Ida de Nijs was 56 jaar toen ze begon aan een professionele zangcarrière. De zangeres deed het al niet onaardig. Ze bracht al drie albums in vier jaar uit, zong al met Kris De Bruyne, kreeg een Loftrompet, enz. Ze hoopt dat er vlug een vaccin wordt gevonden én dit vooral voor haar collega-artiesten die ervan moeten leven.
Ida stond een laatste keer op het podium op 16 februari tijdens een ‘Valentijns Thuisconcert’. Inderdaad, die dag trad ze niet op in een zaal, maar wel zong ze voor een 20-tal fans in de studio bij haar woning. “Ik heb een grote groep loyale fans. Niet altijd kunnen die bij mijn optredens zijn. Een aantal van hen werken bijvoorbeeld in de zorg en waren ook voor de coronacrisis al vaak aan het werk. Een andere grote groep zijn mijn Nederlandse fans”, zegt Ida, afkomstig uit Nederland. “Ik treed niet zo vaak op in mijn geboorteland, dus ook voor hen is dat leuk. Ik nodig ze dan thuis uit met een hapje, een drankje en ik geef een live concert met uitgebreide nababbel. Blijkbaar is het een mooie ervaring om op slechts een meter van mijn microfoon mee te genieten. Nu is dat al veel te dichtbij. Na afloop van zo’n thuisconcertje hebben de meesten mensen nieuwe vrienden gemaakt, want ik mix ze gewoon door elkaar bij het uitnodigen.”
Ben je geschrokken dat het plots zo snel ging en dat ‘iedereen in zijn kot moest blijven’ ?
Ida : “Ik denk dat iedereen erg geschrokken is. Mijn man en ik zijn geen 25 jaar meer. Ik heb bovendien drie dochters die nu risicovolle beroepen hebben? Eén studeert dit jaar af als huisarts en loopt nu stages in ziekenhuizen. Een andere is psychologisch consulente op een bijzondere school. En de derde is thuisverpleegkundige. Genoeg om je zorgen over te maken. Gelukkig gaat met hen nog alles goed.”
Ook jij bent praktisch iedere dag op de baan. Hoe lastig is dat om nu ‘in uw kot te moeten blijven ?’
Ida : “Ik ben een zeer bevoorrecht mens. Ik treed normaal al minder op dan mijn collega’s, omdat mijn genre luisterliedjes zich meer leent voor theatertjes dan voor feesten en partijen. Ik doe wel eens mee bijvoorbeeld met Winter Wonderland of Muzikantenstad van mijn vrienden en tevens mijn boekingskantoor VDM van Frank en Chris van De Melando’s. Maar ook dan luistert het publiek beter dan op schlagerfestivals. Ik heb een groot huis met mijn eigen studio “Het Paerdenhuys” Dat is ingericht als een gezellige huiskamer met ingebouwde keuken, open haard, enz. Dat staat los van mijn huis. Daar kan ik uren alleen aan het werk zijn. Rondom ons huis hebben we bovendien weilanden met paarden en ezels, waar je gauw een lekker stuk in kan lopen. Ik woon in een echt buitengebied met veel bospaden om met m’n honden te gaan lopen. Heerlijk. Ik ben echt bevoorrecht. Daarover hoor je mij niet klagen hoor.”
En slaat de verveling toch toe ? Of met wat kan je je allemaal bezig houden ?
Ida : “Ik ben nogal sportief. Ik ga graag hardlopen of zoals ik al zei wandelen met Sam, één van mijn honden, een weimeraner. Ik ben ook een fanatieke tuinierster. Ik kweek een beetje in mijn serre en in mijn moestuin. Ik verzorg zelf onze tuin, op het maaien na, want dat is me te veel. De paarden worden verzorgd door een van mijn dochters en haar vriendin die haar paard bij ons stalt. Haar vriend maait de tuin. Verder zing ik bijna elke dag. Liedjes die mijn man voor me vertaald heeft of die Sabien Tiels, Udo, Frank Van Bogaert of Maarten Peters mij hebben opgestuurd of anders oude liedjes uit mijn jeugd. Ik kan weken studeren op één liedje van Jasperina de Jong. Heerlijk vind ik dat. Nee, vervelen doe ik me dus niet. Ik heb ook nog een huis te verzorgen, koken, enz. Maar eigenlijk heb ik me nog nooit echt verveeld.”
Kortom, het thuiszijn valt dus mee of wordt dat na een tijd toch een sleur ?
Ida : “Een sleur ? Nee, dat niet. Ik mis wel mijn fans heel erg net zoals mijn vrienden en familie. We kunnen niet een paar dagen naar Nederland of naar het strand. Ik kan niet naar MENT TV voor een interview. Ik heb Emile, de pasgeboren zoon van Magali en Marc Hallez nog niet eens gezien. Dat soort zaken mis ik wel. Net als videoclips opnemen, seniorenmiddagen, mijn Thuisconcerten, mijn collega’s… Velen daarvan zijn vriendinnen geworden. Ik mis ook heel erg uit eten gaan. Ik ben een echte Vlaming geworden wat dat betreft. Dus wel veel gemis, maar een sleur…? Daar heb ik het te druk voor.”
Had je gedacht dat zoiets in 2020 nog mogelijk zou zijn ? Een lockdown, stel je voor !
Ida : “Wie had dat nou kunnen denken. Een burgeroorlog lag bij wijze van spreken nog meer voor de hand. Waarmee ik waarschijnlijk bewijs dat ik niets weet van politiek.”
Valt het jaar voor jezelf nog te redden ? Hoeveel optredens werden er geannuleerd ?
Ida : “Het moét te redden zijn voor mijn collega’s die van hun optredens moeten leven. Ik hoop oprecht voor hen dat ze snel weer aan het werk kunnen. Ik ben tenslotte pas begonnen met zingen toen ik 56 was. Trouwens, jij was daarbij. Ik ben nu dus nog net niet pensioengerechtigd. Een behoorlijk uit de hand gelopen hobby is dat zingen van mij. Mijn inkomen was echter al verzekerd voor ik een carrière begon. Ik heb ook geen idee hoeveel optredens er precies werden geannuleerd. Ik laat dat allemaal aan VDM en mijn management over. Maar ik zal het heerlijk vinden om weer op een podium te staan.”
Wanneer hoop je dat het licht terug op groen staat en je weer mag optreden ? Een ramp indien dat pas vanaf 1 september is ?
Ida : “Eerlijk gezegd hoop ik dat we niet meer bang hoeven te zijn wanneer het weer kan en mag. Met een vaccin of zo. Op welke datum dan ook. Een ramp zou het pas zijn als optreden in een theater met publiek voorgoed niet meer mogelijk zou zijn. Als elkaar knuffelen niet meer kan. Maar laten we eerlijk zijn. Er zijn gezinnen waar de gevolgen veel groter zijn dan bij mij. Ik denk daar elke dag aan als ik de krant lees. Dan lees ik vandaag : “Slechts 63 doden.” 63 ! Als er vorig jaar een treinongeval zou zijn geweest met 63 doden, dan zouden de kranten met chocoladeletters het aantal getroffenen vermelden. Nu is het een berichtje, dat mij dan ook nog moed zou moeten geven. “63 maar Ida, het gaat goed…”, ik kan dat niet goed verwerken.”
Het belangrijkste blijft nog altijd dat familieleden en vrienden niet getroffen zijn door corona. Bleef je daarvan al gespaard ?
Ida : “Ook ik heb in mijn omgeving mensen met Covid-19 gehad. Maar gelukkig is er niemand overleden. Zelfs mijn favoriete tante Toos van 96 heeft het gehaald.”
Welke plannen had je tijdens deze coronaperiode ? En nadien ?
Ida : “We wilden absoluut dit jaar op vakantie. Ik was een theatershow aan het voorbereiden. Er zouden nu al twee videoclips klaar moeten zijn. Mijn man en manager is – in zijn hoofd – geloof ik wel met drie nieuwe cd’s tegelijk bezig. Ik laat hem maar doen. En nadien ? Ik zal weer optreden, dat is zeker. Al is het met mijn collega-vrienden en -vriendinnen voor een bijna leeg stadion. Maar ik blijf wel geduldig. Ik zal regelmatig een nieuwe single uitbrengen, want ik mag weer in de ACE -studio. Ik zal ook wel beslissen aan welk project van mijn man ik eerst ga werken. En ik ga – hoop ik – iedereen weer eens goed kunnen vastpakken en knuffelen.”
Hoe zal corona verder ons leven (blijven) bepalen ?
Ida : “De berichten daarover zijn zo tegenstrijdig. Ik lees ook een Nederlandse krant. En mijn man Engelse en Amerikaanse. “Afwachten en dagen tellen“, zei mijn moeder vroeger altijd. Nooit gedacht dat dat nog eens zo waar zou blijken te zijn. Maar er zullen wel een aantal gebruiken veranderen. Ieder zijn persoonlijke ruimte zal wel groter worden dan de 45 cm die het was. Vliegen zal wel anders worden, denk ik. Misschien wordt naar elkaar buigen wel de vervanging van ons handen schudden. Maar ik hoop ook dat het respect dat we hebben gekregen met z’n allen voor de mensen die door moesten vechten en strijden in zo vele beroepen, dat dat respect blijvend is als een waarde in onze samenleving. Dan blijft er toch nog iets moois over.” (PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier