Op het assisenproces tegen Emmanuël Van den Steen (70) heeft meester Kris Vincke geen uitlokking gepleit. De beschuldigde beweerde nochtans dat Miriam Van Poel (68) hem eerst aanviel met een mes, maar de verdediging legt zich dus neer bij een veroordeling voor doodslag.
Bij de start van het proces had meester Vincke al gezegd dat hij geen wettige zelfverdediging zou pleiten. “Ik kan u meedelen dat ik de uitlokking niet uit mijn mouw zal schudden. Dat is ook uit respect voor het slachtoffer. Miriam heeft haar eigen dood niet veroorzaakt.”
De advocaat van Van den Steen vindt het spijtig dat zijn cliënt pas na twee maanden uitgebreide verklaringen aflegde. “Van in het begin kon hij geen duidelijkere bekentenis doen. De daad zelf heeft hij altijd toegegeven. Nooit heeft hij zijn verantwoordelijkheid willen ontlopen.” Meester Vincke zou hem wel aangeraden hebben om onmiddellijk alles uit de doeken te doen. “Ik heb in de kasteelmoord ooit de bijnaam Kris De Bekenner gekregen, want sommigen waren daar toen niet mee opgezet.”
Positieve eigenschappen
De aanleiding voor de fatale steekpartij was eigenlijk een banaal incident rond een te intieme dans met een andere man. “Met zijn karakter kan ik voor een stuk begrijpen dat wat daar gebeurd is, hem geraakt heeft. Hij kan helemaal niet dansen, dan steekt het als een andere man wel kan zwieren met zijn vrouw.” De zaak werd nog meer op de spits gedreven toen Van den Steen de kleinzoon van het slachtoffer over dat incident vertelde. Meester Vincke merkte op dat uit sms’en bleek dat Miriam Van Poel daar erg boos voor was.
“Ik heb veel mensen verdriet gedaan en kan het nooit meer goedmaken. Een miljoen keer sorry”
Tijdens het pleidooi werden ook de positieve eigenschappen van de beschuldigde in de verf gezet. Zo werd hij omschreven als een harde werker en stelde hij zich graag behulpzaam op. “Hij deed dat graag, pistoletjes halen voor die oudere mensen. Hij haalde daar ook zijn energie en zijn warmte uit, waar hij heel vaak nood aan had.” Ook met kinderen kon hij volgens de verdediging goed overweg. “Veronique haar kinderen, de kinderen van zijn huurder… die hadden hem graag. Met Miriam haar kleinkinderen speelde Emmanuël Uno. Het is ook een mens van vlees en bloed.”
Verlatingsangst
Volgens meester Vincke kampte Emmanuël Van den Steen ook met verlatingsangst, deels door zijn moeilijke jeugd. “Ze zijn toch allemaal diep getekend door wat er gebeurd is in dat gezin. De warmte die je hier en daar hoopte te sprokkelen, heb je in de wieg nooit gehad.”
De scheiding na dertien jaar huwelijk was een tweede bepalende factor. “Dat heeft hem diep geraakt, zeker toen hij nog moest horen dat van huwelijkstrouw al lang geen sprake meer was. Ik kan niet geloven dat hij een profiteur pur sang was binnen de relaties.”
Na de korte replieken kreeg de beschuldigde zoals gebruikelijk het laatste woord. “Ik heb me aangegeven bij de politie en gezegd dat ik de daden gepleegd heb. Ik kan dat niet meer veranderen. Ik heb veel mensen verdriet gedaan en kan het nooit meer goedmaken. Een miljoen keer sorry”, snikte hij. Van den Steen verwees ook naar een brief die hij naar zijn zus stuurde. “Naar de familie durfde ik niet, ik wist niet wat ik moest doen. Sorry, hopelijk kun je begrijpen en geloven dat ik spijt heb. Het is nutteloos, want het verandert niets. Ik kan het niet veranderen. Ik ben onmachtig.”
(Belga)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier