Omwille van de uitbraak van Covid-19 zijn ook vernissages van exposities momenteel niet mogelijk. Toch ging er gisteren een opvallende tentoonstelling open in Brugge. Via een weblink kun je een virtuele wandeling in Theater De Biekorf maken langs enkele tientallen kunstwerken.
Ook dit seizoen riep Cultuurcentrum Brugge kunstenaars op om een antwoord te formuleren op het kunstwerk van Geertje Vangenechten, een jaar lang de artist in residence van voornoemd cultuurhuis. Deze ingeweken Brugse kunstenares kreeg de opdracht om de witte muur aan de linkerkant van de ingang van Theater Biekorf in te vullen. Ze deed dit met de indrukwekkende muurschildering ‘Comedie van het menselijk tekort – Comédie de la conition humaine’. “Dit werk laat ons naderen tot het eeuwige niet-zijn van het oerbegin, de schijn van de werkelijkheid ontwarren, om finaal de macht van de verbeelding te laten binnenstromen”, duidt Jan Verhaeghe van het Cultuurcentrum Brugge.
Na een oproep van het Cultuurcentrum Brugge stuurden tientallen kunstenaars een antwoord in op het muur vullende kunstwerk van Vangenechten, die zelf een selectie maakte. Het resultaat biedt een breed palet aan gebruikte technieken, verbindt verschillende generaties kunstenaars en twijfelt tussen hoop en wanhoop. Zo pakt Nicole Minu uit met een werk genaamd ‘Wanhoop’, terwijl Johan Clarysse en Marc Galle hun inzending respectievelijk ‘Change is coming’ en ‘Nothing to kill or die for’ (een regel uit ‘Imagine’, de klassieke popsong van wijlen Beatle John Lennon) doopten. Hoop dus. De titels van de inzendingen Erna Schreel (‘Vogelvrij’) en Mien Hermans (‘Bootvluchteling’) suggereren dan weer maatschappelijk engagement.
Van zowel fotograaf Luc Rabaey als Sylvie Crutelle (die gephotoshopte digitale collages op basis van schilderwerk, tekeningen en foto’s maakt) en Marie-Claire Ceyfs (die zich profileert met van tragiek doortrokken tragische aquarel-collages) hangen er drieluiken aan de virtuele Biekorfmuren. Opvallend: ook de zaal van dit theater wordt ingepalmd met kunstwerken. Bijzonder esthetisch is Sammy Roelants ‘Pieta de Lampedusa’, terwijl Horst Einfinger concludeert ‘Tevredenheid is eenvoud’ en een wellicht trouwe tweevoeter afbeeldt. Ook contemplatief: Matthieu Lobelles ‘Protection’.
Ook in dit geval geldt ‘All the world’s a stage’, om Joeri Van Royens bijdrage aan te halen. William Shakespeare wist dit al, heel lang geleden.
(svv)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier