Torhoutenaar staat met groep Reena Riot op Cactusfestival in Brugge

Bloedmooi is ze, de debuutplaat Nix van de band Reena Riot. Niet omdat zangeres Naomi Sijmons ‘nix’ om het lijf heeft op de hoes van het album, maar omdat elke song staat als een huis. En dat is mee de verdienste van Thomas Werbrouck, de veelzijdige muzikant die in Gent woont, maar net zo Torhouts is als zijn vrouw Eline Adam. Beiden zijn 33 en ze hebben een dochtertje Suzie van 2 jaar. Op zaterdag 6 juli om 12.20 uur speelt Reena Riot op het Cactusfestival in het Minnewaterpark in Brugge.

Het jonge gezin woont nabij de Gentse Dampoort. Thomas werkt fulltime als muzikant. “Ik ben na mijn studies Germaanse talen en literatuurwetenschappen in Gent blijven plakken, dus laten we zeggen dat ik nu zo’n tien à vijftien jaar weg ben uit Torhout, afhankelijk van hoe je telt.”

Iedereen zijn inbreng

Naomi Sijmons, rond wie Reena Riot draait, is de dochter van Fons Sijmons, de vroegere bassist van The Scabs, die in 2013 aan kanker gestorven is. Naomi won in 2012 Humo’s Rock Rally, maar heeft pas nu – zeven jaar na datum – met volle goesting haar ei gelegd in haar eerste full album Nix.

“Ik speel gitaar en toetsen in de groep en zing de backing vocals”, aldus Thomas. “Naomi en gitarist Jan Myny ken ik al een hele tijd uit het Gentse muzikantenmilieu, maar ik ben eigenlijk via Alan Gevaert bij Reena Riot beland. Hij was bassist bij dEUS, toen Eline en ik met Little Trouble Kids mee met dEUS op tournee mochten door Centraal-Europa. Ik raakte een tijdje geleden aan de praat met Alan en hij vertelde me dat ze bij Reena Riot nog iemand zochten die aan van alles en nog wat kon bijdragen: gitaar, toetsen, rare geluidjes, percussie, vocals en noem maar op. Ik ben enkele repetities gaan bijwonen en het voelde meteen alsof ik er altijd bijgehoord had. Een week later zaten we samen in de studio voor de opnames van Nix. Echt waar, zo snel is het allemaal gegaan.”

“Het schrijfproces van de nummers was op dat moment al grotendeels afgerond door Naomi en Jan, maar in de studio hebben we alle songs met de hele groep weer uit- en aangekleed. Dus heeft iedereen van de band op het vlak van arrangementen rijkelijk zijn inbreng gehad, ook Alan, drummer Bernd Coene en ik.”

Eline als klankbord

“Het publiek dat op Reena Riot afkomt, is heel divers. Dat heeft veel met de thematiek van de plaat te maken. De allesverterende liefde, de schoonheid vinden in de donkerte… Wie voelt zich daardoor niet een beetje aangesproken? Ook zijn de nummers tegelijk catchy én weldoordacht. En toch is de sound naar ons gevoel compromisloos. We hebben op geen enkel moment gewerkt met in het achterhoofd de radio te halen. En toch worden we veel gedraaid. En we kregen uitstekende recensies. Op de plaat staan zowel lekker in het oor liggende liedjes als echte groeinummers.”

“We hebben een schitterend voorjaar achter de rug met geslaagde releaseshows. Voor de zomer hebben we een paar toppers op de kalender, waaronder het Cactusfestival als hoofdvogel. En ook het najaar ziet er veelbelovend uit. Het hele team rond Reena Riot is nu gevormd. We werken met z’n allen hard om door te groeien. In ons hoofd begint een tweede plaat al langzaam vorm te krijgen.”

“Met Eline ben ik eigenlijk nooit gestopt met muzikaal samenwerken, al was dat naar de buitenwereld toe wellicht minder zichtbaar. Bij de opnames van Wanderrooms, het debuut met mijn project Krankland, is ze mijn klankbord gebleven. En sinds vorig jaar zijn we samen grootse plannen aan het ontvouwen. We hebben net in deSingel in Antwerpen Project Z gecureerd, waarin we samen met tal van gastmuzikanten zoals Johannes Verschaeve van The Van Jets een eerbetoon brengen aan de Belgische outsidermuziek.”

Geregeld naar Torhout

“We komen nog geregeld naar Torhout, omdat we het belangrijk vinden dat ons kindje Suzie haar grootouders en onze roots kent. Als er tijd is, spring ik graag binnen in Topdisc. Die lokale platentrots moet qua aanbod zeker niet onderdoen voor andere platenwinkels in het land. En ik loop veel Torhoutse concertgangers tegen het lijf, meestal in de 4AD in Diksmuide, want mijn sociaal leven speelt zich grotendeels af op en rond muziekpodia.”

“Op het Cactusfestival openen we het zaterdagprogramma. Of anders gezegd: we spelen ná Oscar and the Wolf, de vrijdagse afsluiter (lacht). Uiteraard is het fijn dat een groot festival ons boekt, maar de roem of status van een concertplek is ondergeschikt. Geef mij net zo goed een klein café met een goed publiek. Het maakt niet uit waar je staat, als je maar je energie, je songs en je verhaal kunt delen met mensen die willen luisteren. Niks te min, niks te goed. Een leven zonder muziek? Dat zou ik niet aankunnen. Totaal niet. Ik leef, ga slapen en word wakker tussen instrumenten.”