Patricia Vanneste alias Sohnarr – afkomstig uit Kooigem – bracht haar debuutalbum ‘Coral Dusk’ uit. De gewezen violiste/toetseniste bij Balthazar wilde na veertien jaar een eigen weg inslaan. Patricia ging zich bezinnen in o.a. Scandinavië, Zweden, Noorwegen. Ze keerde terug met een pak nieuwe eigen nummers en ook met andere nieuwe ideeën, waaronder de uitbouw van de’De Sohnarr Sjel’. Benieuwd wat ze allemaal te vertellen had ? Zet je maar neer en lees, want we sloegen met haar een heel boeiende babbel.
Na het beklijvende ‘Melomania’ en het intense, boeiende instrumentale ‘The Mermaids of Bergsjøn’, toont de nieuwe single ‘Radar’ opnieuw een nieuwe laag voor het album ‘Coral Dusk’. Het lied was een van de eerste songs die
Patricia Vanneste alias Sohnarr schreef tijdens haar Scandinavische reizen. In tegenstelling tot de rest van het album zijn haar dagelijkse leven en identiteit die ze achter wilde laten nog steeds verstandig en aanwezig. Een meer direct en ego-gebonden aspect loopt door het hele nummer. Door de definitieve opnames van ‘Radar’ te starten, kon Patricia ook dat deel van zichzelf achterlaten, waardoor ze dieper kon gaan en ruimte creëerde voor het intuïtieve.
Heel wat mensen kennen je uiteraard met je verleden door de groep ‘Balthazar’. Je was lid van 2004 tot 2018. Het verlaten van de groep was waarschijnlijk een moeilijke knoop om door te hakken ? Was het de juiste keuze ?
Sohnarr : “Het was sowieso de juiste keuze. Het was geen impulsieve keuze, er was goed over nagedacht. Ik was daar al een paar jaar mee bezig of de band mij nog genoeg bracht op persoonlijk vlak. Tot ik besefte – na een jaartje pauze – dat ik geen enkele reden meer kon bedenken bij mezelf waarom ik er opnieuw mee zou verder doen. Ik heb dus de keuze gemaakt voor mij om een nieuw pad in te slaan. Ik was al veertien jaar bezig bij Balthazar. Er kwamen veel tv-shows en veel optredens bij kijken. Eerlijk, het begon door te wegen ten opzichte van het groeiproces als muzikant. De ervaringen, de nieuwe ervaringen. Het ‘nieuwe’ ! Ik had nood aan meer groei en minder repetitiviteit. Ik wilde iets anders kwijt en voelde dat dit niet binnen de groep Balthazar mogelijk zou zijn. Ik wilde iets dat volledig losstond en dat van mij was. Dat was de reden waarom ik de deur achter mij dicht trok.”
Je hebt reeds heel wat ervaring opgedaan, zoals bij Balthazar maar ook bij Driftwood, Cordette Quartet… Een solocarrière is toch wel een stap in het ongewisse. Had je schrik om die stap te zetten ?
Sohnarr : “Och, ik was inderdaad wel eens onzeker, vooral ook door de muziek. Ik steek mij ook niet weg achter een gemaakte identiteit. Het was de bedoeling om echt wel iets voor mezelf neer te zetten. Maar dat maakt het natuurlijk zodanig persoonlijk, dat het ook wel heel erg kwetsbaar is. Dat delen is natuurlijk wel best intens. Het is goed dat er wat tijd over gegaan is tussen de drang om muziek te maken, de tijd om muziek te maken, de tijd tussen het moment dat het gemaakt is en vandaag. We zijn nu al anderhalf jaar verder. Ik heb mezelf er wat kunnen op voorbereiden. Live zal het sowieso nog iets anders zijn, maar dat is ook niet meteen voor direct. Na Balthazar was er ook Oko Yono, een project met drie andere vrouwen uit de muziekindustrie. Verder was er ook nog Driftwood waarvoor ik regelmatig de zang mee heb opgenomen. Er is ook theater geweest. Al die projecten samen hebben mij wel een beetje voorbereid om met een eigen project te komen, waar er niemand anders aan trok, behalve mezelf. Want ja, ik heb het helemaal alleen gemaakt. Live zijn we wel met vijf, maar dat is toch een ander gegeven.”
De naam ‘Sohnarr’ is mysterieus en blijft hangen. Hoe spreek je het juist uit ? Wat is de betekenis van de naam ? Hoe ben je erop gekomen ?
Sohnarr : “Dat is een techniek om via geluidsgolven te communiceren, naar andere objecten, naar derden. Op dat vlak zou je kunnen zeggen dat het project van mij ‘Sohnarr’ een manier is om met muziek/geluid iets te communiceren naar anderen toe, die ik niet in woorden kan brengen. Het is mijn manier geweest om iets tastbaar te maken binnenin mezelf, waar ik geen woorden op kon plakken en op dat vlak is het dan muziek geworden. Dan vind ik het ook wel kloppen dat het de term ‘Sohnarr’ krijgt.”
Je ‘eerste’ album kreeg de titel ‘Coral Dusk’, het is een alternatief album. Het wekt bij mij een speciale sfeer op. Het neemt je mee in een soort verhaal, in een soort reis. Hoe is dit album tot stand gekomen ? Had je een duidelijk idee hoe het er zou uit zien en hoe het zou klinken ?
Sohnarr : “Neen, totaal niet ! Dat was ook de bedoeling. Ik had op die reis door Noorwegen en Zweden – waar ik alles heb opgenomen – maar een beperkt aantal zaken mee : mijn viool, mijn altviool, mijn computer, een micro en een midi-klavier. Met de huidige technologie heb je natuurlijk wel heel veel voor handen als je een midi-klavier hebt. Maar het was net voor mij de bedoeling om het traditionele achterwege te laten en echt muziek te kunnen maken vanuit het intuïtieve. Een beetje zoals dat je bij iemand een vraag stelt ‘als je een woord zegt, van zeg gewoon het eerste dat in u op komt en dat je eigenlijk het woord uitspreekt, nog voor dat je beseft of bewust ben van welk woord dat het is… Op dezelfde manier wou ik eigenlijk muziek maken. Ik voelde van dat ik zelf niet bewust wou zijn of zo weinig mogelijk van wat eruit mezelf zou komen. Dat kon enkel door mezelf af te zonderen van Jan en Alleman en door de natuur in te trekken. Op die manier kon ik een staat van ‘zijn’ bereiken. Dan creëer je plots zaken waarmee je dan jezelf kan verrassen. Die plek is voor mij niet zo makkelijk te bereiken dan als ik gewoon in het dagdagelijkse leven sta. De noodzaak was daarom heel groot om weg te gaan. Met uitzondering van ‘Radar’ die wel binnen een bepaalde structuur valt – wat trouwens ook het eerste nummer is dat ik maakte tijdens die reis – is structuur ook iets dat geen plaats heeft of amper plaats heeft. Het heeft natuurlijk wel een structuur maar geen voorspelbare. Omdat de structuur er niet eerst was, wat je soms wel hebt als je een song schrijft dan werk je naar een bepaald format en dat was helemaal niet mijn bedoeling. Integendeel, ik wou helemaal loskomen van formats en puur intuïtief werken.”
Er was meteen een nummer dat mij opviel bij het bekijken van de tracklist. Het nummer met de naam ‘Östmark’, het is een plaats in Zweden. Waarom die naam ? Refereert het naar een herinnering ?
Sohnarr : “Elk nummer refereert naar een herinnering en dat is wat ik ergens zo fijn vind aan de plaat voor mezelf, dat elk nummer bij mij zo verankerd is met een bepaalde plek en een bepaalde herinnering. Ik weet nog waar ik zat, ik weet nog wat mijn zicht was, ik weet meestal ook nog wat ik die dag heb gedaan, ervoor of erna. Östmark is inderdaad een heel voor de hand liggende titel, namelijk de plaats waar het gemaakt is geweest. Voor de andere nummers had ik het kunnen doortrekken, maar op zich zijn er soms nog andere zaken die tot inspiratie hebben gezorgd voor de titels. Het is dus inderdaad wel zo dat er echt een concrete setting is voor elk nummer. Dat maakt het voor mij gewoon een soort muzikaal dagboek. Dat heeft ook heel veel waarde, omdat het mij iedere keer terugbrengt naar die reis en naar die verschillende locaties.”
