Burgemeester Jan Seynhaeve wil omzichtig te werk gaan na gezinsdrama

Het zijn zo al geen vrolijke tijden, maar de klap die de Wevelgemse deelgemeente Gullegem vrijdag kreeg te verwerken met het gezinsdrama waarbij een vrouw haar zeventienjarige dochter doodde en daarna zelfmoord pleegde, bleef dit weekend natuurlijk nazinderen in de hele gemeente. En dat zal nog wel even blijven duren. Burgemeester Jan Seynhaeve wil vooral heel omzichtig omspringen met de hele situatie. Hij benadrukt dat hij en de diensten van de gemeente er zijn wanneer nodig, maar een rouwregister komt er hoogstwaarschijnlijk niet.

“Het zijn natuurlijk zulke ongewone omstandigheden, waarvoor je ook geen draaiboek hebt,” zegt burgemeester Seynhaeve. “Bij een zelfdoding is het al moeilijk, omdat je dan ook al met vragen te maken hebt als: Hoe komt het? Hoe is dat mogelijk? Maar een doding en zelfdoding, dan nog binnen de ouder-kindrelatie, dat hebben we hier bij mijn weten nog nooit meegemaakt. Dat is iets waar je moeilijk met je verstand bij kunt. Ik denk dat het ook weinig met ratio te maken heeft. Maar de vraag wat er precies gebeurd is, is er een voor de mensen die er dichterbij staan en voor zij die de zaak moeten onderzoeken. Ik ken de getroffen familie niet persoonlijk, maar natuurlijk ken je altijd wel iemand die hen wel kent. Dus in die zin heb ik mijn voelsprieten wat uitgestoken. Ik heb een direct familielid dat ik wat beter ken een berichtje gestuurd dat de betrokkenen uiteraard op mij en onze diensten een beroep kunnen doen. Uiteraard proberen we ook een beetje te polsen naar het netwerk of de familie. Daar hebben we vernomen dat de zoon en de dochter van het gezin lid zijn van de plusdertien, de jeugdvereniging in Gullegem. Via de schepen van jeugd en Team Jeugd, de jeugddienst, hebben we aan die vereniging meteen meegegeven dat wij vanuit de gemeente bereid zijn om die jongeren waar nodig te ondersteunen.”

Litteken

“Het is logisch dat er binnen de gemeente veel over gesproken wordt. Je ziet het ook op Facebook. Zonder dit drama was het al een moeilijke periode met de winter in aantocht en die coronatoestanden vooral. Er hangt ook hier een soort somberheid. En dit is een exponentiële vorm ervan. Wat er daar allemaal gespeeld heeft en wat niet, daar hebben we het raden naar. Maar het is nu al zeker dat dit een litteken is dat voor die familie, voor de mensen uit hun omgeving, voor vrienden en leeftijdsgenoten levenslang zal meegedragen worden.”

De burgemeester zelf wacht liever af om ter plekke te gaan. “De eerste opvang gebeurt altijd door de politie, waar we een aantal sociaal werkers hebben. Dat noemen we de sociale politie. Natuurlijk, in zo’n extreem geval is het eerst en vooral het parket dat de feiten registreert. Ik weet zelf niet goed hoe de zoon op de hoogte gebracht is. Daar heb ik van de politie nog geen verder nieuws van vernomen. Maar uiteraard, de politie was er heel snel bij, van bij de alarmering, en zij geven mij regelmatig een stand van zaken. Ik pols dan ook iedere keer of er iets verwacht wordt van mij of de gemeente. Als er bijvoorbeeld een brand is, wordt er gevraagd of we ergens een huis beschikbaar hebben. Maar in dit geval waren er niet meteen vragen. Behalve, heel praktisch, hebben de gemeentediensten de buurt afgezet. Ik ben zelf nog niet ter plekke geweest, omdat ik me niet kan inbeelden dat de familie nu op mijn komst zit te wachten. Het is niet dat je geen betrokkenheid toont. Het is eerder mijn stijl om me te laten informeren door de politie. Maar als blijkt dat ik ook maar iets kan betekenen, dan zal ik niet aarzelen om langs te gaan. Het is een beetje inschatten wat het best is. Je wil vooral menselijk zijn.”

Geen rouwregister

Een rouwregister komt er niet meteen. Maar de gemeente wil wel een boodschap uitsturen naar de bevolking. “We hebben in de loop van de jaren dat ik burgemeester ben al een paar keer de vraag gekregen of we een rouwregister wilden openen en dat hebben we tot op heden nog nooit gedaan. Wanneer doe je het wel en wanneer niet? We hebben een paar honderd overlijdens per jaar en soms verongelukt er een kind of sterven mensen in vreemde of dramatische omstandigheden. Als je het dan wel doet en een andere keer niet, waar trek je dan de grens? Daarom hebben we het tot nu toe, bij mijn weten, nog in geen enkele situatie gedaan. Maar als nu uit schools verband of uit welke omgeving dan ook de vraag om hulp komt, dan kunnen we natuurlijk altijd wel wat doen. Morgen en overmorgen zitten we samen met het schepencollege en andere instanties en we gaan zeker kijken hoe we op de beste manier een boodschap naar buiten kunnen brengen. Toevallig ligt het nieuwste nummer van de infokrant die maandelijks in alle Wevelgemse bussen wordt bedeeld net bij de drukker, maar los van deze tragische gebeurtenis ziet daar al een boodschap in van ‘zorg voor mekaar’ en wordt het mentale welzijn benadrukt. Maar we gaan zeker nog kijken om nog een boodschap de wereld in te sturen via digitale kanalen.”