Fanny Ver Elst (34) is de nieuwe wijkagent voor Olsene. Na bijna een jaar zonder vaste wijkagent, maakt agent Ver Elst de overstap van de interventiedienst van Deinze-Zulte-Lievegem naar de vaste post als wijkagent voor Olsene.
Fanny Ver Elst woont momenteel in Waregem, al heeft ze nog zes maanden in Olsene gewoond en kent ze er dus wel haar weg. Het politiewerk was altijd een droom, maar toch is ze pas sinds anderhalf jaar officieel politieagent. “Ik wou eigenlijk al van mijn 18 jaar naar de politieschool, maar ik mocht niet van thuis. Mijn ouders wilden dat ik een ‘echt’ diploma ging halen en hadden wat schrik voor de actie van het politiewerk.”
“Ik heb dus office management gestudeerd en ben lange tijd boekhoudster en secretaresse geweest in Brussel. Toen ik 30 werd, heb ik de beslissing genomen om me in te schrijven in de politieschool. Ik had dit nog niet verteld op mijn toenmalig werk voor het geval ik niet geslaagd zou zijn. Maar toen ik mijn carrièreswitch aankondigde, reageerde niemand verbaasd. Iedereen zag mij wel politiewerk doen.”
Schieten als hobby
In haar vrije tijd is Fanny ook heel actief en houdt er een bijzondere hobby op na: de schutterssport. “Dat heb ik van mijn vader meegekregen. Ik schiet met pistool en revolver maar puur als hobby. Ik doe niet mee aan wedstrijden zoals mijn vader. Ik vind het vooral heel ontspannend. Verder ga ik regelmatig joggen en hou ik van koken.”
Ik wou al van m’n achttiende naar de politieschool, maar mocht niet – Fanny Ver Elst
“Na de politieschool ben ik als interventieagent gestart in de zone Deinze-Zulte-Lievegem, dat had ik niet verwacht. Het is immers de overheid die beslist waar je als agent ingezet wordt. Het was toen net de periode na de terreuraanslagen en veel pas-afgestudeerden werden naar Brussel gestuurd. Bij de interventiedienst heb ik ook wel actie gezien, dat gaat vaak over inbraken, burenruzies of huiselijk geweld. Ik heb zelfs één keer mijn dienstwapen moeten trekken bij een overmeestering. Een man werd verdacht van poging tot doodslag en sloeg op de vlucht met de auto. We hebben hem met meerdere combi’s moeten klemrijden en doen uitstappen. Hij had een alarmpistool bij, van op afstand niet van een echt te onderscheiden.”
Burenruzies en zo
“Als wijkagent heb ik nu minder nachtelijke of onregelmatige werkuren. Ik ben nog altijd veel buiten en ga alleen op patrouille. Dat is een verschil met de interventiedienst, daar ben je altijd met twee. Nu is er minder sfeer in de auto, maar je bent wel je eigen baas en dat is ook fijn. Ik had al een jaar geleden interesse in de positie van wijkagent, maar ze waren van plan om die aan een schoolverlater te geven. Die persoon was echter twee keer op rij gebuisd op de politieschool en zo moesten de taken van de wijkagent lange tijd overgenomen worden door collega’s. Onlangs werd er nu een folder verspreid, waarin ze de wijkagenten voorstellen. Hier heb ik al veel respons op gekregen, zelfs nog voor ik officieel begon op 1 november. Mensen stuurden meteen mails over hun burenruzies….”
“Dankzij mijn tijd bij de interventiedienst weet ik wel waar de problemen zijn in de gemeente. Bemiddelen in burenruzies behoort tot de job, maar ook het bestrijden van sociale fraude is een belangrijke taak. Tegenwoordig doen we ook extra handhaving op het naleven van de coronamaatregelen. We doen zelf controles op drukke plaatsen en krijgen verrassend veel oproepen van mensen die inbreuken doorgeven aan ons. Voor de toekomst hoop ik vooral een bekend gezicht te worden, iemand die altijd aanspreekbaar is om te mensen te helpen.”
(JF)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
