Noémie Wolfs lanceert tweede solo-album ‘Lonely Boy’s Paradise’ en treedt op in de AB

Noémie Wolfs © Victor Pattyn
Patrick Depypere
Patrick Depypere Medewerker KW

Noémie Wolfs koos in 2015 voor een eigen muzikale weg en nam afscheid van Hooverphonic, de groep waarmee ze vele mooie muzikale jaren beleefde. Het werd geen weg met vallen en opstaan, want Noémie wist direct waar ze op muzikaal vlak naartoe wilde gaan. De zangeres kreeg daarbij de hulp van haar vriend Simon Casier uit Aartrijke, bassist bij Balthazar.

Praat je met Noémie Wolfs, dan kan je niet anders dan ook eens stilstaan bij het verleden en dus bij haar Hooverphonic-periode, die nu terug in de actualiteit is omdat Hooverphonic in mei deelneemt aan het Eurovisiesongfestival in Rotterdam. Vloekt ze innerlijk niet dat ze nu geen deel meer uitmaakt van deze groep ?

Noémie : “Neen, helemaal niet. Ik vind het Eurovisiesongfestival een mooie kans. Ik begrijp het ook dat ze het nu willen doen in hun carrière. Het is geen grote ambitie voor mij. Maar moest ik ooit die vraag krijgen, dan zou ik het wel doen. Ik ben blij voor Hooverphonic. Ik vind hun lied ook heel mooi. Ik snap de commotie errond niet zo goed. Ik vind het jammer dat er direct negatief over wordt gedaan. Dan vraag ik me af wat de mensen hadden gedacht bij Hooverphonic ? Dat ze met een dansnummer gingen afkomen ? Ze brengen een heel typisch Hooverphonic-nummer en dat is ook wat ze moeten doen, denk ik. Bij mezelf komt er helemaal geen jaloezie aan te pas. Ik zal zeker kijken.”

Vijf jaar bepaalde Hooverphonic uw leven. Ooit las ik een uitspraak dat het ‘een fantastisch hoofdstuk in je leven was’. Blijf je dankbaar voor die mooie muzikale jaren ?

Noémie : “Natuurlijk ! Dat was fantastisch. Ik leerde keiveel fantastische mensen kennen. Al die fans, want hoe je het ook draait of keer Hooverphonic heeft echt een leuk publiek. Voor mezelf was de tijd echter rijp om m’n eigen ding te doen. Nu kan ik al het derde deel van mijn eigen verhaal afschrijven, want het was echt wel op. Ik moest echt mijn eigen creativiteit kwijt. Ik moest gewoon m’n eigen ding doen.

Vond je toen al dat de tijd rijp was om op eigen benen te staan ? Om te denken aan een solo-carrière ?

Noémie : “Binnen Hooverphonic was er gewoon geen tijd om mijn eigen ding te doen. Ik wist wel wat de ambities waren van de groep, maar dat strookte niet met wat ik wou doen. Toen heb ik gewoon beslist om er een punt achter te zetten en in schoonheid verder te gaan. Dat is een periode waaraan ik met een heel mooi gevoel aan terug denk en met een glimlach naar toe kijk. Het was echt genoeg geweest.”

Met uw ervaring, had je het gevoel dat er vlug een platenfirma zou komen aankloppen om de artieste Noémie met haar prachtige stem onderdak aan te bieden ? Of was het toch angstig afwachten ?

Noémie : “Ik was er niet mee bezig, want ik wilde iets anders doen. Na vijf jaar op te treden op topniveau had ik het wel eventjes gehad. Ik wilde eventjes iets anders doen. Opeens – heel onverwacht – kwam er dat aanbod van Universal Music en dan volgden er ook nog andere platenfirma’s. Door het feit dat ik het niet zag aankomen, was het wel een leuke verrassing. Dat gaf me wel een extra push om verder te gaan in de muziek.”

Hoe moeilijk was het dan om je eigen muzikale weg te vinden ? Nu je op eigen benen stond – weliswaar door goede mensen omringd – was het misschien toch even zoeken om de juiste weg te vinden ?

Noémie : “Nog voor Universal Music mij contacteerde had ik al zeven nummers klaar. Die nummers schreef ik indertijd nog met Hooverphonic. Dat was samen met Simon, mijn vriend.”

Vier jaar geleden kwam je eerste solo-album uit. Je nam nu je tijd voor de opvolger ?

Noémie : “Ik nam voldoende tijd omdat ik een concept wilde uitwerken. Van die vier jaar schreef ik twee jaar liedjes en twee jaar hebben we aan de productie gewerkt. Op het einde van de rit hadden we 50 nummers om uit te kiezen voor het album. Ik wou mezelf echt de luxe opleggen om veel materiaal te hebben. Daarvoor nam ik echt de tijd en ik ben enorm blij dat ik het gedaan heb. Anders had dit album nooit kunnen bestaan.”

Dat is wel een groot aantal : 50 nummers. Hoe heb je dan geselecteerd ?

Noémie : “Dat was heel moeilijk. Ik liet nummers twee maanden links liggen en dan haalde ik de songs weer naar boven. Ik stelde mezelf de vraag of die liedjes dan nog goed waren en dat was dan meestal mijn graadmeter. Als het lied me dan nog steeds raakte, dan stak ik het in de goeie map. Viel het tegen, dan vloog het in de slechte map. Daarom dat de productie twee jaar duurde, omdat ik naar al die nummers moest luisteren. Het is wel leuk om in een luxe positie te zitten en zoveel liedjes te hebben. Op de vorige plaat maakte ik veertien liedjes en er stonden er tien op de plaat. Dat waren er veel minder om uit te kiezen. Nu was het beter qua kiezen omdat we meer songs hadden.”

Ik luisterde naar meerdere van uw nummers. Het is muziek om je ogen bij te sluiten, om zalig bij weg te deemsteren en – vind ik toch – om zen te worden. Zelfs van uw titelsong durf ik dat zo beamen. Deel je mijn mening ?

Noémie : “De link wordt vooral gelegd met film. Lonely Boy’s Paradise is een heel filmisch nummer. Ik snap wel dat je dat zegt. Ik heb dat effect ook wel met dat liedje. Dat komt door de strijkers en de arrangementen en dat geeft je een warm deken hé. Dat vind ik echt een leuke opmerking die je maakt.”

Ik luisterde naar ‘The Other Slide’. De intro duurt zo’n 30 seconden en enkel van die intro word je al vrolijk, opgewekt. Ben je dezelfde mening toegedaan ?

Noémie : “Goh, ik vind dat nu niet zo’n mega vrolijk nummer. Ik ben wel blij dat dit lied zo’n effect heeft op jou, want ik vind het leuk als mensen mijn liedjes beluisteren en dat hun emotie vrijkomt. Komt dat bij uw persoon zo over, dan ben ik wel geslaagd. Dat is wat ik wil doen ; ik wil dat de mensen iets voelen bij mijn muziek. En jij hebt duidelijk iets gevoeld.”

Hoe kwam ‘Love Song’ tot stand ?

Noémie : “Dit is een nummer dat ik samen met Simon heb geschreven. Dat was een heel close samenwerking tussen ons allebei. Qua tekst is het totaal niet autobiografisch. De hele productie en arrangement deden we met twee. We zijn gewoon met twee beginnen improviseren in de studio. Na een paar dagen is dat lied er dan gewoon uitgekomen. We waren er allebei heel tevreden over en dat heeft de laatste selectie gehaald.”

Zijn er nummers die heel moeilijk tot stand kwamen ?

Noémie :Lonely Boy’s Paradise was moeilijk. Het lied nam uiteindelijk een hele andere vorm aan. Het was eerst een uptempo lied, daarna was het een heel traag lied. Uiteindelijk is het geworden wat het nu is. Ik had altijd het idee dat het niet goed genoeg was voor de plaat. Uiteindelijk goten we het in een productie waar ik wel heel blij mee was. Nu verdient het pas om op de plaat te staan.”

Ik weet het, ‘t is een cliché vraag, maar welke song vind je dé uitschieter ?

Noémie : “”Ik vind dat eigenlijk niet zo’n cliché vraag. Als ik toch een uitschieter moet kiezen, dan zal dat Notrious en Lonely Boy’s Paradise zijn. Waarom ? We hebben er lang aan gewerkt. Van het resultaat word ik héél blij.”

Is er met dit nieuw materiaal al een tournee gepland ?

Noémie : “We doen een release show in de AB in Brussel en daarna trekken we naar de festivals.”

Is dat wat bang afwachten voor jou ? Hoe gaat het publiek reageren ?

Noémie : “Dat is zo. De meesten zijn nog aan het wachten op de plaat. Na de AB – als mensen kunnen zien, wat we live brengen – zal het wel op gang komen, vermoeden we… Nu heb ik nog geen stress.”

We zijn een West-Vlaams blad. Jij kent onze provincie goed door je lief Simon Casier uit Aartrijke. Nog andere West-Vlaamse links ?

Noémie : “Mijn vorige drummer Ruben Van Houtte is afkomstig van Meulebeke. Mijn vriend is van Aartrijke en speelt als bassist bij Balthazar. We zijn nu al zes jaar samen en we komen twee keer per week af naar Aartrijke. Ik ken ook veel West-Vlamingen want ik ben immers al zes jaar samen met een West-Vlaming. We wonen wel niet in West-Vlaanderen. We wonen in Antwerpen. In het begin vond ik het moeilijk want ik begreep geen dialect. Mijn vriend kan enorm plat spreken. Als hij mij telefoneert en de verbinding is slecht, dan begrijp ik hem niet. “

Zijn er bepaalde plaatsen die je koestert in onze provincie ?

Noémie : “We gaan altijd op tweede Kerstdag naar Brugge om te wandelen. Simon zijn ouders gaan daar graag naar toe. Kom ik in Brugge, dan vind ik dat een mooi moment.”

Noémie Wolfs
Noémie Wolfs© Victor Pattyn

Hoe valt dat te combineren met twee muzikanten thuis ?

Noémie : “Simon gaat niet bij mij blijven spelen. Hij speelt enkel nog mee tot aan het optreden in de AB. Na de AB gaan we een vervanger zoeken. Dat is anders niet te combineren.”

Is het lastig om thuis te zwijgen over muziek ?

Noémie : “We praten heel veel over de muziek, want dat interesseert ons enorm. Als we bezig waren aan de plaat en ik kwam ‘s avonds thuis, dan hadden we het ook over de plaat. Ik heb wel een paar keer moeten aanhalen dat ik het over iets anders wilde hebben. Dat is dan ook okee voor hem.”

Volgen er wel eens muzikale discussies ? Ik kan me voorstellen dat jullie soms op een andere golflengte zitten ?

Noémie : “Dat valt mee, we hebben dezelfde smaak. Hij werkt in functie van mij. Hij weet wat ik tof vind, hij weet waar ik van hou. We zijn zes jaar samen. We kennen elkaar super goed. Er zijn wel muziekgroepen waar hij fan van is, maar waar ik niet zo graag naar luister. The Strokes is echt zijn ding, maar ik vind dat verschrikkelijk.”

Hoe hebben jullie elkaar leren kennen ?

Noémie : “”Op de MIA’S. Hij moest Alex vervangen, want Alex was bezet door The Voice. Bij de VRT zochten ze iemand die de camerarepetitie kon meedoen. Alex vroeg Simon. We hadden eigenlijk keiveel plezier en een paar weken later waren we samen.”

De titelsong Lonely Boy’s Paradise’, waarom werd dit de titelsong ?

Noémie : “Ik vind het altijd leuk om een titel van de plaat te linken aan een woord of een titel van een nummer. Volgens mij krijgt de plaat dan een mooi eerbetoon en ook omdat Lonley Boy’s Paradise mijn favoriet is.”

Je bezit 50 nummers. Er komt dus snel een vervolg op de plaat ?

Noémie : “Ik ben al aan het werken aan nieuwe dingen. Ik blijf zeker niet stilzitten. Er komt zeker nog een vervolg.”

Thuis barst het toch van de creativiteit ? Met twee zo’n muzikale mensen ?

Noémie : “Op een bepaald moment heb ik tegen Simon moeten zeggen dat er instrumenten het huis uit moesten. Het was teveel. Er was geen plek van rust. Als ik thuis kom, wil ik eens niets horen. We hebben dat ook vaak als we in de auto zitten. Dan zetten we de radio ook uit. We horen dan enkel het geluid van de baan. We maken al de hele dag door muziek. Ik moet echt soms vrij zijn van geest. Hij respecteert dat wel. Maar als het van hem afhangt, speelt hij muziek van ‘s morgens tot ‘s avonds. Ik ben dan diegene die hem doet stoppen, zodat we samen nog wat tv kunnen kijken.”

Wat staat er dit jaar nog op het programma ?

Noémie : “We staan deze zomer op festivals en in het najaar gaan we van start met een clubtour. Met zalen in gans Vlaanderen en in Wallonië. Maar daar mag ik nog niks over zeggen. Dat is voor een volgende babbel.” (PADI)

Zaterdag 7 maart houdt Noémie met haar band een album release show in de AB in Brussel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier