Anne-Laure Vandeputte schittert vanaf zondag 8 september in de nieuwe fictiereeks Grenslanders op Eén. Een paar jaar geleden zat ze nog op de schoolbanken maar nu is de theateractrice een indrukwekkend parcours aan het afleggen. “Ik mag zeker mijn pollekes kussen, ja.”
Recent speelde ze mee in Fiskepark op Canvas, wellicht volgend voorjaar is ze te zien in De Bende van Jan De Lichte op VTM en vanaf zondagavond 8 september siert Anne-Laure ons televisiescherm in Grenslanders op Eén. Daarin speelt ze Annelies, de getroebleerde dochter van Carlos (Wim Willaert). En dat doet ze nogal expressief, explosief én in het West-Vlaams. Opvallend: zelf groeide ze op in… Oudenaarde. “Ik ben geboren in Brugge, maar na twee jaar zijn we verhuisd. Maar ik hoorde thuis wel heel vaak West-Vlaams. Mijn vader is van Aartrijke en mijn moeder van Geluwe, vandaar… Ik kan het dus wel, maar nu moest ik het wat aandikken.”
“Achteraf heb ik nog mailtjes gestuurd naar de productie. Of een West-Vlaming het nog eens wilde checken, of het toch écht niet belachelijk klonk.” (lacht) Spoiler: absoluut niet. “Mijn personage is er eentje met flink wat vlees aan. Maar dat vind ik zelf heel tof. Raar genoeg ligt zo’n rol binnen mijn comfortzone. Annelies heeft veel meegemaakt, ze weet niet zo goed waarom, maar ze voelt dat er iets fout is.”
Moest je je emotioneel opladen voor die rol?
“Niet zozeer, maar je bent wel kapot na zo’n draaidag. Ik moest me het meest voorbereiden op het paardrijden. Dat had ik nog nooit gedaan en dat moest ik nu doen op het strand. Ik heb een paar keer gedacht: what the fuck ben ik aan het doen? De meesten gaan pas paardrijden op het strand als ze al twee of drie jaar rijden, bij mij moest dat al na een maand. Ik ben er ook een paar keer los afgedonderd, gelukkig zonder erg. Een fantastisch dier, trouwens. Toen ik viel, stopte het. En als ik slechtgezind was, dan had mijn paard ook geen goesting. ‘Doe effe kalm en als ge weer tof zijt tegen mij, moogt ge terugkeren. Zo wonderlijk om te ervaren.”
Wel straf, amper van de schoolbanken en meteen zulke producties…
“Ja, ik mag mijn beide pollekes kussen. Vooral omdat ik met zulke fijne mensen mag samenwerken. Ik besef ook dat het niet vanzelfsprekend is, maar het is wel een leuke combinatie met theater.”
Normaal ligt je focus meer daar…
“Goh, dat is gewoon een andere focus. Een stuk intenser evenwel. Ik heb nu in Nederland gewerkt als regieassistent voor Wie is bang?, een theaterstuk met Els Dottermans naar een tekst van Tom Lanoye.”
Ik flip niet meer, ik zie wel wat er op mij afkomt
“Ik wil zoveel mogelijk oppikken, zien ook hoe het is aan de andere kant van het podium. En ik ben ook te zien in Red Lights, de serie met Carice Van Houten (die op VTM te zien zal zijn, red.).”
En je duikt straks ook op in ‘Keizersvrouwen’ van Dries Vos. Heb je niet het gevoel dat het hard gaat? Of schrik dat het te hard gaat?
“Dat heeft me wel even in verwarring gebracht. Want je kan na een wervelend theaterstuk als JR thuiskomen met een euforisch gevoel om dan daarna wekenlang thuis de muren op te lopen. Ik kan en mag echt niet klagen, maar ik blijf wel een freelancer. Maar ik flip nu wel niet meer. Ik probeer zelf veel te lezen, wat te schrijven ook. En voor de rest laat ik het op mij afkomen. Het moeilijkste aan dat ‘nieuwkomerschap’? Je weet niet naar wie je moet luisteren. Jezelf, ja. Maar het is vooral vallen, opstaan, twijfelen, rondkijken en kiezen waar je je focus op wil leggen, terwijl je daar dan toch niet in te kiezen hebt.”
Heb je altijd al op de planken willen staan?
“Natuurlijk zijn er die momenten die je bijblijven, zoals die eerste keer naar het theater. Maar er is geen specifiek kantelmoment geweest, nee. Ik wilde weten wat er verteld werd, eerder dan zelf te spelen. Verhalen vertellen, dat staat centraal. Maar als ik na lang weer op een podium sta, denk ik: oef, eindelijk, dit is zó plezant om te doen!”
‘Grenslanders’, vanaf zondag 8 september om 21 uur op Eén.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier