Bavikhoofse Marijke Maes brengt met ‘Vertrouwen’ derde roman uit

De Bavikhoofse schrijfster en blogster Marijke Maes gaf onlangs Vertrouwen uit. Het is haar derde roman na Dans en Eenzaam in Venetië. “Ik schrijf, maar ben eigenlijk een romantische ziel die zelf heerlijk kan wegdromen bij het lezen van een romantisch boek.”

Marijke Maes (44) genoot een opleiding verpleegkunde aan het HIVV Kortrijk. Zij is mama van Kiara (16) en Amélia (9). “Omdat ik weduwe werd op 34-jarige leeftijd heb ik mijn dochters alleen opgevoed en dat doe ik nog altijd met heel veel liefde”, vertelt Marijke. Zij houdt van schrijven, wandelen in de natuur, koken en bakken, naar de bioscoop gaan en uit eten gaan. “Genieten van de kleine dingen kan ook leuk zijn.” Schrijven is echter haar grote liefde. Zij doet dat op Facebook, haar blog en met romans.

“Als kind had ik al veel fantasie, ik kon geweldige verhalen verzinnen. Mijn eerste verhalen schreef ik toen ik zwanger was van mijn oudste dochter. Toen ik 27 jaar was, begon ik mijn verhalen uit te tikken, maar ze werden echter door niemand gelezen, omdat ik ze aan niemand toonde. Ik was bang om ze door iemand te laten lezen uit schrik voor kritiek. Ook mijn man Thierry mocht ze niet lezen. Toch geloofde hij in mij en hij wist dat ik schreef met heel veel liefde”, gaat Marijke voort. In 2019 kreeg de schrijfmicrobe haar echter opnieuw te pakken. “Ik voelde dat ik weer mocht gaan schrijven en er kwam heel veel inspiratie. Ik schreef het ene verhaal na het andere tot ik voelde dat ik mijn eerste boek mocht gaan uitgeven. Ik was er klaar voor.” In februari 2020 bracht Marijke Dans, haar eerste boek uit. Al snel volgde een tweede boek Eenzaam in Venetië. Nu is er haar derde roman Vertrouwen.

Uitdaging

Vertrouwen brengt het verhaal van journaliste Ashley Preston, die verliefd wordt op rugbyspeler Ryan Sanders. Wanneer er een vermoeden is van druggebruik bij zijn rugbyteam krijgt Ashley de opdracht om het team te interviewen en er een artikel over te schrijven. Haar onzekerheid maakt het haar echter moeilijk om Ryan te vertrouwen en om haar volledig voor hem open te stellen. “Wanneer er daadwerkelijk drugs gevonden worden drijft dit hen uit elkaar. De vraag is of hun liefde sterk genoeg is om deze uitdaging te overwinnen”, aldus Marijke, die drie-vier maanden werkte aan het boek.

De verhalen vloeien gewoon uit mijn vingers – Marijke Maes

“Op een rustig moment krijg ik meestal inspiratie. Die komt plots. Eens ik begin te tikken hoef ik nooit te denken, het vloeit gewoon vanuit mijn vingers op de computer. Het idee voor de personages komt ook plots in mijn gedachten. Ik geef hen dan een naam die volgens mijn gevoel bij hen past. Enkel voor hun familienaam durf ik wel eens op Google inspiratie te zoeken. Ik schrijf, maar ben eigenlijk een romantische ziel die zelf heerlijk kan wegdromen bij het lezen van een romantisch boek.”

Verlies en verdriet

Marijke heeft ook de Facebookpagina Even lekker wegdromen, de verhalen van Marijke, en ze schrijft ook op haar blog. Verhalen over onder meer koekjes bakken, het nieuwe normaal, bloemen of een ode aan de zon. “Misschien is het een goed idee om die dingen wat meer te waarderen”, zegt ze.

Op haar blog staan er ook mijmeringen over moed of verlies en verdriet. Dingen waarin ze zichzelf durft bloot te geven. “Verlies hoort bij het leven en toch hebben we het er moeilijk mee. We moeten er doorheen, want pas daarna komt de verwerking en de aanvaarding. Toen de politie mij tien jaar geleden kwam vertellen dat mijn man Thierry omgekomen was in een ongeluk stortte mijn wereld in. Eerst was er ongeloof. Vervolgens kwamen de vragen rond het waarom en daarna was er de kwaadheid. Tot ik ontdekte dat ik het alleen maar kon aanvaarden en voort moest doen met mijn leven. Stap voor stap zet je de stap naar herstel. Het klinkt gemakkelijk maar dat is het niet, het is een proces van vallen en opstaan. Na het ongeluk van Thierry had ik de moed niet meer om te schrijven, maar zie negen jaar later publiceerde ik mijn eerste boek. Nu zijn het er al drie. Ik ben zeker dat Thierry trots op mij zou zijn. Hij wist dat schrijven voor mij zo belangrijk was.”