De Oostendse jaren van rockicoon Willy Willy (1959-2019)

Willy Willy op het strand van Oostende. © Pieter Clicteur
Hannes Hosten

Ook al woonde rockicoon Willy Willy al meer dan 30 jaar niet meer in Oostende, hij bleef van zijn geboortestad houden. “My home is where the heart is”, zei hij eens. “Hoe ouder ik word, hoe meer ik verlang om weer naar Oostende te verhuizen. Dat zal er ooit van komen, al is het op mijn oude dag.” Terug naar de kust, het was Willy Willy niet meer gegund. “De laatste cowboy van de rock ‘n roll” – dixit Arno – overleed vorige week op 59-jarige leeftijd aan kanker. De Zeewacht blikt terug op de Oostendse jaren van the guy so nice, they named him twice’.

Bij de geboorte van Willy Lambregt op 18 augustus 1959 is er in Oostende nog niet veel te merken van rock ‘n roll. Hoewel. Op ongeveer dat moment ramt een Oostendse jongeman de eerste rockakkoorden uit zijn gitaar: Benny De Wilde. Die naam prijkt op het doodsprentje van Willy, want hij is zijn schoonvader. Benny is een absolute pionier van de Oostendse rock. Hij speelt samen met stadsgenoot Sylvain Vanholme – die later de wereldwit Daydream scoort met The Wallace Collection – bij The Seabirds.

De wegen van Willy en Benny zullen elkaar kruisen. Benny zal zich zelfs over Willy ontfermen als was het zijn zoon, maar pas vanaf de tweede helft van de jaren tachtig. Dan valt Willy voor de charmes van Benny’s dochter Michèle. Op dat moment had Willy al een heel rockleven achter zich.

Het Kafee

Als 14-jarige is Willy zwaar onder de indruk van een optreden van de band The Roots met de 18-jarige zanger Dubbe. Op zijn 16de stopt hij zijn studies en gaat hij werken bij het Oostendse vleesbedrijf Fag. Na zijn dagtaak drinkt hij graag een pint in Het Kafee, vlakbij het Marie-Joséplein, waar hij heel wat gelijkgestemde zielen en opnieuw Dubbe ontmoet. “Dubbe zit zonder band en beiden voelen ze de lokroep van het podium”, zegt kenner van de Oostendse muziekscène Frank Vermang. “Als in augustus 1977 Het Kafee zijn éénjarig bestaan viert, treden ze er op. Willy staat dan al in Oostende bekend als Willy Punk en Willy De Punk. Het debuut kan tellen. Het Kafee is te klein voor het talrijke publiek. De buren bellen de politie voor overlast. Er breken relletjes uit en zelfs de tram wordt stilgelegd. Dubbe belandt in een combi, Willy slaagt erin om hem te bevrijden, maar wordt zelf opgepakt en mag het uitleggen in het politiebureau.”

Stagebeast

Dubbe en Willy vormen een punkrockband onder de naam Stagebeast en worden tweede in de eerste editie van Humo’s Rock Rally. In 1979 valt Stagebeast uit elkaar, maar in 1980 nemen Willy en Dubbe een doorstart met een nieuwe band: Revenge 88. Ze halen opnieuw de finale van Humo’s Rock Rally en er volgen enkele singles. De optredens stapelen zich op en ze staan een paar keer met TC Matic op het podium.

“Iedereen is ervan overtuigd: als Revenge 88 in vorm is, kunnen er maar weinig rockbands tippen aan de live optredens”, zegt Frank Vermang. “Maar helaas… de discipline is vaak ver te zoeken, het moet vooral fun zijn, optredens worden overgoten met drank en wanneer er interne spanningen komen, is ook dit verhaal over and out.”

Ik wil muziek bluvn speeln toe da’k erbie stuukn. Mien goan ze van da podium moetn draagn

“Willy was een topmuzikant”, zegt Dubbe vandaag. “Iemand die met weinig noten en akkoorden heel veel kon zeggen. En we gingen destijds ook heel veel uit. Willy was een hele toffe gast om mee weg te gaan. Een speciale, hé. Soms bleven we een dag of twee weg. De je m’en fou-mentaliteit. Dat was vroeger de mode in Oostende.”

Pissen in de lavabo

In dezelfde periode wordt de vriendschap tussen Willy, fotograaf Danny Willems en Arno Hintjens steeds hechter. In 1981 komt Arno’s groep TC Matic op de proppen met een nummer dat Willie Willie heet. De song gaat volgens Arno niet over Willy, maar hij figureert wel in de videoclip. Vanaf dan noemt iedereen hem Willy Willy in plaats van Willy Punk.

Na de split van Revenge 88 trekt Willy, op aanraden van Arno en Danny Willems, naar Brussel. Hij woont er in bij Danny en diens vrouw Els. “Van de eerste dag in Brussel had ik al werk”, vertelde Willy in 2013 aan De Zeewacht. “Dat was puur toeval. Ik zat in het appartement van Danny Willems en op de benedenverdieping woonde Jan Van Roelen van Arbeid Adelt!. In vijf minuten was het geregeld: ik mocht beginnen bij die groep, waar ook Marcel Vanthilt en Dani Klein in speelden.”

Willy Willy.
Willy Willy.© Danny Willems

In 1985 wordt Willy als gitarist ingelijfd door The Scabs. Ze kennen hem van eerdere gezamenlijke optredens met Revenge 88. De eerste ontmoeting is memorabel. “We speelden in Gent en The Scabs stonden in ons voorprogramma”, aldus Willy. “Op weg naar het podium moet ik plots dringend pissen. Omdat we toch door hun kleedkamer moesten, vroeg ik: stoort het niet? En ik piste in de lavabo. Zo hebben ze me leren kennen en later werd ik hun gitarist.”

Wereldsucces gemist

In diezelfde periode vormt Willy ook een duo met contrabassist Dirk Schoufs. Na een geslaagd gelegenheidsoptreden in Gent van het duo met Dani Klein is Vaya Con Dios geboren. De groep wint in 1987 de Baccarabeker en er verschijnt een single, Just a Friend of Mine, waarvan Willy co-auteur is. Het nummer wordt een hit, maar niet veel later gaat Willy weg bij Dani Klein en Vaya Con Dios. Hij mist hierdoor het wereldwijde succes en de centen die de groep de volgende jaren te beurt vallen.

In de tweede helft van de jaren tachtig behoren The Scabs tot de absolute top van de Belgische rockbands. Maar een doorbraak buiten de landsgrenzen zit er niet in. In 1994 komt het tot een split tussen Willy en The Scabs. In 1996 stopt de groep helemaal, maar in 2007 vindt een reeks reünieconcerten plaats, mèt Willy Willy. Sindsdien is de groep weer regelmatig te zien en te horen. Na The Scabs had de Oostendse rocker nog twee groepen: The Voodoo Band en Willy@LaFayette. In 2018 nam hij een laatste cd op: Vampire With a Tan. Sinds eind januari liep een afscheidstournee van The Scabs, waaraan de al ernstig zieke Willy zittend deelnam. Nog maar pas ontving de groep een Lifetime Achievement Award op de uitreiking van de Mia’s. De andere Scabs gaven die bekroning aan Willy Willy.

Keith Richards

Zijn muzikale vader en voorbeeld, Keith Richards van de Rolling Stones, mag hij in 2010 interviewen. “De beelden zijn ontroerend mooi”, vindt Frank Vermang. “De twee besnuffelen elkaar als het ware, ze voelen dat ze gelijkgestemde zielen zijn. Na afloop volgt een oprechte omhelzing. Het is wellicht hét hoogtepunt in Willy’s leven.”

“Willy kende moeilijke tijden, maar heeft die altijd overwonnen”, zegt Dubbe. “Het leven van een muzikant is niet makkelijk, hé. Vaya Con Dios kon hem veel geld opbrengen, maar dat heeft hij laten staan. En als hij geld had, kocht hij er een gitaar mee. Dat kon hij niet laten. In die zin was Willy een echte rocker.”

In een Strandbabbel met onze krant in september 2017 toonde Willy Willy zich tevreden over hoe zijn leven gelopen was. Tevreden ook omdat hij trouw was gebleven aan zijn idealen. Wat die idealen dan wel waren? “Niks groots eigenlijk… Muziek blijven spelen toe da’k erbie stuukn. Mij gaan ze van het podium moeten dragen. Of duwen. Je zal het niet geloven, maar ik was als jonge gast eerder verlegen. Maar eens op een podium kwam ik los.”

De Oostendse jaren van rockicoon Willy Willy (1959-2019)
© Benny Proot

Zijn naam dankt hij aan nummer van TC Matic”

“Willy Willy was e brave joeng“, zegt Arno in een reactie op het overlijden van de rocker, die hij al zijn hele leven kent. “We wisten dat hij ging sterven. De laatste dagen en weken werkten de bestralingen niet meer. Hij moest functioneren met morfineplakkers, maar ook dat ging niet meer. Al schrok ik toch nog, toen ik hoorde dat het voorbij was. Alles van vroeger kwam weer boven. Willy had een eigen stijl. Hij was de laatste cowboy van de rock ‘n roll.”

“Twee weken voor zijn dood heb ik Willy nog gezien. Radio 1 had ons gevraagd voor een van hun livesessies en we gingen samen Willie Willie van TC Matic spelen. Dat liedje ging niet over hem, maar hij had er wel zijn naam aan te danken. We hebben samen gerepeteerd, maar op de dag zelf ging het niet. Op die repetitie was hij oké, maar hij moest wel zittend spelen. Hij was veel vermagerd, maar de moraal was oké.” (HH)

De Oostendse jaren van rockicoon Willy Willy (1959-2019)
© Benny Proot

“Hij was een stoere rocker met een klein hartje”

In enkele portretten naar aanleiding van het overlijden van Willy Willy is te lezen dat hij destijds samen met Wendy Van Wanten in de godsdienstles zat. Wendy, zeven maanden jonger dan Willy, kan het zich niet meer herinneren. “Ik was een braaf meisje. Ik keek toen niet naar de jongens”, lacht ze. “Maar ik heb Willy natuurlijk wel gekend. Van later dan. Ik trad een jaar op met bluesmuzikant Roland Van Campenhout en op die optredens kwam ik Willy regelmatig tegen. Hij had de uitstraling van een stoere rocker, maar eigenlijk was hij een zachtaardige, warme jongen. Je moet bijna een klein hartje hebben om zo te keer te kunnen gaan. Ik zag hem eens in een kledingzaak en hij kwam meteen naar me toe voor een babbeltje. Hij was op en top een muzikant, een harde werker die volledig gegaan is voor zijn ding. In Vlaanderen is dat niet zo makkelijk. Onrechtvaardig dat hij zo jong moet sterven. Ik bewaar niets dan goede herinneringen.” (HH)

Met dank aan Frank Vermang voor zijn inbreng bij het maken van dit portret.