Het is intrigerend om te weten dat je eerst naar de Ardennen bent getrokken om te schrijven, om zo een betere concentratie te hebben. Je hebt ook een tocht door Zweden en Noorwegen gedaan. Het heeft ongetwijfeld een grote bijdrage aan je project gegeven. Ik heb je bio gelezen en daar spreek je over een magie die je voelde, kan je die magie verwoorden of beschrijven ?
Sohnarr : “Ik denk, het schrijven dat zal niet voldoende in de buurt komen maar de muziek zal het veel sneller kunnen overbrengen en dat is ook wat ik bedoel met hetgeen dat je niet onder woorden kan brengen, dat je er soms wel via een ander medium iets beter in slaagt. De natuur heeft een bepaalde kracht, zeker als je er alleen bent of zit en voor een zekere tijd, dan kan er echt wel soms iets heel ontroerend plaatsvinden. Je bent ergens alleen maar toch helemaal niet eenzaam, dat zijn niet echt dezelfde termen. Je kan heel harmonieus een deel uitmaken van een geheel, een groter geheel en voor mij is dat echt de kracht van natuur. Dat is ook de reden waarom ik vaak aan luisteraars zeg : als je kan, trek dan de natuur in als je naar de plaat luistert, omdat ik denk dat je daar nog iets dichter bij het aspect komt of bij die magie komt die ik heb proberen vastleggen. En dat is ook de reden waarom ik en mijn vriend de Sjel hebben ontworpen. Ik weet niet of je daar iets over hebt gelezen ?”
Ik wil het met je graag even hebben over je prachtige uitvinding ‘De Sohnarr Sjel’. Wat is het precies ? Er is vast en zeker ook een link met de magie uit Zweden, vermoed ik ?
Sohnarr : “Ja, de Sohnarr Sjel is inderdaad een muzikale kunstinstallatie, zo zou je het kunnen beschrijven, waar je in kan binnenstappen. De Sohnarr Sjel is drie vierkante meter groot en daarin kan je luisteren naar de plaat, terwijl dat je eigenlijk toeschouwer bent van je omgeving. Die staat in verschillende natuurdomeinen in Vlaanderen. Momenteel ligt het wat stil en zijn we afhankelijk omwille van de coronasituatie, maar dat komt zéker nog op andere plaatsen te staan waar de muziek het meest terecht komt. Namelijk in de natuur ! In een concertzaal ga je dat nooit benaderen, zeker ook de desolaatheid, het feit dat je alleen bent, heb je helemaal niet in een concertzaal. Ik denk dat de ideale concertzaal de natuur is. Je zou moeten op je eentje kunnen vertoeven in die natuur en dat is eigenlijk wat de Sjel aanbiedt. Het is nog veel meer. Het is architecturaal ook mee bedacht. Ik vond het belangrijk dat het uit een soort spiegelend glas bestond, zodanig dat het op zichzelf versmelt met haar omgeving en dat je eigenlijk als persoon ook – door binnen te stappen – in die versmelting stapt. Het laatste dat je ziet is je eigen reflectie en dat laat je ook achter, het staat dus ook symbool voor een soort van ‘verlies en zelfbewustzijn’. Dat je eigenlijk echt wel de versmelting instapt door in de natuur te vertoeven, in muziek op te gaan en dat je op dat moment eventjes gewoon alles kan vergeten dat met uw eigen identiteit te maken heeft. Omdat dat voor mij is een thema is dat echt wel heel herkenbaar is en volgens mij ook heel mooie ervaringen oplevert als je daar geraakt, in die staat van zijn.”
Er staan ook tracks op die wat meer instrumentaal zijn en die minimale strofes bevatten. Wie waren je grootste inspiratiebronnen tijdens het maken van de nummers ?
Sohnarr : “Ook daar is er opnieuw een inspiratiebron geweest en die zullen er sowieso geweest zijn omwille van de muziek, waar ik zelf graag naar luister maar daar zat er geen bewuste intentie in. Het is eerder van : ik speel nu eenmaal viool en wat toetsen. Ik had die middelen voor handen. Dat is een soort ding dat er is uitgekomen. Ik luister ook zelf heel graag naar muziek van Garth Stevenson, een Canadese contrabassist die ook steeds de natuur intrekt om zijn muziek te maken. Hij neemt het ook wel vaak in de buitenlucht op. Zeker de moeite om eens naar te luisteren.”
Laat we het even hebben over de single ‘Melomania’. Het is volgens mij een heel goed nummer om het album aan te kondigen. Het is ook een a typisch nummer, het duurt tien minuten. Hoe ben je tot de beslissing gekomen om juist dat nummer als eerste te releasen ?
Sohnarr : “Ik vond het heel moeilijk om er één nummer uit te pikken dat representatief zou zijn voor de plaat. Ze zijn immers allen heel verschillend. Waardoor ze ook misschien een verkeerd beeld zouden kunnen geven van het geheel en bij Melomania had ik misschien net iets van…??? Het is om heel veel verschillende redenen dat in dit nummer de elementen samen heeft, dat het misschien wel de plaat in zijn geheel wat kan representeren. Het is een representatief nummer omdat het inderdaad tien minuten duurt, maar ook omdat het in tegenstelling tot…?? hoe ik anders werk. Ik schreef voor dat nummer eerst de tekst en nam pas dan de zang op. Meestal zing ik gewoon iets en dat heeft voor de helft klank en de helft ‘echte’ woorden. Daarna plak ik er tekst op. Als ik eerst teksten heb, dan moet de melodie zich aanpassen aan de tekst en dat vind ik al een beperking op zich. Dat is eigenlijk de reden waarom ik liever omgekeerd werk. Maar Melomania is een uitzondering op dat vlak. Omdat ik eigenlijk met Melomania voor mezelf wilde experimenteren. Dat is ‘het’ experiment nummer van mijn reis. Toen ik terugkwam, was nog maar de eerste helft van het nummer af. Dat was een nummer van vijf minuten en dat was voor mij ook helemaal geen nummer waardig omwille van het feit dat ik er gewoon een beetje mee gespeeld had. Ook al het elektronische dat was eigenlijk een beetje een speeltuin-sessie geweest van mezelf om even te kijken wat ik allemaal kon doen met het programma. Het zit heel bizar in elkaar als je het project zou opendoen, dat is eigenlijk bijna lachwekkend (lacht), hoe het allemaal in elkaar zit. Ik was dus niet van plan om dat als volwaardig nummer uit te brengen en toen ik al aan mijn terugrit bezig was, ben ik op een bepaald moment beginnen slippen met de wagen. Dat was een afdaling van een kwartier lang, want het was beginnen sneeuwen. De afdaling besliste over leven of niet. Ik weet niet of je er al iets over hebt gelezen ? Maar ik kon me nergens even aan de kant zetten, want zodra ik op mijn rem stond, begon de auto eigenlijk nog meer te slippen. Dat was een kwartier lang adrenaline kick. Gelukkig was de sneeuw gesmolten nog voor ik het einde van de weg bereikte, anders had ik die laatste scherpe bocht nooit gehaald. Het was dus best wel een intense ervaring. Ik sprak toen in het eerstvolgende dorp wat mensen aan. Ik had toen al anderhalve maand met niemand gebabbeld. Dat was op zich al heel confronterend om dan plotseling te spreken en dan zeker met de nodige adrenaline nog in mijn lijf. In feite een vraag naar hulp : kan ik de bergpas omzeilen en is het veilig rijden of niet ? Daar ben ik nogal op heel botte reacties gestoten. Noren zijn best wel nors. Ik denk dat dat te maken heeft dat ze nogal gezinsgericht zijn en veel meer nog dan Vlamingen, meer op zichzelf zijn. Dat was natuurlijk een tweede intense ervaring op dat moment. Uiteindelijk heeft er mij iemand geholpen. Ik vond een andere weg. Ik bleef staan tot het stopte met sneeuwen. Daarna geraakte ik veilig op mijn volgende bestemming. ‘t Was al rond middernacht. Ik voelde echt dat ik nog iets kwijt wou. Een combinatie van die angst, die adrenaline, die kwaadheid, het gevoel dat je je aanstelt en de nodige hulp niet krijgt, zat er allemaal in. Ik heb dan mijn verblijf met een dag verlengd. Dat nummer bestaat uit twee hoofdstukken. Die vioolsolo heeft voor mij een heel andere emotie en dat zit in dat nummer. Eerst dacht ik van, ja dat maakt van dit nummer nu wel iets heel atypisch. En tegelijkertijd, ja, representeert het zoveel en ik denk dat dit de reden is geweest dat ik daarmee naar buiten ben gekomen. Misschien ook een beetje een statement.”
De videoclip van ‘Melomania’ is een pareltje. Het is bijna een kortfilm. Was je zelf nauw betrokken bij het maken van de videoclip. Ik las dat je ervan geniet om kunst, muziek en design samen te brengen. Is het voor jou dan een soort speeltuin waar je alles kan uitproberen of weet je heel goed wat je wil neerzetten ?
Sohnarr : “Ik zat enkele keren samen met Aïda Gabriëls. Ik ben ook bij de opnames geweest. Ik ben in heel het proces betrokken geweest van de clip. Waarover voor mij Sohnarr ging, wat dat de reis voorstelde. Ergens het wegvluchten van je eigen identiteit, om tot een diepere kern te komen. Ik vond het belangrijk dat dit in die clip voorkwam. Dat is ook de reden waarom er met spiegels wordt gewerkt en dat de danseres ook ergens geconfronteerd wordt met haar eigen weerspiegeling. .Eerst onderzoekt ze het en dan wil ze er eigenlijk van weg. De natuur was ook wel een belangrijk element in de clip. En de dans, want ik vind het boeiend om naar de overlappingen van verschillende kunstvormen te gaan kijken. Ik denk – zeker als je muziek maakt vanuit een bepaalde expressie – dat het achterliggende gevoel je sowieso terug vindt in verschillende kunstvormen. Dat is ook de reden waarom die link in mij me ook altijd geboeid hebben en dat ik nu ook bezig ben met illustratoren om voor de merchandise ook wat beelden aan te leveren die geïnspireerd zijn op de muziek. Die kruisbestuiving vind ik enorm boeiend. Kortom, ik wist wel waar ik naar toe wou met de clip, maar ik heb daar wel redelijk veel uit handen gegeven aan Aïda en de cameravrouw als het ging over de artistieke uitwerking.”
Je hebt sinds 11 mei een nieuwe single uit, namelijk ‘Radar. Een heel mooi nummer. Het is wat meer uptempo… Over wat gaat het nummer?
Sohnarr : “Dat was het eerste nummer dat ik geschreven heb tijdens mijn reis en daar zit nog iets meer van mij, een thematiek in, waar dat ik toch wel vaak mee betrokken ben of mee geconfronteerd ben geweest en dat is de ruimte, persoonlijke ruimte en hoe dat die toch ergens compromissen moet maken van zodra dat je tegenover iemand anders staat. Of dat nu een partner is, een vriendin of gewoon iemand anders. Dan zoek je naar een evenwicht tussen je persoonlijke ruimte die ergens wat ingeperkt wordt, maar krijg je er wel gezelschap voor in de plaats. Radar gaat een beetje over een situatie waarbij je voelt dat je eigen ruimte te erg wordt beperkt en dat je afvraagt of dat je ervoor moet gaan vechten voor die uit te breiden of dat je beter de keuze maakt om te vertrekken omdat het niet gezond is. Omdat wat je ervoor in de plaats krijgt niet opweegt tegenover de beperking van uw ruimte.”
Er is ook een videoclip en naast jezelf is er ook of zijn er ook paspoppen die een hoofdrol spelen. Vanwaar dat idee? Het is heel tof dat jezelf de artdirector van je clip bent…
Sohnarr : “Het was een idee om met iemand anders te werken voor de videoclip. Ik stak veel tijd in de eerste twee en dus ging ik iemand anders zoeken voor de clip van ‘Radar’. Maar het universum heeft er anders over beslist, want door omstandigheden kon dat helemaal niet doorgaan. Ik ben dus op zoek moeten gaan naar toch weer een eigen oplossing. Tijdens een gesprek met mijn vriend kwamen we tot het besluit wat er al dan niet mogelijk was. Ik had ook helemaal geen zin om gewoon een huiskamer live-opname te maken. Ik wou iets uniek maken. Door te brainstormen zijn we dan snel op het idee van paspoppen gekomen. Vandaag in de huidige situatie zijn er bepaalde mensen die helemaal alleen zitten, andere mensen hebben dan net te weinig ruimte omdat ze op elkaar zitten. Ook dat contrast vond ik heel interessant. In de clip komt het er eindelijk op neer dat de persoon zelf op zoek gaat naar de ideale oplossing om het gezelschap op te vangen, zonder aan persoonlijke ruimte in te boeten. Een paspop lijkt de ideale oplossing. Er is plots wel iemand die mee met jou ontbijt, er is wel iemand die mee met jou naar tv kan kijken, maar het wordt nogal snel duidelijk dat dat eigenlijk niet de ideale oplossing is. Er is niets van interactie en bovendien nemen ze soms toch nog altijd meer ruimte in dan dat je zou willen. Kortom, de puzzelstukken vielen allemaal in elkaar. De thematiek van het nummer kon erin, de thematiek van vandaag en dan de mogelijkheden vandaag om een videoclip te maken. Ik ben heel blij met het resultaat, want ik vind dat we er wel in geslaagd zijn om er iets van te maken waar dat we trots op kunnen zijn.”
Je hebt natuurlijk al van veel mogen proeven door je ervaringen. Je trad op, op festivals als Rock Werchter en Pukkelpop. Wil je dat evenaren met je soloplaat ? Voel je daardoor een bepaalde druk ?
Sohnarr : “Integendeel ! Ik zie dat echt als een geschenk dat ik dat allemaal heb mogen meemaken, net omdat het voor mij niet opnieuw moet. Ik ben zelf niet op zoek naar een herhaling van wat ik al heb meegemaakt. Zoals ik al zei, de receptiviteit was voor mij iets dat mij meer parten speelt dan iets anders en ik denk dat met de muziek van Sohnarr net eerder andere manieren van optreden, andere speelplekken, intiemere plekken misschien ook wel zal ontdekken. Dat ik er een nieuw verhaal mee wil gaan schrijven. Ik weet hoe dat het voelt om daar te staan, ik heb echt geen behoefte om dat nog een keer te doen. Ik denk dat het als artiest frustrerend kan zijn om wanneer dat je doel blijft en je maakt misschien muziek waar je daar niet per sé makkelijk mee kan staan, dat dat frustrerend kan werken. Maar ja, op dat vlak voel ik mij verlost van die druk.”
Je hebt een platenlabel, PIAS. Hoe ben je bij hen terecht gekomen?
Sohnarr : “PIAS is ook het label van Balthazar. Dat helpt natuurlijk wel om daarbij te geraken. Het is immers nu niet meer gemakkelijk om aan een label te geraken. Met Driftwood hebben we het ook in eigen beheer uitgebracht. Het is niet enkel van ergens binnen te geraken, maar het is ook een kwestie van te voelen of het klikt. Voor mij was het belangrijk dat PIAS uiteraard op de eerste plaats de muziek goed vond. Ik zou nooit bij PIAS gezeten hebben, wanneer ik aanvoelde dat ze het puur en alleen zouden gedaan hebben omdat ze dan met het soloproject van de violiste van ‘Balthazar’ zouden kunnen uitpakken. Dat voelt nu helemaal niet zo aan. De muziek sprak hen aan. Voor mezelf was het dus okee.”
We zijn een West-Vlaams weekblad. Heb je enige connectie met West-Vlaanderen ? Ik heb tussen de lijnen door gelezen dat je wel een band hebt met Kortrijk, ben ik juist ?
Sohnarr : “Ik ben oorspronkelijk afkomstig van Kooigem, een deelgemeente van Kortrijk. Tot de leeftijd van 18 jaar woonde ik dus in West-Vlaanderen. Daarna ging ik in Gent studeren en daar bleef ik plakken. Sinds kort ben ik ook terug af en toe in Kortrijk, omdat ik halftijds ben beginnen werken bij ‘Wilde Westen’ als programmator ‘klassiek – hedendaags klassiek’. Het is voor mezelf een ‘back to the roots’, maar wel met een veel positievere houding dan dat ik er vertrokken ben. Ik ben er vertrokken op mijn 18e met een ja… Kortrijk is enorm veranderd door de jaren heen. Ze zijn veel meer open-minded geworden. Er heerst hier een heel grote drive om van alles te doen en die drive vind ik wel heel fijn om in te vertoeven. Daarvoor ben ik blij met de evolutie die Kortrijk heeft meegemaakt. Ik ben ook heel blij dat ik er iets kan in betekenen om daar verdere dingen op poten te zetten. Er is een meer open blik, er is zin om dingen te doen en dat is zoveel waard.”
We wensen je veel succes toe met je muzikaal debuutalbum. (PADI & Jérémie)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier