Assisen ‘Duivelskoppel’: “Mijn rol wordt overdreven” (Hilde Van Acker)

Op het assisenproces tegen Jean-Claude Lacote (54) en Hilde Van Acker (57), die terechtstaan voor moord op de Brit Marcus Mitchell (44) in De Haan in 1996, heeft voorzitter Bart Meganck bezig met de ondervraging van de beschuldigden. “Mijn rol in deze zaak wordt enorm overdreven”, zei Hilde Van Acker.

Als eerste kreeg Jean-Claude Lacote het woord. In het Frans, Engels en Duits bracht de man een soms weinig samenhangend verhaal over zijn leven. “Ik ben een beetje zenuwachtig. Geboren in Abidjan, piloot van beroep”, stak hij van wal.

Over zijn vroege jeugd, toen hij tussen zeven zevende en veertiende geplaatst was in een instelling in Frankrijk, wou hij niet spreken. “Die periode is te pijnlijk. Vanaf mijn zestiende heb ik de wereld rondgetrokken. Uiteindelijk vestigde ik me in Duitsland en heb ik in Amerika leren vliegen. Ik heb in Rusland ook een stage gevolgd om met militaire vliegtuigen te kunnen vliegen”, vertelde Jean-Claude Lacote.

Hij kwam ook terug op zijn passage in Zuid-Afrika. “Met mijn productiebedrijf heb ik daar een realityreeks gemaakt – Duty Calls – over het veldwerk van de lokale politie. Ik had goeie contacten met de Zuid-Afrikaanse politie, ondanks het internationaal aanhoudingsmandaat van Interpol tegen me. Met de opbrengst van de reeks kocht ik hen nieuwe uniformen”, klonk het. “De Belgische politie kreeg niets?”, vroeg voorzitter Meganck schalks. “Neen, maar ze hebben wel een paar mooie reizen kunnen maken door mij”, antwoordde Lacote gevat.

Geschaduwd

Over de feiten werd hij nog niet ondervraagd, over zijn aanhouding in het najaar van 2019 in Abidjan wel. “Ik wist dat ik geschaduwd werd door iemand van de Belgische politie. Ik wist dus ook dat ze me gevonden hadden. Toen ik aangehouden werd, heb ik me zonder handboeien laten meenemen naar de gevangenis. In overleg met Hilde (Van Acker, de medebeschuldigde) heb ik dan getekend voor akkoord voor mijn uitlevering. Ik had me nog kunnen verzetten, een jarenlange procedureslag kunnen leveren, maar ik heb dat niet gedaan”, klonk het.

In de gevangenis in Brugge praat hij met niemand, zegt Lacote. “Alleen met de mensen die in het cachot zitten, omdat ik aangesteld ben als fatik (een vertrouwensfunctie, LK.). Voor de rest praat ik met niemand en blijf ik in mijn cel. Ik bestudeerd er mijn dossier en praat alleen met mijn advocaten. Een celgenoot wil ik niet. Ik ben bang dat de politie hem zou aansporen om mijn vriend te worden en achteraf te vertellen dat ik de moord zou bekend hebben”, klonk het.

Pasta met ham en kaas

De man houdt er vreemde gewoontes op na. “Ik ben niet autistisch maar ik heb wel zulke trekken. Ik heb vijftien jaar elke dag pasta met ham en kaas gegeten. Nu is dat al zeventien jaar rijst met tonijn. Ik heb nood aan structuur en Hilde is de enige vrouw die me daarin ooit begrepen heeft en me hielp. Toen zij me in Ivoorkust zei dat ze niet meer van me hield, stortte mijn wereld in”, vertelde Lacote.

Ook Hilde Van Acker werd verhoord over haar levensloop. “Normale jeugd gehad, vroeg getrouwd”, vertelde de vrouw, met een zakdoek in de hand. Die haalde ze meermaals boven, vooral toen het over hun dochter ging. “Van Jean-Claude kreeg ik de aandacht die ik van mijn eerste echtgenoot niet kreeg. Hij nam me ook mee, weg uit België naar Londen. Mijn ouders hadden het niet voor hem, mijn moeder was een beetje racistisch. Dat ik in 1996 en 1999 ( voor de moord op Marcus Mitchell, LK ) in de cel belandde, deed er ook niet veel goeds aan. Mijn ouders konden niet leven met die druk, van de politie en de pers. Toen ik vrijkwam, ben ik terug naar Jean-Claude gegaan in Zuid-Afrika. En later naar Ivoorkust. Ik zag hem al lang niet meer graag, maar ik deed het voor mijn ouders en mijn dochter. Carolina. In 2007 is ze geboren. Ik probeerde al 18 jaar kinderen te krijgen, eindelijk was het gelukt. Het mooiste moment van mijn leven”, zei Van Acker snikkend.

Over haar rol in de vele oplichtingszaken van Jean-Claude Lacote bleef ze op de vlakte. “Ik was niet meer dan een loopjongen. Ik dacht dat Jean-Claude bezig was met zijn undercoverwerk voor de politie. Hij gaf me opdrachten, ik voerde uit. Vragen moest ik niet stellen, hij zou ze toch niet beantwoorden. Het was belangrijk dat ik niet te veel wist, zei hij altijd. Als hij belde, ging hij vaak naar een andere kamer. Ik ben inderdaad ooit veroordeeld voor fraude, maar ik heb nooit goed geweten waar hij allemaal mee bezig was”, zei ze.

Straks hervat de voorzitter het verhoor en zullen de beschuldigden ook vragen krijgen over de feiten waarvoor ze terecht staan, de moord op Marcus Mitchell.