Voor de coronacrisis hadden we een interessant gesprek met Stef Bos bij de VRT in Brussel. Stef is een boeiend man, een aangenaam persoon om ermee te praten.
Het nieuwe album van Stef Bos heet ‘Tijd om te gaan leven’. In deze coronatijden is dat wel een titel waar je nu meer bij stil staat, alhoewel Stef zijn album samenstelde in de periode dat er over corona nog geen sprake was. De cd laat zich beluisteren als een film en bevat drie pianostukken, die als een soundtrack klinken en acht nieuwe songs geschreven op de drempel van een nieuw decennium. Het is precies het optimistische manifest van iemand die een weg heeft afgelegd. Vorig jaar schreef Stef een enorme verzameling songs en zocht een kader om een deel daarvan het licht te laten zien. Dat is dus ‘TIJD om te gaan leven’ geworden, geschreven, opgenomen en gemixt in België, Zuid-Afrika en Nederland of de landen waar hij thuis is. We sloegen met Stef een babbel – net voor de coronatijden – bij de VRT in Brussel.
Wat deed je allemaal in de voorbije twee jaar, naast een nieuwe cd opnemen ?
Stef : “Vorig jaar speelde ik één jaar alleen. Ik zocht ook een soort van laboratorium op om nieuwe nummers te schrijven. Die voorstelling heette Ruimte. Er kwam ook een boek uit dat Ruimte heette, gemaakt samen met een fotograaf. Ik vind het fijn om dat regelmatig eens te doen. Om de 10 jaar speel ik even helemaal alleen. Ik ga dat de komende jaren iedere zes weken doen. Het voelt net aan alsof je naar Santiago Del Compostela fietst. Eventjes alleen op pad en niet met tien man onderweg zijn. Tijdens die shows haal ik ook dingen terug op, zoals mijn nummer Papa. Ik kies ook zalen uit waar er niet meer dan 500 mensen kunnen zitten. We speelden al in Ardooie, Vichte, … Op die manier kwam ik op plekken, waar ik nooit kwam met mijn band. Ik hou daarvan. In Vlaanderen en Nederland kom je op die manier een beetje in de prevoeling met de cultuur. Steden zijn prachtig, maar ik ben in een dorp geboren en ik hou er ook van.”
Hoelang geleden ontstond het idee om een nieuw album te maken ?
Chris : “Vorig jaar in juli. Toen was ik klaar met het eerste deel van de tour en toen ben ik thuis gaan zitten. ‘s Morgens bracht ik de kinderen naar school, daarna zat ik drie uur achter mijn piano. Ik had al heel veel ideeën voor teksten. Ik had 60 songs geschreven, maar 20 songs gooide ik onmiddellijk in de vuilnisbak. De meerderheid van de liedjes gaan over dat je op de drempel staat van een nieuw begin van iets. Een soort volgende cyclus in je leven. Ik ben kort erna met de band de studio ingedoken. Toen ontstond TIJD om te leven. Ik koos zelf de tien liedjes eruit.”
‘TIJD om te gaan leven’ zegt inderdaad genoeg. Twee jaar geleden haalde je ook al aan dat je medisch niet okee was. Je bent een bezige bij. Ga je het gaspedaal minder indrukken ?
Stef : “Inderdaad, in de toekomst ga ik wat minder spelen. Dit is de laatste grote tournee die ik zal doen tot en met juli en dan wil ik korter gaan spelen en meer verschillende dingen gaan doen. Misschien is het dat ook een beetje met het ouder worden. Jij en ik naderen de 60. Dan denk je : wat wil ik nog doen? Ik heb nog heel veel plannen. Er zitten nog enkele cd’s in mijn hoofd, waarvan al een paar nummers ervoor op papier staan. Breng ik om de twee jaar een cd uit, dan gaat het naar mijn gevoel te traag. Speel ik korter – twee maanden maximum – dan heb ik veel meer tijd. Ik ga ook meer televisiewerk doen in Nederland. Dit aanbod kan ik niet weigeren, omdat ik het al heel lang wil doen.”
Wil je met het tv-programma in Nederland de muziek terug in de kijker zetten ?
Stef : “Ik trek de wereld in en voer gesprekken met bijvoorbeeld iemand die een hersenbloeding had. Na dit gesprek zet ik mezelf aan het werk door een nummer te schrijven over die hersenbloeding. De manier hoe ik liedjes schrijf, is gebaseerd op de werkelijkheid.”
Bij het radioprogramma ‘De Madammen’ zei je dat uw liedjes te vinden zijn op je weg wanneer je mensen tegenkomt. Ik vind dat een prachtige uitspraak. Is dat écht zo ?
Stef : “Dat vind ik fijn om te horen. Die uitspraak kwam zomaar in mij op tijdens de babbel in De Madammen. Vroeger ging ik achter mijn bureau of achter de piano zitten om een liedje te schrijven. Nu haal ik inspiratie uit gesprekken. Het idee van de tournee dat we nu aan het doen zijn is ontstaan in een kledingwinkel in Kaapstad. Ik heb veel te weinig pakken thuis, ik heb er maar één. Voor de rest heb ik vooral kledingstukken van 35 jaar geleden. Mijn vrouw zei tegen mij : Ga een pak kopen ! Er kwam immers een voorstelling aan en ik moest tv-werk doen in Nederland. Ik ging binnen in een Italiaanse winkel in Kaapstad en die winkel heet Spaghetti Maffia. Het was een topverkoper. Ik wou enkel en alleen een maatpak kopen en weer vertrekken. Uiteindelijk was ik vijf uur in die winkel. Die gast begon te vertellen over hoe hij die pakken vanuit Italië naar Kaapstad haalde. Het kwam illegaal uit een fabriek in Napels. Dat kwam door twee personen. De ene had maar één oog, de andere maar een hand. In de plaats van zijn andere hand zat een haak. Precies Captain Hook. De eerste pakken die ik te zien kreeg was van die persoon met een haak. Hij vertelde alles over hoe hij aan die pakken kwam. Ik kon dat niet geloven. Ik zei tegen die gast het is precies een verhaal van Pirandello, een Italiaanse schrijver van 100 jaar geleden. Die gast ontplofte en het spel was begonnen. Dan hebben vier uur zitten praten over verhalen uit de Italiaanse literatuur. Het waren wel schone verhalen. Zijn naam is Giovanni. Ik zei tegen hem : Giovanni, you won’t believe this maar dit gaat de hele voorstelling worden. Het is dus een voorstelling met songs van de plaat geworden met nog een andere cd die ook nog is uitgekomen De Ridder Van Toledo. Dit album is al een jaar uit. Tenminste het was verkrijgbaar maar men kon het nog niet streamen. Vroeger ging ik dus drie weken in Bouillon of de Ardennen zitten en begon ik in het bos te lopen en te denken. Nu kom ik het gewoon tegen. Ik moet nu gewoon rondkijken en met mensen babbelen.”
Je vrouw zal waarschijnlijk ook geen zin meer hebben om met jou om een pak te gaan als het meer dan 5 uur duurt ?
Stef (lacht) : “Die wist niet wat er gebeurde, maar ze was er gerust in.”
‘Ons hoofd is een huis…’ zing je. Voor dit nummer schakelde je ook een rapper in. Waarom die keuze ? Stef Bos is toch stérk genoeg om een nieuwe krachtige song te schrijven, zonder hulp van derden ?
Stef : “Het was op aanvraag. Ik ben Ambassadeur voor de Stichting van de Hersenen in Nederland. Voor een tv-programma in Nederland komen er mensen vertellen over hun hersenen. Ik vind dat een fascinerend onderwerp. Eens per jaar is er een programma waarin ze geld inzamelen. Dat is een heel groot gala. Vorig jaar vroegen ze aan mij of ik met vijf muzikanten wilde samenwerken. Ik mocht alles kiezen, maakte ik een eigen nummer of coverde ik iets, het maakte niets uit. We hebben dan iets gedaan met een jongen die zelf een herseneninfarct heeft gehad. Toen belde ik Koen Jansens alias Diggy Dex. Ik had toen het idee dat ons hoofd een huis is waar er allemaal kamers in zijn.“
‘Hoe groter de afstand, hoe beter je zien kan..’ hoorde ik in één van je liedjes weerklinken. Jij kan van afstanden spreken, want je tijd verdeel je tussen Zuid-Afrika, België en Nederland. Wordt dat veelvuldig reizen niet te zwaar ?
Stef : “Goeie vraag ! Ik zit maandag terug op het vliegtuig. Ik vertrek voor een week naar Kaapstad, want mijn gezin zit daar nog. Om eerlijk te zijn, dat geraak je wel snel gewoon. Jullie komen vandaag vanuit West-Vlaanderen ook naar Brussel gereden en dat is ook een trip. Sommige mensen doen dat maar één keer in tien weken. De afstand tussen hier en Kaapstad wordt voor mij steeds kleiner. Het voordeel is… ik heb songs geschreven, die ideeën waren er al maar op een gegeven moment is het een ambachtelijk beroep wat ik doe en ook wat jij doet. Jij moet ook jouw interview uitwerken en dan kiezen. Dat doe ik meestal in Kaapstad. Hier heb ik dikwijls veel te doen. In Afrika is het iets rustiger. Ik kan er meer m’n werk van maken. Op deze manier is de afstand goed, want hier gaat het nu toch enkel en alleen maar over het coronavirus. Ik heb het af en toe nodig om afstand te nemen.”
Ben je meer een burger van Zuid-Afrika geworden ?
Stef : “Mijn hart ligt nog steeds hier. Als ik hier ben, kom ik wel thuis. Als ik daar ben, ja.. dat is ook mijn thuis. Vorig jaar was ik er één keer en mijn gezin was hier. Ik moest dan naar Kaapstad vliegen voor optredens. Dat voelde vreemd aan. Ik ga graag naar Kaapstad, maar als mijn gezin er niet is, dan ben ik wel op reis. Thuis is waar het hart is en dat is mijn familie.”
Hoe kwam het nummer ‘De klim’ tot stand ?
Stef : “Dirk Jan Roeleven had een boek De Nieuwe Fiets. Ik was gefascineerd door wielrennen als vanaf het moment dat ik een jongetje was. Ik wilde wel iets doen met zo’n bergrit. Ik had heel veel bladzijden tekst, maar het was allemaal te technisch. Ik vond het een flauwe optel som. Ik las opeens het boek en dat bracht het wielrennen naar boven. Hij had een fiets gekocht in Italië en hij ging er mee naar Nederland komen. Het was een harde weg en terwijl hij al z’n inspanningen doet, ziet hij zijn vader uit de mist. Hij is te vroeg overleden. Het jongensboek wordt opeens een boek waar een man zichzelf op een mooie manier tegenkomt. Toen wist ik wat ik moest doen met dit nummer.”
Je maakte ook een liedje over je dochter. Waarom ?
Stef : “Het is een song over haar geboorte. Dat liedje had ik al, maar ik twijfelde of ik er iets mee moest doen. Tot dat ik het live begon te zingen. Het lied gaat veel meer dan over de geboorte van een kind. Toen ik het live bracht, voelde ik de impact ervan in de zaal. En toen heb ik het met mijn dochter besproken. Wilde ze wel dat ik dit zong ?”
Is dat ook een song die snel op papier tot stand kwam ?
Stef : “Ja dat is zoals Papa. De nacht na haar geboorte zat ik aan de piano. Ze is ook naast de piano geboren in een bad. Ik moest dat bad opblazen. Ik had een functie. Terwijl mijn vrouw haar weeën probeerde te recupereren, speelde ik rustig melodietjes. Die tekst was de dag erna al klaar. Ik wou er niet direct iets mee doen. Nu wel !”
Zette je voor je andere twee kinderen ook een liedje op papier ?
Stef : ” M’n vrouw kwam onlangs met iets op de proppen : Je maakte een nummer voor Lorelei, maar voor de andere nog niet ? Hoe zit het ? Zo is de Ridder van Toledo ontstaan. Het eerste liedje dat ik er voor schreef is voor mijn zoon en dat is te danken aan mijn vrouw. We waren met z’n allen op reis in Toledo in Spanje. Ik sloeg hem daar toen tot ridder. Ik zei tegen hem dat hij moest vechten tegen draken. Toen begon hij z’n zusje te hakken, omdat hij dacht dat zijn zus een draak was. Die nacht schreef ik een nummer over hem en over mij, want ook ik ben nog steeds een jongetje. Ook nog een ridder, absoluut. Als dat er niet meer inzit, zijn we naar de kl…”
‘Mooier met de tijd’ gaat over ouder worden. Ben je bang om ouder te worden ? Om misschien af te takelen ?
Stef : “Wat ik het fijnst vind aan ouder worden tot nu toe is dat ik meer rust krijg. Ik zie mezelf in een groter geheel. Toen ik 20 was, was ik doodsbang voor de dood, omdat ik dacht dat ik nog van alles moest doen. Ik moet mezelf nog laten zien. Dat gevoel heb ik al van m’n 40ste levensjaar niet meer. Het lastige van ouder worden is het fysieke.” (PADI)
Door het coronavirus kan het veranderen, maar Stef trekt op tournee met ‘TIJD om te gaan leven’. West-Vlaamse data : 8 mei, schouwburg in Brugge – 22 mei, De Grote Post in Oostende – 23 mei, CC De Schakel in Waregem – 27 mei, Schouwburg in Kortrijk – 29 mei, CC Gildhof in Tielt. Al zijn data’s vind je terug op www.stefbos.nl.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier