Het café D’Hespe (Swingt) is tot ver buiten de stadsgrenzen bekend en mag zich vanaf dit weekend een kwieke eeuweling noemen. Exact 100 jaar geleden kreeg het pand op de hoek van de Hoogstraat en Sint-Jansstraat zijn huidige naam en in al die tijd stonden ettelijke ‘barmoeders en – vaders’ er achter de toog. De huidige waard, Sam Timmermans, bouwt dit weekend een stevig eeuwfeestje.
Annie Dingemans (77) en Sam Timmermans (25) zitten broederlijk naast elkaar aan de toog van D’Hespe wanneer we het café binnenwandelen. “Het was meer dan twintig jaar geleden dat ik de binnenkant van D’Hespe nog eens heb mogen bewonderen”, glimlacht Annie. “Bijna álles is veranderd. De toog staat op een andere plaats, ander meubilair… Alleen de vloer is nog hetzelfde. Ik had ook nog een zaaltje boven.”
“Daar is nu mijn appartement”, zegt Sam.
Annie stond er achter de toog van 1966 tot 1975. Nu woont ze in de Gross Geraustraat en geniet ze van een welverdiende oude dag. “De periode in D’Hespe was een van de mooiste van mijn leven”, blikt de kwieke dame terug, die van Antwerpen afkomstig is, maar door de liefde in West-Vlaanderen belandde. “Mijn eerste man, Raoul Callewaert, was een Oostrozebekenaar. In 1957 zijn we naar Tielt getrokken om er in de Kortrijkstraat Café Bacchus open te houden. En in 1966 zijn we naar D’Hespe verhuisd. Die negen jaar waren allesbepalend in mijn leven. Raoul stierf hier in 1971 aan een hartinfarct en plots stond ik er helemaal alleen voor. Ik moest een café runnen, mijn dochter opvoeden en we waren aan het bouwen. Hoe ik me door die moeilijke periode geworsteld heb ? Door héél veel te werken.”
Annie beleefde ook veel vreugde in D’Hespe. “Ik leerde hier mijn huidige man kennen, Manfred Derksen.” In 1975 nam ze afscheid van D’Hespe en werkte ze nog 13 jaar in El Parador.
Jukebox
Sinds 1 april 2008 is Sam Timmermans het vertrouwde gezicht achter de bar. “D’Hespe is hét monument van de Tieltse horeca”, stelt hij. “Die goede naam heeft het natuurlijk te danken aan de mensen die hier voor mij aan de slag waren.” Annie knikt : “Maar het blijft de huidige cafébaas die zijn klandizie moet opbouwen. Ik vind het alvast een prachtig dat Sam de honderdste verjaardag viert. Alleen jammer dat ik er zelf niet kan bij zijn. Ze moeten maar eentje op mijn gezondheid drinken”, knipoogt ze.
34 jaar nadat Annie D’Hespe verliet, is er heel veel veranderd, zegt ze. “Ik herken mijn café niet meer. Maar dat is normaal, de herberg is geëvolueerd. In mijn tijd gingen de jongeren uit tot elf, twaalf uur. Nu vertrekken ze pas dan ! En ik zou al helemáál niet kunnen functioneren wanneer de muziek loeihard staat. Ik had een jukebox, en die ging luid genoeg.”
“Dat is voor mij geen probleem”, pikt Sam in. “Maar ik let er altijd op dat we de buurtbewoners niet met geluidsoverlast veroorzaken. We hebben haast nooit problemen.”
Psychiater
En mist ze haar leven als cafébazin niet ? “Tijdens grote evenementen zoals de Europafeesten dwalen mijn gedachten wel eens af naar de zjamoelinge in D’Hespe”, mijmert ze. “Ik was – en ben nog steeds – graag onder de mensen. Indertijd had ik trouwens geen achternaam. Ik was Annie van D’Hespe. Niemand kende Annie Dingemans.”
“Dat ‘probleem’ heb ik nog niet”, vertelt Sam. “Al associëren veel mensen mijn gezicht onmiddellijk met het café. Ik denk dat Annie en ik dezelfde passie delen : voor het caféschap moet je in de wieg gelegd zijn. Soms voel ik me een beetje psychiater.”
“Een goeie cafébaas is de beste biechtvader. Maar dan moet die wel het biechtgeheim respecteren. Horen, zien en zwijgen, dat is de gouden stelregel in de horeca. Mochten de muren van D’Hespe kunnen praten, ze zouden heel wat straffe stoten kunnen vertellen.”
Uitgebreide versie in Krant van West-Vlaanderen (editie De Weekbode Tielt) van 29 mei 2009.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier