Enkele jaren geleden was Linda Demunter niet weg te slaan van het kleine scherm. Vandaag doet ze het noodgedwongen heel wat kalmer aan. Acht jaar geleden werd ze ziek. Haar café Steenhuizeken sloot de deuren en wordt binnenkort ingericht speciaal voor Linda. “Ik heb me heel lang sterk proberen houden voor mijn man en kinderen.”
Vanuit haar woning boven voormalig café Steenhuizeken heeft Linda Demunter (55) een open zicht op het buurtspeelpleintje. “Hier geniet ik echt van. De spelende kinderen, het groen…” Het is heel wat anders dan wat Linda jarenlang gewoon was. Maar vandaag neemt ze er genoeg mee. Linda Demunter is een bekende Oostendse: als kind was ze als actief als zangeres bij The Dolly Sisters, ze nam deel aan heel wat tv-programma’s: Komen Eten, Mercator, De Planckaerts, Boer zoekt Vrouw… Ze zong, danste en acteerde.
Café Steenhuizeken
Tot acht jaar geleden. “Aardappelen schillen, dweilen, gewoon de trap opwandelen, fietsen… Dat gaat allemaal niet meer”, zucht ze. Linda kreeg de diagnose osteoporose. “Mijn breuken genezen niet meer. Ik heb ondertussen al bijna alle ziekenhuizen van België gedaan… En ik, die vroeger zo energiek was en zelfs aan acrobatisch turnen deed. Ja, ik kom van ver.”
“In 2012 werd ik ziek. Ik heb toen mijn zaak, café Steenhuizeken, overgelaten. In 2016 ben ik dan terug gestart, terwijl mijn artsen het me ten stelligste afgeraden hadden. Maar ja, ik wilde het absoluut nog verder doen. Toch ben ik het na een paar maanden moeten stoppen. Het ging niet meer. Nu heeft het café definitief de deuren gesloten. We zullen de toog afbreken en het inrichten als een ruimte waar ik me makkelijk kan bewegen en ontspannen. Binnenkort installeren we een traplift en volgende week krijg ik mijn persoonlijk alarm. Ik ben al een paar keer gevallen en ik raakte niet meer recht… (stil)”
Pijn
Linda had het erg moeilijk met haar diagnose. “Ik heb me heel lang sterk proberen houden voor mijn man en kinderen. Een ander sparen, dat was belangrijk. Ik was trots hé, wilde het niet onder ogen zien. Ik heb heel veel moeten afgeven doordat ik ziek ben geworden. Toen ze me invalide verklaarden… Bah! Ik wilde het niet toegeven. Maar kijk, nu kan ik niet anders.”
Vandaag heeft Linda geen enkele pijnvrije dag meer. “Ik ben bovendien ook hoogsensitief, dus die pijn komt extra hard binnen bij mij. Ik moet dagelijks heel wat pijnstillers nemen. En met de coronacrisis nu… (blaast) Ik had vroeger al smetvrees. Nu heb ik nog een grotere angst voor besmetting, want bij mij zou het extra zwaar zijn. Ik wil absoluut niet in het ziekenhuis liggen.”
Wild leven
Ondanks haar diagnose blijft Linda positief. “Ja, zolang mijn hersenen nog in orde zijn… Ik moet wel zeggen, dat er ook periodes waren dat ik elke avond en nacht weende en dacht: voor mij hoeft het niet meer. Maar uiteindelijk besefte ik wel dat het leven nog altijd mooi was. Ik moest vechten voor mijn man en kinderen.”
Ik heb een wild leven geleid en ik kijk er echt tevreden op terug
“Ik word nog regelmatig herkend op straat, ja,”, knikt Linda. “Ik ga daar eerlijk gezegd niet meer op in. Ik ben wantrouwig geworden. Ik heb een wild leven geleid en ik kijk er echt tevreden op terug. Maar als ik één iets zou kunnen veranderen, dan zou ik mensen niet meer zo snel vertrouwen. Ach, dat zit waarschijnlijk in mijn karakter”, glimlacht Linda. “Ik voel me niet meer dan een ander. Ik ben ook maar een gewoon mens. Wat ik deed, dat was ook maar een gewone job. Ik heb nooit anders geweten”, vertelt ze. Ondertussen schrijft Linda volop aan haar memoires. “Alles gaat tegenwoordig langzaam. Al duurt het drie, vier jaar vooraleer het er is… Het komt er, sowieso.”
André Hazes
“Weet je waar ik nog van droom? Ik zou heel graag André Hazes nog eens zien optreden. ‘Leef’, dat is mijn levenslied. Ik herken echt veel van mezelf in hem. Ook ik was vroeger zo wild. Maar vandaag ben ik rustig. Noodgedwongen. De kleine dingen zijn belangrijk geworden. En voor de rest? Eens naar Centerparks gaan en met alle kinderen samen rond tafel zitten. Ik heb alles achter me gelaten en focus me nu op mijn gezin. (denkt na) Ik geloof in karma. Wanneer ik sterf, zal het geen grote plechtigheid zijn. Enkel mijn kinderen en man.” (Gillian Lowyck en Fons Roets)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier