Milo Meskens: “Puur muzikaal klinkt het popmuziek, maar het is tegelijkertijd ook alternatief”

Patrick Depypere
Patrick Depypere Medewerker KW

Contrast heet de debuutplaat van Milo Meskens, die meerdere jaren werkte aan zijn album. De twintiger is heel gelukkig waar hij nu al staat en hij hoopt in muziekland natuurlijk nog vele jaren mee te gaan.

Milo Meskens staat nog met beide voeten op de grond, terwijl het publiek al aan zijn lippen hangt. De zanger is niet van plan om te zweven. Hij weet van waar hij komt en hij weet ook wat hij in de toekomst op muzikaal vlak hoopt te bereiken.

Het moet deugd doen voor een twintiger om uit te kunnen pakken met zo’n sterke cd ?

Milo : “De voorbije vijf jaar werkte ik intens aan mijn album. Ik legde een heel proces af in het maken van deze cd. Ik begon eraan als artiest, mens, gitarist en als zanger. Dat is een heel andere plek waar ik nu sta. Ik moest groeien en nu ben ik 100 tevreden over deze cd. Zal dit album de wereld veroveren ? Of zal iedereen deze cd haten ? Ik weet het niet, maar ik sta er wel volledig achter. Mijn ziel, mijn hart zit erin. Ik denk niet dat het de beste plaat is die ik ooit ga maken, maar wel dat ik er alles aan heb gedaan om die nu zo goed mogelijk te maken als ik kan.”

Je bent geboren in Vilvoorde, groeide op in Deinze en woont nu in Zulte. Hoe voelt het aan om als Oost-Vlaming Vlaanderen te veroveren ?

Milo : “Het is heel fijn om de provinciale grenzen te doorkruisen. Als muzikant moet je jezelf altijd eerst ontplooien in Brussel. Wanneer je als muzikant iets wil bereiken, dan is het altijd leuk wanneer je de eigen provincie kan verlaten.”

Milo Meskens:

Je maakte al veel mee in je leven : je ouders zijn gescheiden, je verloor op jonge leeftijd een vriend, er werd kanker vastgesteld bij je vader. Dit zorgt voor blijvende littekens. Vluchtte je weg in de muziek ?

Milo : “Ik begon met eigen songs te schrijven op de leeftijd van 15/16 jaar. De reden ? Mijn beste vriend pleegde toen zelfmoord. Ik zat met 1.001 vragen, die ik nooit beantwoord ging krijgen. Ik kon mijn verdriet ook moeilijk uiten. Er heerst een bepaald taboe rond zelfmoord en rond het praten over gevoelens zoals verdriet. Op sociale media staat iedereen open voor goed nieuws, maar slecht nieuws… Al de dingen die ik niet over mijn lippen kreeg, kon ik wel kwijt door mijn gitaar erbij te nemen. Het bracht mij zoveel verlichting en verlossing. Het is altijd iets heel therapeutisch gebleven. Mijn cd is heel oprecht, ik ben wie ik ben. Voor mezelf is het belangrijk dat het echt is, dat het tastbaar is. Ik wil dat de mensen zich geconnecteerd voelen.”

Ik kwam je tegen in de persruimte van De MIA’s in Brussel. Ik bemerkte dat je een verlegen man bent, juist ?

Milo : “Timide, verlegen ? Dat is niet de juiste benaming. Ik zou het eerder als gereserveerd omschrijven. Tot je mij leert kennen (lacht). Ik ben niet wantrouwig. Ik ben niet streng opgevoed, maar wel hou ik van beleefd zijn, manieren hebben. Ik zal niet vlug naar een andere persoon stappen of met mezelf boffen over mijn muziek. Wanneer iemand mij nodig heeft, dan komt die persoon wel zelf af. Dat is een beetje mijn opvoeding hé. Hebben ze mij nodig, oké roep dan maar, maar ik val zelf niet graag mensen lastig.”

Je échte doorbraak kwam er door De Nieuwe Lichting. Dit programma ben je ongetwijfeld eeuwig dankbaar ?

Milo : “Zeker en vast, maar ik denk dat mijn échte doorbraak het jaar erna kwam, namelijk met de release van mijn eerste single. En ook daar ben ik Studio Brussel eeuwig dankbaar voor. Zij gaven aan iedere stap in mijn leven een ondersteunende rol. Studio Brussel was de eerste radiozender die mijn nieuwe singles draaide. Zij gaven mij de kans als artiest, kansen die ik anders nooit had gekregen. Ik ben mij daar heel bewust van. Zonder Studio Brussel stond ik nu op een heel andere plek.”

Hoe heb je de eerste release van Here With Me en het jaar daarop van New Beginning ervaren ? Merkte je daar een verschil in ?

Milo : “Vooraf blijft het altijd spannend : gaan ze de single al dan niet goed vinden ? Ik was benieuwd wat het publiek en de radio’s erover zouden vinden. Op de radio komen is één iets, maar de mensen moeten dat lied ook nog graag horen. Ik had nooit verwacht dat het met Here Withe Me zo goed ging gaan. Ik had toen immers nog geen label en geen management. Ik ging nog zelf langs naar de radio met die single om promo te maken. New Beginning kwam dan weer één jaar later uit en daarvan had ik wat schrik. Ik had immers één jaar niets uitgebracht, ik dacht dat de mensen mij al zouden vergeten zijn. Maar die single deed het ook goed. Ik zeg altijd : gaat het goed of slecht, ik blijf erachter staan want het is mijn nummer. Soms zijn er verschillen in meningen en moet ik mijn label overtuigen, waarom we voor een bepaalde single moeten gaan. Gelukkig vinden we in samenspraak altijd een goede oplossing.”

Milo Meskens:

Onlangs deed ik een interview met Jasper Steverlinck die over je sprak. Hij vertelde dat jij naar hem opkeek. Hij haalde ook het verschil aan tussen een geschoolde en niet-geschoolde muzikant. Jij was blijkbaar onder de indruk over bepaalde akkoorden die hij gebruikte, maar die jij nooit zou gebruiken. Hoe ervaar jij dat ?

Milo : “Jasper is een goede vriend, een goede artiest en muzikant. Het is zo inspirerend om bij hem samen te zitten. Ik ben ontzettend blij dat ik hem op een persoonlijke manier leerde kennen. Wij denken inderdaad wel anders over muziek. Hij gaat daarin veel verder qua bepaalde akkoorden, maar iedereen heeft zijn eigen manier van songs te schrijven. Mijn allereerste single die ik ooit als klein manneke kocht, was Life On Mars van Jasper. Zoveel jaren later mocht ik al zijn voorprogramma doen, in zijn studio zitten, bij hem thuis pasta gaan eten. We kunnen op veel manieren elkaar inspireren. Ik vind het leuk dat hij het toelaat. ‘t Is een crème van een gast.”

Jouw stem doet me heel even denken aan Chris Martin bij Let Me Go. Het lijkt een mengeling van Coldplay en bijvoorbeeld James Morrison. De sound van je muziek is dan ook vrij Brits. Heb je hier veel affiniteit mee ? Een bewuste keuze ?

Milo : “Ik denk dat het vooral Brits én Amerikaans is. Ik kijk heel erg op naar Britse artiesten. Ik heb affiniteit met heel veel verschillende dingen. In ‘t begin heb ik daar enorm mee geworsteld. Welke sound verkies ik ? Er zijn 25 miljard dingen die ik graag hoor. Het is een serieus proces geweest om mezelf te zoeken als artiest. Ik ben blij dat ik op een moment in mijn carrière ben gekomen dat ik al die invloeden samen heb kunnen smelten. Wanneer ik egocentrisch mag zijn, dan moet ik toegeven dat ik toch wel een nieuwe sound heb gemaakt. Ik bracht heel veel invloeden samen, die de rode draad van mijn album zijn geworden.”

Memory Card zou dan weer perfect passen bij Milow. Zit hij een beetje achter dit liedje ?

Milo : “Helemaal niet, maar op de cd staat er wel een liedje Twenty One dat we samen maakten. Milow is ook een persoon – net zoals Jasper – waar ik enorm naar opkijk. Doorheen deze cd heeft hij mij ook geholpen, niet met de teksten, wel om de juiste mind set te vinden. Hij was echt een mentor voor mij. Milow geeft mijn vleugels. Hij kan mij plots opbellen en zeggen : Allez jong, je bent 22 jaar, er zijn 24 uren in een dag. Werk eens wat harder. Dat heb ik wel eens nodig, zo’n duwtje. Maar ik heb maar zelden op mijn luie poep op mijn kamer gezeten. Ik heb ervoor gevochten en keihard gewerkt om te staan waar ik nu sta. Ik geloof niet – daarvoor ben ik niet te zelfzeker genoeg – dat ik een gigantisch groot talent heb. Ik ben daar realistisch in. Ik ben niet de allerbeste zanger, gitarist, songwriter en performer ter wereld. Ik ben gewoon iemand die goed genoeg is om die dingen te kunnen doen. Ik ben blijven geloven in mijn eigen ding. Ik denk dat mijn grootste talent niet muziek is, maar doorzettingsvermogen. Wat er ook gebeurt, blijven doorzetten. Ik kom ook nog uit de periode dat ik het deksel op mijn neus kreeg, dat deuren voor mij werden dichtgegooid, wedstrijden die ik verloor, maar nooit dacht ik aan stoppen. Ik probeerde mij altijd te verbeteren en keek niet naar anderen om. Een goede raad aan iedereen : je moet naar jezelf blijven kijken.”

Waarom heet je debuutplaat Contrast ?

Milo : “Er zitten zoveel contrasten in deze plaat. Puur muzikaal klinkt het popmuziek, maar het is tegelijkertijd ook een alternatief omdat er heel veel invloeden bijkomen. Je hoort folk, blues, soul, hiphop,… Er zit een mengelmoes van al die invloeden in verwerkt. De manier waarop mijn stem klinkt, is heel mainstream. Wanneer je mijn single New Beginning neemt, klinkt het allemaal heel vrolijk. Tot je de tekst beluistert. Dat gaat over iets dat is mislukt. Mijn boodschap : mislukt er iets, begin dan gewoon opnieuw. Sta rechtop en doe verder.”

Wat is je lievelingssong op de cd ?

Milo : “Vooraleer deze tien songs overbleven, had ik er al zeker honderd geschreven. De reden waarom ze op dit album staan, is omdat het mijn lievelingssong zijn geworden. Moet ik één liedje eruit kiezen, dan is dat niet gemakkelijk. Maar eerlijk, het liedje dat ik verkies, is Stone Cold Liar. Ik heb mijn platenlabel moeten overtuigen waarom we deze song zeker op de plaat moeten hebben. I Don’t Know You Anymore is dan weer een song die ik schreef toen ik veel verdriet had. Er zat een kras in mijn ziel. Dit nummer werd in één take opgenomen. Ik ben wel trots op die song.”

Hoe voelt het aan om als jonge kerel al zo hoog te staan op de muziekladder. Voel je druk op je schouders ?

Milo : “Gezonde druk. Ik probeer zo hard mogelijk te werken om het zo goed mogelijk te doen. Misschien ben ik op dat vlak wel een strever of een perfectionist. Ik voel ook wel dat dit niet uit het niets is gekomen. Het kan ook heel vlug voorbij zijn. Die druk helpt mij wel om me wakker te schudden. Het moet allemaal goed zijn. Ik denk over alles goed na, zoals over welk hemd ik vandaag ging aantrekken of hoe ik een song ga spelen. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle kansen die ik al kreeg. Ik ben ook heel realistisch genoeg om met beide voeten op de grond te blijven staan. Ik doe mijn job heel graag en ik werk heel hard. Dit maakt mij niet specialer dan bijvoorbeeld een bakker, die ook zijn job graag doet en ook veel moet werken.”

Milo Meskens:

2018 is goed begonnen. Je stond in een groot Amerikaans magazine en je werd genomineerd voor twee MIA’s. Straf toch ?

Milo : “Zeker en vast ! De voorbije twee jaar zijn voor mezelf een aaneenschakeling geweest van onverwachte mooie dingen. Die combinaties zijn voor mezelf wel een beetje de kers op de taart. Ik keek naar de MIA’s en nu was ik plots zelf genomineerd tussen al die grote namen. Ik won er geen, maar ik gun de winnaars hun prijs. Dat is the part of the game.”

Heb je een band met West-Vlaanderen ?

Milo : “Mijn allereerste band Black Tolex kwam uit Anzegem. Ik heb ook twee jaar gitaarles gegeven in Anzegem. Mijn manager is van… Anzegem (lacht)“.

(PADI – Foto’s Gregory Nolan/FODI)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier