van de aarde

“Op een bepaald moment had ik er genoeg van. Als je alleen maar geeft en geeft, dan geraak je op de duur uitgeput. Ik had nood aan iets anders. En toen ben ik met de academie en avondonderwijs begonnen. Ik wou gewoon iets doen dat me voedde. Tot dan toe was ik nooit echt zelf met kunst bezig geweest. Als kind had ik wel interesse, maar we woonden in Moorsele en er was geen sprake van dat mijn ouders me naar de academie zouden brengen om een beetje te tekenen.”

“Tijdens mijn studies tekende ik op kot. Dat gaf me rust. Het was ontspanning. Toen kreeg ik wel vaker te horen: ‘Ann, je zou daar iets mee moeten doen’. Maar dat kwam er niet van. Toen de kinderen klein waren, kliederde ik wel eens met hen mee wanneer ze aan het boetseren waren. En ook toen zeiden mensen: ‘Ann, je zou daar iets meer mee moeten doen.’ Uiteindelijk duurde het tot ik zelf snakte naar iets anders. Ik had iets nodig dat mij voedde. En toen dacht ik: ja, ik ga beeldhouwen. Gewoon de klei voelen, werkt genezend voor mij. Mensen die tuinieren hebben dat ook. Je energie trekt naar de grond en je vindt een bepaalde rust.”

Aan de academie

“Ik heb een drietal jaar les gevolgd aan de academie. Mijn leraar, Jean-Luc Verpoucke, heeft me eigenlijk heel snel mijn gang laten gaan. Er waren weinig leerlingen en er was plaats genoeg en dus heb ik Moeder Aarde gewoon in het lokaal mogen boetseren. En toen ik wou ik Moeder Aarde 2 wou maken, heb ik dat elders gedaan en ben ik niet meer naar de academie teruggegaan. Alles begon toen als het ware vanzelf te gaan. Eens je op de juiste weg zit, komen de dingen vanzelf. Dan neemt het passie het over, ze sleept je mee. Ik heb veel en hard gewerkt hoor. Maar als je iets graag doet, dan is het geen moeite. Integendeel.”

Na Moeder Aarde begon alles als het ware vanzelf te gaan

Moeder Aarde heeft haar plek gevonden bij de kerk van Sint-Martens-Latem, en er ligt zelfs een versie van in Tasmanië. Moeder Aarde 2 gaf Ann in bruikleen aan haar thuisstad. Schepen van Cultuur Axel Ronse bevestigde ons dat er een samenkomst met Ann Deman gepland staat om te praten over een voor eventuele aankoop. Hij zegt zelf dat het een “iconisch beeld is voor onze stad.”

Verbinding zoeken

In afwachting presenteert Ann vanaf zaterdag 26 april tot 2 juni met de tentoonstelling Journey in Broeltoren Noord haar nieuwste werk: zestig foetussen in fragiel porselein en een beeldengroep vrouwelijke lichaamschappen onder de titel Connected. Moeder Aarde heeft leven gegeven.

“Het is voor mij eigenlijk de eerste keer dat ik een expositie heb in een museumcontext“, zegt de kunstenares. “Ik heb al in galerijen gestaan en meegedaan aan kunstwandelingen en dergelijke, maar dit is voor mij een heel ander gegeven en een mooie kans. Dan nog in mijn thuisstad. Ik ben al wel een jaar of vijf bezig met de reeks foetussen. Eigenlijk werk ik altijd rond het thema ‘verbinding’. En met die foetussen ben ik naar zorginstellingen getrokken. Ik heb er psychisch werk mee gedaan. Verbinding gezocht. Die hele broze beelden hebben we in handen gegeven van mensen met mentale beperkingen, mensen met dementie ook. Het was echt aangrijpend wat daar is uit gekomen. Een filmpje van die ‘verbindingen’ zal ook te zien zijn in de tentoonstelling. De beelden laten je ook op zoek gaan naar je innerlijk kind, leren je om je eigen blessures te omarmen. De barsten in het porselein heb ik bedekt met bladgoud en de beelden heb ik van bloemen voorzien. Omdat je na de pijn, ook weer leert in bloei te staan”