Elke week duiken we in de bibliotheek om er een boek van een auteur met West-Vlaamse links van onder het stof of van op het schap te halen. Van de week ligt er nog geen stof op het boek: het is nagelnieuw. De Kinderen van Calais, de debuutroman van Lara Taveirne uit Brugge.
Met boeken is het soms zoals met mensen: van bij de eerste woorden weet je of het gaat klikken of niet. Met het debuut van Lara Taveirne klikte het meteen. Al van bij het eerste hoofdstuk, van de bij de eerste zinnen was het ons duidelijk: dit boek neemt ons volledig met zich mee. Daar is meer dan één reden voor. U krijgt ze straks. Eerst de aanzet van het verhaal.
Dat is een krantenartikel. Uit 1976. Over twee tienermeisjes, vriendinnen, die zich nabij Calais van de kliffen van Cap Blanc Nez hebben gestort. Boven op de kliffen werden de boekentassen van beide meisjes teruggevonden. Aan de voet van de klif werd het levenloze lichaam van één meisje gevonden. Het andere meisje – Lilith – blijft spoorloos.
Wat is er gebeurd met Lilith? Daar gaat het verhaal van Lara Taveirne over en ze verlaat meteen de feitelijke geschiedenis en maakt er haar eigen verhaal van. Een ongemeen boeiend verhaal dat meer dan over dood over leven gaat en vooral over liefde. Alle soorten liefde: over de vriendschap tussen de tienermeisjes, over jeugdliefde, over moeder-dochter-liefde, over man-vrouw-liefde, over vrouw-vrouw-liefde…
Sterke beelden
Lara Taveirne weet wat vertellen is en ze doet dat in een geheel eigen, aantrekkelijke, frisse stijl. En hoewel het hier om een debuutroman van een vrij jonge auteur gaat, verraadt het boek een bijzonder mature schrijfster, die er geregeld voor zorgt dat we naar het potlood grijpen om zinnen aan te strepen in de hoop dat we ze weten te onthouden.
De auteur schreef ook al toneelwerken en regisseert theater. Dat hoef je niet te weten om het boek te lezen, maar mischien verklaart het wel het talent van Lara Taveirne om heel filmisch te schrijven. Dat levert prachtige beelden op.
Over de mensen die naar het bevrijdingsfeest na de oorlog gingen schrijft ze bijvoorbeeld: “Ze liepen als mensen in oude films, met versnelde benen…”
Als ze het over de oorlogsbunkers heeft, gaat het over “gesneuvelde bunkers met verroeste betonijzers die als gebroken ribben uit hun rom staken…”
Over het handdoekje dat de moeder van Lilith altijd bij zich had op het strand: “Altijd datzelfde handdoekje waarvan de randjes rafelden. Rafeltjes zijn eigen aan oorlogsmensen. Wij zien rafeltjes in het licht van wat beter kan, namelijk een onberispelijk handdoek zonder rafeltjes. Mensen die de oorlog hebben meegemaakt, zien rafeltjes in het licht van wat erger kan…”
In het interview met Krant van West-Vlaanderen van vrijdag 13 juni vertelt Lara Taveirne dat ze een tweede boek aan het schrijven is. Onderwerp is ook in dat op til zijnde boek de liefde. Dat is niet toevallig: de auteur sloot haar licentie Germaanse af met een thesis over liefdesverdriet. Ze vond het toen niet kunnen dat ze voor het succesvol afsluiten van de studie Germaanse geen boek moesten schrijven. Ze deed het toch en hopelijk is ze daarmee voor lange tijd ‘schrijfster’.
We hebben met heel veel graagte ‘Kinderen van Calais’ gelezen. Het verhaal zindert na en laat eigenlijk weinig twijfel over het volgende boek. Al moeten we daar nog een jaar op wachten. Dat doen we, bij deze, hoopvol en met plezier. Voor wie ‘De Kinderen van Calais’ nog niet las: aarzel niet, lees en onderga het verhaal!
(JG)
De Kinderen van Calais is verschenen bij uitgeverij Manteau en is vlot te krijgen in alle boekhandels.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier