Op het assisenproces tegen Bennet Demeulenaere, die beschuldigd wordt van doodslag op zijn babydochtertje Romy, heeft aanklager Serge Malefason zijn rekwisitoor gehouden. Volgens hem is het zonneklaar dat de beklaagde schuldig is aan doodslag. “Hij wou ze dood omdat ze hem stoorde in zijn spelletje”, klonk het.
De ervaren aanklager begon zijn uiteenzetting door een beeld te schetsen van de omgeving waarin beschuldigde Bennet Demeulenaere opgroeide. “U bent hier in dit proces meegenomen naar de Dwarsstraat in Adinkerke, nummer negen: het ouderlijk huis van Bennet Demeulenaere dat hij net verlaten had om samen te wonen met Shana. Alhoewel: Bennet heeft zijn kleine koninkrijkje nooit verlaten. Hij was er duidelijk de kroonprins die altijd zijn zin kreeg. ‘Mijn kind, schoon kind’, zeggen ze. Moederliefde siert een moeder, maar bij haar heeft het zo’n grote proporties aangenomen dat ze niet meer wil of kan zien tot wat haar zoon verworden is.”
“Ze is blind voor iedere realiteit geworden. Roddelen, liegen, bedriegen, mensen onder druk zetten: alles om ‘Bennetje’ te beschermen. Tijdens een verhoor zegt ze letterlijk dat ze in de onschuld van haar zoon blijft geloven, wat er ook gebeurd is. Maar de verdediging heeft al aangekondigd dat ze geen vrijspraak zal pleiten! Weet u wie onschuldig was? De kleine Romy. Blakend van gezondheid, vier kilo achthonderd gram vol pril leven”, klonk het.
Moeder kreeg slagen
Daarop ging de procureur verder door over de persoonlijkheid van de beschuldigde. “Als Bennet zijn zin niet kreeg, dan vloog de huisraad in het rond, werden deuren beschadigd, kwamen er deuken in de frigo of in de auto. Maar het ging verder: er zijn aanwijzingen dat zijn eigen moeder ook slagen kreeg van hem. Zijn ex-werkgever Danny Huyghebaert heeft gezien dat hij zijn moeder en stiefvader aanviel op een nieuwjaarsfeestje.”
“Hij wijdt zijn agressieprobleem aan een acuut tekort aan drank en drugs. Als hij niet kan gebruiken, ontploft hij. Zijn moeder, die zelf voor hem om drugs reed, zei zelf dat hij kalmer was met drugs. Hij is een licht ontvlambare agressieveling die zijn frustraties richt op de personen rond hem, liefst de zwakte. Hij is uitgegroeid van een verwend nest tot een tiran. Als hij iets wil, dan moet het. Nu. Het is die onmiddellijke bevredigingsdrang die het leven gekost heeft aan Romy”, aldus de procureur.
Hij richtte zich rechtstreeks tot de beschuldigde. “Je hebt hier de kans gekregen om iets te zeggen tegen de moeder van wie je het kind op gruwelijke wijze het leven ontnomen hebt. Je hebt het niet gedaan, je had er de ballen niet voor. Doe het misschien in uw laatste woord en sta eens stil bij de vraag hoe het in hemelsnaam komt dat Romy, toen ze zogezegd uit de zetel gleed, niet gehuild heeft? Baby’s huilen, het is het enige wat ze kunnen. Je moet me eens uitleggen hoe het komt dat jij – zogezegd in blinde paniek – terwijl de hulpdiensten bezig zijn met Romy besluit om eerst je pintje op te drinken? Is het niet zo dat je opgejut door je drakenspelletje en met een bonkend hoofd door een kater voor de zoveelste keer ontvlamd bent? Is het niet zo dat je geïrriteerd was door een mekkerende Romy die je afleidde van je spelletjes en filmpjes?”, vroeg hij. Een antwoord kwam er niet.
Met drie dingen bezig
De procureur ging verder. “We weten dat hij tot 16.17 uur met zijn draken aan het spelen was op zijn gsm, dat hij naar ‘Ghost Adventure’ op je laptop aan het kijken was en dat je een pintje aan het drinken was. Je was dus met drie dingen tegelijk bezig toen Romy begon te ‘mekkeren’, zoals je zelf zegde. Twee keer steekt hij haar fopspeen terug in haar mond, de derde keer neemt hij haar vast en legt hij haar van de tweezit in de driezit. Waarom? Hij gaat een pamper halen in de keuken, boven om doekjes en naar de kast om fysiologisch water. Drie keer laat hij de blakend gezonde Romy achter.”
“Dan spoelt hij het neusje en zou Romy zich verslikt hebben. Daar beginnen de leugens. De volgende leugen is de val uit de zetel. Elk kind zou beginnen huilen, Romy niet. Romy’s oogjes zouden dan weggedraaid hebben waarop hij haar zes keer hard schudt. Geen reactie. Hij zou ze dan omgedraaid hebben en nog vier keer geschud hebben. Weer geen reactie. Dan zou hij ze naar de wasbak gebracht hebben, waarop ze zich ontlastte en hij haar onder de kraan hield. Ook daar werd Romy nog drie keer geschud. En daar laat hij Romy achter, op de keukentafel. Of in de zetel, want dat weet hij niet meer. Dat is het spreekwoordelijke zwarte gat”, aldus de procureur.
De procureur verwees naar de verklaring van Gianni Sanson, de neef van de beschuldigde die net op dat moment de woning binnenkwam. “Die neef heeft geen blinde paniek gezien. Hij heeft ook geen Romy gezien. Hij heeft wel een afwezige Bennet gezien. Natuurlijk: die was zijn verdedigingsstrategie aan het voorbereiden en voelde zich gestoord door het bezoek van zijn neef. Eerst kwam de versie van het fysiologisch water, dan hebben de honden erop gesprongen. Ze was zeker niet gevallen, zei hij aan de telefoon tegen de hulpdiensten. Later moet hij dat aanpassen, omdat hij beseft dat zijn uitleg niet kan kloppen.”
“Dan is ze plots wel gevallen. En later, na de voorzet van de dokter, was ze ook geschud. Had hij van in het begin eerlijk geweest, dan had Romy misschien nog een kans gehad. Bennet heeft haar die kans niet willen geven, ze moest dood. Je hebt je in je eindverhoor versproken, meneer Demeulenaere. Daar zeg je dat je dacht dat je het zelf kon oplossen omdat je de toestand van Romy niet zo erg inschatte. Maar als het niet zo erg was, waarom moest je ze dan schudden?”, vroeg hij.
Uit frustratie
De procureur sloot af. “Bennet Demeulenaere heeft Romy Demeulenaere uit frustratie en irritatie gedood, met een pijnlijke doodsstrijd van zeventig uren tot gevolg. Voor mij is hij schuldig aan doodslag. Dat is moeilijk te bewijzen als iemand zegt dat hij het niet zo gewild heeft. Ik heb er al veel gekend die dat zeggen maar het zijn gratuite pogingen om een mildere straf te krijgen. Het oogmerk om te doden is aanwezig als een dader weet dat zijn daden mogelijk tot de dood kunnen leiden. Dat is hier het geval. Hij heeft Romy niet één keer maar zoveel keren geschud. Ze zat hem in de weg, ze moest zwijgen, hij was met zijn spellekes en zijn filmpjes bezig. Tot aan de hersenscan heeft hij gezwegen over wat er gebeurd was. Hij wist dat hij aan het doden was en hij wou dat ook”, klonk het.
Na de middagpauze komt advocaat Kris Vincke aan het woord voor de verdediging.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier