Netwerk van drugdealers opgerold in Roeselare, kilo’s in beslag genomen bij huiszoekingen

Laurens Kindt

Bij tientallen huiszoekingen in en rond Roeselare en Izegem is vorige week een heus netwerk van drugdealers opgerold. Zeven verdachten zitten in de cel. “Het is een druppel op een hete plaat”, vindt de Roeselaarse strafrechtadvocaat Filip De Reuse. “Zolang het beleid de kop in het zand steekt, zal de drugsoverlast blijven bestaan”, zegt hij.

Eerst het goede nieuws. Dankzij het speurwerk van de lokale recherche van de politiezone Riho zitten zeven vermoedelijke dealers in de cel. Het gaat om Alexander V. uit Roeselare, de broertjes Gianni en Gregory V., het koppel Saskia C. en Bart S. uit Rumbeke, Guillaume W. uit Izegem en Floris D. uit Ardooie. De zevenkoppige bende werd vorige week in hun woningen gearresteerd en opgesloten in de gevangenis. Ze verschenen ondertussen allemaal al voor de onderzoeksrechter en de raadkamer in Kortrijk, die hun aanhouding telkens bevestigde. Er volgen de komende dagen mogelijk nog arrestaties. Het dossier startte enkele maanden geleden toen een ongeruste vader de politie contacteerde. De man vertelde dat hij vermoedde dat zijn dochter met een drugprobleem kampte en dat het een van haar vrienden was die haar wellicht van het spul voorzag. De politie zette meteen de grote middelen in, waaronder telefoontaps, en slaagde er zo in om het netwerk in kaart te brengen. Na maanden onderzoek klapte vorige week de val dicht en werden er op minstens zestien plaatsen huiszoekingen uitgevoerd. In de woningen en garageboxen van de vermoedelijke dealers vond de politie grote hoeveelheden cocaïne, marihuana en amfetamines. De straatwaarde van de drugs loopt in de honderdduizenden euro.

Vuile spuiten

Dat de zeven nu in de cel zitten, is op zich goed nieuws. “Maar het betekent allerminst dat er nu in Roeselare minder drugs gebruikt zullen worden. Integendeel: er is een gat in de markt en wees maar heel zeker dat dit gat heel snel weer opgevuld zal worden”, zegt advocaat Filip De Reuse. Hij staat al jaren drugsverslaafden bij in hun strijd tegen hun verslaving en bij hun aanvaringen met de arm der wet. “Ik zie dat men er in Brugge, Kortrijk en Oostende wel in slaagt om een degelijke hulpverlening voor die mensen op te richten. In Roeselare bestaat er amper iets. Je kan in Kompas in de Jules Lagaelaan een uurtje met een psycholoog spreken en in het MSOC in de Meensesteenweg je vuile spuiten ruilen voor verse. Let op, die mensen doen hun uiterste best met het beperkte budget dat ze hebben. Ik begrijp niet dat je in Roeselare, met 63.000 inwoners, als stadsbestuur zo je kop in het zand kan steken. Akkoord, een politicus maakt zich niet populair door belastinggeld uit te geven aan drugsverslaafden, maar het is de enige manier om komaf te maken met de druggerelateerde kleine criminaliteit, die zo storend is in een stad. Het wordt tijd dat men dit in Roeselare beseft en dat men een residentiële opvang voor verslaafden opzet. Voor een nieuw station is er wel geld, de hele stationsbuurt – waar je vroeger in geen tijd heroïne kon vinden – is opgekuist. Dat is mooi, dat is goed voor een stad. Maar het drugsprobleem is daarmee niet weg. Even verderop, in de Ardooisesteenweg, vind je nog even snel die heroïne. Er wordt nog altijd evenveel gebruikt. Er is niets veranderd, behalve dat je nu de politie op je dak krijgt als je met een blikje bier rond loopt aan het station”, zegt De Reuse.

Drijfzand

Eenzelfde geluid is te horen bij Victor*, een 35-jarige Roeselarenaar met een stevig verleden in het drugsmilieu en een dito strafblad. Op zijn veertiende al verslaafd aan de heroïne, zat hij ondertussen al meer dan zeven jaar in de gevangenissen van Ieper en Brugge. Zijn levensverhaal toont schrijnend aan hoe kwetsbaar jongeren zijn voor de gevaren van drugs, maar ook hoe de hulpverlening er vaak niet in slaagt om hen op tijd uit het drijfzand te trekken.

De stationsbuurt is opgekuist, maar het probleem is niet weg

“Ik leerde heroïne kennen via een klasgenoot in het KTA. We waren veertien jaar oud en gingen ‘s middags jointjes roken in het Geitepark. Op een dag zag ik mijn vriend op zijn knieën zitten, met zilverpapier voor hem. Hij zei dat hij paté aan het chinezen was. Ik wist niet wat hij bedoelde maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Vanaf dan ging het snel. Tijdens elke pauze op school zaten we in de toiletten heroïne te gebruiken. Elke avond nam ik een druppeltje mee naar huis om in mijn kamer te gebruiken voor ik ging slapen. Mijn ouders wisten van niets. Op school hadden ze wel een vermoeden, maar niemand sprak me er op aan. Ik was veertien jaar en verslaafd aan heroïne. Op mijn achttiende gooiden mijn ouders me buiten omdat ze de situatie niet meer aankonden.”

Vicieuze cirkel

Eenmaal het ouderlijk gezag weggevallen was, bleek Victor helemaal een vogel voor de kat. “Ik ging alleen wonen, maar mijn druggebruik nam alleen maar toe. Om mijn gebruik te bekostigen, ben ik beginnen dealen. En stelen. Een jaar later zat ik voor de eerste keer in de gevangenis, een vicieuze cirkel. Je zit daar, met je verslaving. Je hebt geen ruggengraat meer, geen sociaal netwerk rond je. Je krijgt schulden en tegelijkertijd moet je boetes betalen. Als je vrij komt, zie je totaal geen uitweg meer. En wat doe je dan? Verder gebruiken, verder dommigheden doen. Dat je zo de put alleen maar groter maakt, zie je niet. Als je in de cel zit, ga je alleen maar achteruit. Je schulden groeien, je begeleiding stokt en tegelijk blijft je verslaving bestaan want in de gevangenis kan je alle drugs krijgen die je wil. Als je buiten komt, start je opnieuw maar met een immense achterstand. En dan verwachten ze vanuit justitie dat je op eigen kracht terug op het goede spoor geraakt”, blaast Victor.

Vuile spuiten

Ondertussen is hij 35 en vader. Sinds een week is hij weer vrij uit de gevangenis. “Ik wil uit die hele shit. Alleen, waar moet ik naartoe? Hier in Roeselare is er geen deftige hulpverlening. Mocht ik nu naar Kompas gaan, dan beland ik daar op een wachtlijst van minstens een jaar. Het is cru gesteld, maar als je als gebruiker schone spuiten wil, dan kan je er meteen honderd gratis krijgen van de hulpverlening. Maar echte hulp, om af te kicken? Dat kunnen ze je niet bieden. Roeselare is zo’n rijke stad, al zijn er ook hier enorm veel zwarte plekken. De politie kent ze, maar er gebeurt niets”, zegt Victor. “Wacht”, zegt hij plots en loopt weg.

De politie kent de zwarte plekken maar er gebeurt niets

“Ik kom binnen tien minuten terug”, klinkt het. Even later keert hij inderdaad terug en toont hij ons enkele foto’s. Schrijnende beelden, genomen in een woning in de Landbouwstraat, waar een paar heroïneverslaafden samen hokken in een sociale woning. We zien zwartgeblakerd zilverpapier in een wasmand vol vuile was, op een stoel, op een dressoir. De flessen ammoniak, die gebruikt wordt om de heroïne in op te lossen en te verwarmen, staan ernaast. De viezigheid druipt van de foto’s, je kan je er de stank bijna bij inbeelden.

Straathoekwerk

Victor zucht. “Zo zie je eens hoe druggebruikers moeten leven. Heroïne en speed zijn een enorm probleem in Roeselare. Er is hier één nachtopvangcentrum waar amper twaalf daklozen terecht kunnen. Ze moeten om 11 uur bellen voor die twaalf plaatsjes. De gelukkigen raken binnen, de rest moet zijn plan trekken. Er zouden ook meer straathoekwerkers moeten zijn. Ze doen hun uiterste best, maar ze zijn met te weinig. Die mensen kennen de gebruikers en genieten hun vertrouwen. Er zou, zeker in een stad met zoveel inwoners, een echt opvangcentrum moeten zijn waar je geholpen wordt met je problemen. Kijk, ik word nu begeleid via De Sleutel in Brugge. Elke dag moet ik naar daar om een pilletje Suboxone, een vervangmiddel dat de drang naar drugs wegneemt. Dat kost mij elke dag 11 euro aan treintickets. Terwijl ik door mijn verleden van een OCMW-uitkering moet leven. Veel mensen in mijn situatie zouden ‘foert’ zeggen en gewoon voortdoen met drugs en de daarbij horende criminaliteit. Die belanden dan weer in de gevangenis. Ik heb in mijn leven nooit iemand pijn gedaan, maar in de gevangenis heb ik pedofielen en moordenaars zien binnenkomen… en buitengaan. Die mannen waren sneller buiten dan ik, met mijn drugsprobleem en kleine diefstallen. Dan is er toch iets mis?”. Kortrijkzaan Joost Bonte, coördinator straathoekwerk in Oost- en West-Vlaanderen, zit op dezelfde lijn. “Er zouden overal even veel straathoekwerkers moeten zijn als er in de jaren vijftig onderpastoors waren”, zegt hij. “In Roeselare hebben we er nu drie, maar dat zouden er vijftien moeten zijn. Het probleem is dat drugsbezit sowieso strafbaar is. Iedereen die betrapt wordt op drugsbezit, komt in eerste instantie in contact met het gerecht in plaats van met de hulpverlening. Dat is fout. Hoe meer je inzet op repressie en nultolerantie en zoveel mogelijk gebruikers oppakken, hoe meer die ondergronds zullen gaan. Dat lost het probleem niet op”, zegt Joost Bonte.

Vorige week pakte de politiezone Riho uit met een daling van het aantal druggerelateerde feiten in Roeselare. Waar er in 2017 nog 618 drugsinbreuken werden vastgesteld, daalde dat aantal vorig jaar tot 386. Korpschef Curd Neyrinck klopte zich bij de gedaalde criminaliteitscijfers op de borst, maar rechter Lieve Scherrens, die elke week de drugsverslaafden in haar rechtbank moet beoordelen, lachte de cijfers deze week weg. “De drugscriminaliteit in Roeselare gedaald? Laat me niet lachen. Ik stel voor dat men dan maar eens in mijn rechtbank komt kijken. Het is hier een komen en gaan, de situatie is dramatisch”, liet ze zich tijdens de zitting ontvallen. Volgens advocaat De Reuse heeft het geen zin om druggebruikers langdurig op te sluiten. “We doen dat nu al tientallen jaren en dat levert niets op. Integendeel: een gedetineerde kost 150 euro per dag. Als je weet dat twee derden van de mensen in de gevangenis daar zitten voor feiten die druggerelateerd zijn, dan gaat je hoofd duizelen als je dat bedrag berekent. Wat zou men daar allemaal niet kunnen mee doen, qua hulpverlening? Er is dringend nood aan gezond verstand in de aanpak van drugscriminaliteit”, besluit Filip De Reuse.

* Victor is een fictieve naam. Zijn identiteit is bekend bij de redactie.

Stad: “Nultolerantie voor drugs werpt vruchten af”

Burgemeester Kris Declercq (CD&V) weerlegt dat de drughulpverlening in zijn stad karig is. “Drugs maken mensenlevens kapot, niet alleen van de gebruikers zelf. Er is een uitgebreid netwerk van hulpverlening in onze stad, gericht op specifieke doelgroepen zoals probleemjongeren, gezinnen met kinderen en scholen. Mensen die problemen ervaren met middelengebruik moeten we een toekomstperspectief bieden”, zegt hij. Het speerpunt van zijn Drugsactieplan blijft de nultolerantie. “Drugs horen niet thuis in onze stad. Onze strenge aanpak werpt vruchten af en we blijven hier maximaal op inzetten. We kiezen voor repressie, hulpverlening en preventie. Die drie disciplines worden bijna maandelijks gemonitord in het Lokaal Drugsoverleg”, klinkt het.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier