Een 41-jarige Bruggelinge moet zich voor de Brugse strafrechtbank verantwoorden voor foltering, onmenselijke behandeling en schriftvervalsing ten aanzien van haar twee voormalige stiefzonen. Toen de jongens amper negen en elf jaar oud waren, zou V.V. brieven met doodsbedreigingen in hun handschrift naar hun moeder hebben gestuurd.
Ze zou ook vernielingen en zelfs brandstichtingen in hun schoenen hebben geschoven, om een wig te drijven tussen de jongens en hun moeder, met wie zij toen gehuwd was. “Door haar zaten we jarenlang onschuldig in een instelling”, zeggen de jongens. “We werden als criminelen aanzien.” Ook de ouders en de andere stiefmoeder zitten in de beklaagdenbank voor onmenselijke behandeling.
Doodsbedreigingen
“Het is volstrekt onbegrijpelijk dat iemand vier jaar lang twee kinderen psychologisch kan mishandelen”. De advocate van de slachtoffers haalde maandagvoormiddag zwaar uit naar de vrouw die vijf jaar lang hun stiefmoeder was. V.V. begon in 2009 een relatie met Bruggelinge W.M. (48), die twee zonen had uit haar vorige relatie. In 2010 stapten de dames in het huwelijksbootje en kregen ze uiteindelijk ook samen een dochtertje. “Op dat moment begonnen de problemen”, pleitte meester Emma Teerlinck. “Hun moeder begon overal papierpropjes met verwensingen te vinden. Na verloop van tijd kwamen ook brieven toe met gruwelijke doodsbedreigingen aan het adres van de moeder, haar nieuwe partner en hun dochtertje. De auto werd bekrast en er werd zelfs meermaals brand gesticht.”
“De oudste zoon werd zelfs met kleren en al onder een ijskoude douche gezet en moest daarna in dezelfde kledij rondlopen” – meester Teerlinck
Omdat de brieven in het kinderlijk handschrift van de jongens waren opgesteld, werden ze meteen verdacht. “Mijn cliënten hebben altijd ontkend dat ze ook maar iets met de feiten te maken hadden, maar werden niet geloofd”, stelde meester Teerlinck. Ook hun eigen vader D.V. (45) geloofde hen niet en sloeg hen opdat ze zouden bekennen wat ze deden. Hij en zijn nieuwe partner P.V. (50) sloten hen soms dagenlang op in hun kamer en plaatsten zelfs een alarm om te verhinderen dat ze zouden ontsnappen en feiten plegen. “De oudste zoon werd zelfs met kleren en al onder een ijskoude douche gezet en moest daarna in dezelfde kledij rondlopen.”
Kapot geschenk
De jongens bleven hun onschuld uitschreeuwen en belandden uiteindelijk in jeugdinstellingen en psychiatrische ziekenhuizen. Maar er bleven doodsbedreigingen arriveren bij de moeder. Bij een exemplaar van 15 juni 2012 – de jongens verbleven toen in een psychiatrisch ziekenhuis – stak zelfs een uit elkaar getrokken Playmobil-poppetje. Eind 2013 kreeg de zaak een plotse wending wanneer moeder W.M. met kerst een fototoestel cadeau wou doen aan een van haar zonen. V.V. had het geschenkje ingepakt en toen een begeleider in de instelling het pakje opendeed, bleek de lens vernield en het wenskaartje van de moeder omgewisseld door een blanco exemplaar. Toen W.M. dit vernam, verbrak ze haar relatie met V.V. onmiddellijk.
“De zonen moesten koste wat het kost het huis uit om plaats te ruimen voor het dochtertje” – meester Teerlinck
V.V. raakte in nog nauwere schoentjes toen haar DNA op het Playmobil-poppetje werd aangetroffen. Eind 2020 kwam een schriftdeskundige uiteindelijk tot de conclusie dat ze ook de dreigbrieven had geschreven. “Ze had het geschrift van de zonen op vernuftige wijze nagebootst”, stelde meester Teerlinck. “De zonen moesten koste wat het kost het huis uit om plaats te ruimen voor het dochtertje. Door haar manipulaties werden mijn cliënten emotioneel verworpen door hun ouders en voor jaren in een instelling gedumpt. Enkel hun grootvader is altijd in hun onschuld blijven geloven.”
“Jeugd afgepakt”
V.V. blijft tot op vandaag ontkennen dat ze de jongens erin heeft geluisd. “Het dossier bevat geen enkel concreet bewijs en bij twijfel moet ze worden vrijgesproken”, stelde haar advocate. “Een eerste schriftonderzoek in 2018 pleitte haar zelfs vrij.” De andere beklaagden, allen Bruggelingen, wezen op de dubieuze rol van V.V. De ouders drukten wel hun spijt uit. “Wij schamen ons dat we onze zonen al die jaren niet hebben geloofd”, stelden ze. “Die jongens zijn hun jeugd afgepakt. Maar alles wat we deden was om hen te helpen.”
“We zaten jaren onschuldig in een instelling en werden als criminelen aanzien” – Joran
Sinds ze in 2014 stapsgewijs de instelling mochten verlaten, is de band tussen Bavo (20) en Joran (23) sterker dan ooit. Ze vragen geen zware straffen, maar willen erkenning. “Ik wil niet langer moeten vechten om geloofd te worden”, zucht Joran. “Deze zaak houdt mij al de helft van mijn leven bezig en ik ben compleet op. We zaten jaren onschuldig in een instelling en werden als criminelen aanzien. Ik ben er wel fier op dat ik nooit op het criminele pad terecht ben gekomen. Ik heb nu een diploma en een mooie job, maar heb eerlijk gezegd schrik om aan kinderen te beginnen. Voor excuses is het veel te laat. Zij waren het monster waar ik al die jaren voor versleten ben.”
Op 10 oktober wordt het proces verdergezet. (AFr)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
